Er zullen niet zoveel lezers meer over zijn vrees ik. Daar heb ik zelf voor gezorgd door niets meer te schrijven. Wellicht gaat dat veranderen, ik weet het niet.
Op de valreep heeft 2006 voor een enorme verrassing gezorgd. Ik weet eindelijk waarom ik leef. Vraag me niet hoe het kan, geniet ervan...
Ik wens iedereen een geweldig 2007!
Chaos alom
Registratie heeft geen zin
Geluk is slechts het vervolg
Op Onmacht en Verdriet
Toen leert alleen
De oorzaak van Nu
Het is te laat
Daar iets aan te veranderen
Als we onze eigen Balkie horen praten over normen en waarden dan kunnen we nauwelijks een glimlach bedwingen. Ik in ieder geval niet.
Als ik Bush zie weet ik niet goed welke houding ik moet aannemen; moet ik me schamen of mag ik gewoon om hem lachen?
Ondanks het feit dat ik me in de ogen van de meeste jongeren een ouwe lul mag noemen vind ik het laatste nummer (noem je dat nog zo?) van Justin Timberlake echt lekker. Met een weinig legaal hulpmiddel heb ik mezelf eigenaar gemaakt van een videoclip van "sexy back". Het blijkt een Amerikaanse versie te zijn. Telkens wanneer Fuck of Motherfucker wordt gezongen valt er een stilte. Ik vraag me dan af waarom dat is.
Vanavond keek ik naar de film "3000 miles to Graceland" een film die deze filmkeuring kreeg: 6 jaar en ouder, geweld, psychologische thriller (6, knokken, spinnetje).
In deze film werd geschoten. Daar schrikt geen zesjarige meer van.
Er vloeide heel veel bloed, een slagaderlijke bloeding werd met fontein en al in beeld gebracht.
Welke OETLUL bepaalt dat dit geschikt is voor mensen vanaf 6 jaar?
Over de hele wereld zijn mensen die denken regeltjes te moeten maken over wat wel of niet goed is voor mij en mijn medemens, ongeacht de leeftijd.
Zal ik het meemaken dat het verstand zegeviert?
Midden in de nacht een brood bakken. Veel bakkers doen dat dagelijks (nachtelijks?) maar ik had nooit kunnen bedenken dat ik juist die nacht een brood zou bakken. Met moeite kon ik de juiste ingredienten bij elkaar schrapen. Dat spreekt eigenlijk al boekdelen; ik bedoel: wat heb je nou helemaal nodig voor een brood? Maar goed, het lukte. Vanwege het feit dat ik geen geschikt bakblik kon vinden heb ik er maar een rond brood van gemaakt. Smaakt ook best goed.
Ik heb al een tijdje niets van me laten horen. Wel even laten weten dat ik nog even op me laat wachten, maar meer ook niet.Best wel slap eigenlijk. Je begint niet zomaar aan zoiets. Je moet toch een zekere mate van, euh, nou ja: commitment hebben.
Wat is er mis met het woord 'Toewijding'? Dat is volgens mij de goede vertaling van dat lelijke modewoord 'Commitment'. Dekt het niet de hele lading wellicht? Of zijn we bang ons zelf belachelijk te maken met 'Toewijding'? Zou dat waar kunnen zijn?
Schamen we ons voor onze eigen taal?
Ik spreek de laatste tijd veel mensen uit andere landen. En, het zal wel aan mij liggen, vaak hebben we het over taal en over het 'gemak' waarmee Nederlanders andere talen spreken. Ik kan dan alleen maar voor mezelf spreken en constateren dat Engels en Duits nog redelijk gaan en dat mijn kennis van Frans voldoende is om te kunnen overleven. Het is waar dat mensen uit de meeste andere landen vaak niet verder komen dan alleen Engels, alleen Frans of alleen Spaans. Maar hoeveel verschil ik dan van hen? En wat nog veel belangrijker is: zij zijn trots op hun taal. Ze vinden allemaal dat je hun taal moet spreken als je bij hun op bezoek bent. Wij Nederlanders vinden het heel vanzelfsprekend dat een buitenlander geen Nederlands spreekt. Nu ga ik niet over Verdonk en inburgeringswetten spreken. Dat is hier niet nodig en zelfs misplaatst. Trots op je eigen taal en trots op woorden als 'Toewijding'.
Gaat er misschien iets religieus van dat woord uit? Velen van ons hebben moeite met woorden die naar een zekere vorm van religie rieken. Enerzijds zijn we bang te kwetsen, anderzijds bang onze zakelijkheid te verliezen.
Is 'commitment' zakelijker dan 'Toewijding'? Gaat het bij commitment meer over tijd en geld die geinvesteerd worden om een doel te bereiken?
Vlak voor het slapengaan ontdekte ik dat mijn voorraad brood op was. Omdat het mij niet ontbrak aan Toewijding kon ik er voor zorgen dat deze nood snel gelenigd worden. En omdat er nogal wat tijd in het 'brookbakproces' ging zitten, had ik meteen de kans jullie op dit stukje proza te trakteren.
Het lijkt erop dat ik terug ben, maar schijn kan heel goed bedriegen.
Hoe dan ook, aan mijn Toewijding zal het niet liggen!
Ruim een week ben ik reeds terug van mijn ontzettend fijne vakantie. Ik ben vast van plan om het bloggen snel weer op te pakken.
Nu ben ik nog een klein beetje lui, maar dat zal binnenkort veranderen. Echt.
Oké, nu gaat het echt gebeuren.
Ik pak nog een paar uurtjes slaap.
Daarna gooi ik alle spullen in de auto en
Vertrek
Ik zal jullie missen.
Tot later!
Zo moeilijk als het 's ochtends is om op te staan, zo moeilijk is het 's avonds om naar bed te gaan.
Mmm, dat rijmt. En dat was niet de bedoeling.
Nou ja, hoe dan ook: mijn dag-ritme (nacht-ritme?) is al jaren naar de k!@ten. Als kind vond ik het al fijn om 's middags even een tukkie te doen. Als mijn moeder me niet wakker maakte sliep ik gewoon door tot een uur of tien 's avonds! En dat is nooit veranderd. Vanaf een uur of één 's middags begin ik slaperig te worden. Het maakt niet uit waar ik ben, zelfs op mijn werk slaat de slaap toe. Daar kan ik er helaas niet aan toegeven, maar als het kon...
Nu in mijn vakantie geef ik er aan toe. Vooral nu het weer zo lelijk is slaap ik de hele middag. Om half vijf wordt ik wakker om te koken (dat wil ik voor geen goud missen) en na de afwas val ik op de bank in slaap. Om een uur of tien 's avonds ben ik weer wakker. Klaar wakker. En dan beginnen mijn eindeloze speurtochten op het wereldwijde web. Ik ontmoet mensen, chat links en rechts wat, hou mijn weblog bij (voor zover dat mij is gegeven), reageer op andere blogjes. Eigenlijk kun je best zeggen dat dit surfen voor een groot deel mijn vroegere uitgaansleven heeft vervangen.
Gelukkig heb ik aardig wat vrienden in Utrecht. En, ondanks dat gesodemieter met die trap, is Utrecht een perfecte stad om uit te gaan. Daar kunnen Groningen en Enschede (beide best belangrijke steden in mijn leven) echt niet tegenop! En, om heel eerlijk te zijn, heb ik dat stappen echt nodig om af en toe weer terug te komen op deze wereld. Zo af en toe lijkt het er toch wel heel erg op dat ik in een droomwereld (!) leef en heel zelden een stapje durf te zetten in de echte wereld.
Nog één dag en dan ben ik onderweg naar zuid Frankrijk! Daar waar het nu nog wel mooi weer is! In de omgeving van de Camargue. Ondanks het feit dat ik in een zeer toeristische plaats zal zijn hoop ik veel te zien van de mooie natuur en cultuur. In tegenstelling tot voorgaande vakanties zal ik dit keer wel mijn laptop meenemen. Als het mee zit zal ik jullie vanaf hier op de hoogte houden van mijn vakantie. Maarja, je moet wel onthouden dat wij Nederlanders ontzettend verwend zijn met ons internet. Reken er niet op dat ik daar ook zo makkelijk het net op kan!
Maar goed, het is nog niet zover. Eerst deze nacht nog en donderdag en donderdagnacht (raar woord).
Best wel lachwekkend: aardbeving in Groningen! Met Siddeburen als episch centrum! Wel erg toeschietelijk van de NAM dat ze direct zeggen de schade te zullen vergoeden. Dat is iets anders dan de houding van de gemeente Utrecht. "Het is nog niet duidelijk wie de eigenaar van de trap is", aldus de burgemeester van Utrecht. Wat de echte oorzaak is geweest zal nog moeten blijken maar op enig moment lazert de hele trap met iedereen die erop staat naar beneden. Zwaargewonden, voor zover ik weet nog één persoon op de intensive care. Gelukkig bleek vandaag dat de gemeente wel degelijk de eigenaar is. Maar ik vraag me toch af: waarom moet het toch zo moeilijk gaan? Wat is het dat ons weerhoudt menselijk te zijn?
Tot slot nog even dit: het is echt gebeurd, ik ben er voor gewaarschuwd, maar het is gebeurd. Eindelijk vakantie en ik weet niet wat ik met al die tijd moet doen. Help?!
Hmmpf.
Na een nacht en een dag van afwezigheid keek ik vanmiddag met meer dan gemiddelde belangstelling naar mijn eigen weblog. Die ene op mijn eigen pc bedoel ik. Zou er iemand gereageerd hebben?
Niemand.
Op deze blog zag ik dat "ikke" gereageerd had. En verder niet.
Nou sprak ik "ikke" eerder deze avond. Had wel gereageerd.
Maar ik heb niets gezien!
En toen begon het te dagen...
Ik had ingesteld (niet uitgezet) dat ieder commentaartje door mij gemodereerd moet worden.
Dames, Heren: Heel erg bedankt voor jullie succesvolle deelname aan mijn experiment!
Echt, stel ik ontzettend op prijs!
Het is de bedoeling dit experiment een vervolg te geven maar ik denk dat dat pas volgende maand zal zijn ivm mijn vakantie.
Nogmaals: bedankt!
Vandaag was de eerste dag van mijn vakantie.
Heerlijk uitgeslapen en op mijn gemakkie ontbeten en de krant gelezen.
Vandaag ook mijn server aan de praat gekregen.
Tijdelijk, bij wijze van experiment, kun je hier klikken. je komt dan in een andere weblog terecht (als het goed is).
Wil je alsjeblieft een berichtje achter laten zodat ik kan zien dat het werkt?
De volgende blog is weer normaal, beloof ik, misschien.
Weer een dag van weinig doen.
Van de acht uur heb ik er misschien een nuttig besteed voor de baas. De rest was voor mezelf wel nuttig, op zijn minst leerzaam.
Zo heb ik geleerd dat het ongeveer een half uur van je tijd kost om, zonder ook maar een cent uit te geven, een webserver "up and running" te hebben met daarop je eigen weblog-omgeving. Nee, jullie kunnen het nog niet aanschouwen, daar is mijn kabelprovider niet zo blij mee.
Ik leerde ook dat ik nog redelijk veel vakantie-uren over had. Dit resulteerde onmiddellijk in het verlengen van mijn vakantie naar vier weken.
Goed, nu nog even in het hotel. Morgen nog een dagje en dan is het echt zover: VAKANTIE!!!
Nee, ik stop nog niet direkt met bloggen. Dat duurt nog eventjes.
Juli was nog nooit zo warm.
Juli was nog nooit zo droog.
Eigenlijk vond ik het wel prima. Ok, het werd me op enig moment wel een beetje te heet, maar over het algemeen moet ik zeggen dat ik wel in mijn "element" was...
Vanmiddag hield ik, heel decadent, mijn siësta. Op de bank deed ik mijn uiterste best in slaap te vallen. Ineens: drup!
Drup?
Drup!
Lang verhaal over dakramen, lood, balken en zeiknatte computers, routers, monitor...
Zucht.
Buiten aanschouwde ik het volgende tafereel:
(heb met photoshop de foto wat lichter moeten maken, vandaar zo korrelig). Alle struiken en bomen die je hier ziet zijn géén waterplanten...
Vanwege de regen heb ik ruim een meter van mijn tuin moeten afstaan aan de gemeentevijver.
Het heeft wel wat, al dat water. En toch zou ik willen dat het juli was...
Eigenlijk zou ik me moeten schamen. Eigenlijk doe ik dat ook wel een beetje. Het is beschamend zo weinig als ik schrijf. Ik heb het dan niet alleen over mijn weblog, ook het schrijven van korte stukjes proza of gedichten schiet er helemaal bij in. Eigenlijk is te constateren dat het weer mis is sinds ik weer naar mijn werk ga.
Ruim een half jaar geleden riep ik nog dat mijn leven definitief anders zou zijn. En nu? Nu ben ik weer op die plek waar ik ruim anderhalf jaar geleden ook was. Het enige verschil is dat ik nu het idee heb dat het vast wel weer eens beter zal worden. Tsja, wie hou je dan voor de gek?
Wat is het toch dat de sleur uiteindelijk weer wint? Is het de weg van de minste weerstand wellicht? Ik bedoel: je hebt toch de nodige verantwoordelijkheden? Zaken als "brood op de plank"? Het is toch allemaal niet zo simpel?
Ach wat, natuurlijk is het zo simpel. Het leven is zo moeilijk als je het zelf maakt.
Behalve afgelopen zondag.
Na een maand van droogte en zon werd Nederland afgelopen zondag verblijdt (?) met een enkele regen- danwel onweersbui.
Juist op tijd ontdekte ik dat het dakraam van de slaapkamer nog open stond.
Een weinig te laat merkte ik dat ook het raam van de rommelkamer nog open stond.
In die kamer bevond zich de router.
Routers kunnen slecht tegen water.
Ik kan slecht tegen routers die niets meer doen.
Wat voelde ik me afgesloten!
O, wat ben ik verslaafd aan dat internet!
"Je kunt het!"
Hij zei het met een heel duidelijk vraagteken. Ik geloofde er ook niets van.
"Toe dan! Vaart maken, dan gaat het vanzelf! Echt!"
Twee dagen later kon ik fietsen.
Zonder zijwieltjes!
Drie dagen later wist ik mezelf bijna knock-out te slaan door tegen een muur te fietsen.
Die muur was er pas een jaar.
Het is frapant hoe symbolisch dat fietsen is.
"Je verleert het nooit, het is als fietsen!".
Yeah right.
En het leerproces wordt ook vaak één-op-één overgenomen:
"Je kunt het zo; het is net fietsen!"
Yeah right.
Het begint met, achteraf, eenvoudige zaken als een verkeersdiploma en een zwemdiploma.
Bij je eerste examen wordt het al wat moeilijker.
En als het om de liefde gaat...
Misschien moet ik eerst leren fietsen
Tot mijn ontsteltenis lees ik het volgende:
Indiase Blogger-sites geblokkeerd
Indiase gebruikers van de blogsite Blogger kunnen hun weblog niet meer bekijken. Indiase Internet Service Providers, zoals Spectranet, Mahanagar Telephone Nigam Limited (MTNL), Reliance Powersurfer, Airtel Broadband en Sify, hebben de blogsite geblokkeerd.
De site rediff.com meldt dat de blokkering werd opgemerkt door een lerares op 15 juli. Toen zij één van de blogs wilde bezoeken kreeg ze de melding ‘site blocked’. Een telefoontje naar haar isp Spectranet wees inderdaad uit dat sommige sites waren geblokkeerd, omdat de Indiase overheid dat had opgelegd.
Rediff.com kreeg van een woordvoerder van de National Internet exchange of India te horen dat het Departement of Telecommunications (DoT) de isp’s een lijst heeft gestuurd van 22 sites die geblokkeerd moeten worden.
Een aantal bloggers hebben zich inmiddels verzameld in het Bloggers Collectieve om bezwaar te maken tegen de beslissing van de Indiase overheid
----
Hoewel ik natuurlijk weet dat dit soort praktijken bestaan heb ik dit stukje toch met verbazing en ontsteltenis gelezen. Wat denkt een regering te bereiken met dit soort akties? Denkt ze te voorkomen dat het buitenland slecht van ze denkt? Het lijkt me dat het tegenovergestelde wordt bereikt.
Aan de andere kant: wat doen we met deze informatie? We (mensen uit het 'vrije' westen) nemen het voor kennisgeving aan, verbazen ons wellicht, schrijven misschien zelfs een blogje om vervolgens over te gaan naar de orde van de dag.
Eigenlijk best wel hypocriet. En zo gaat het met meer. We horen en zien van een tsunami (een woord dat we tot dan toe niet kenden) en zijn begaan met het lot van al die mensen.
Er woedt een storm met de naam Katrina. Hele volksstammen raken ontheemd om waarschijnlijk nooit meer terug te keren. De regering heeft het zelfs over een etnische zuivering...
Een land bombardeert steden van een land dat kwade zielen onderdak verleent. Vanwege het ontvoeren van 2 soldaten worden nu tientallen (honderden?) onschuldige burgers gedood. En, anderhalf jaar na de vorige, is er weer een tsunami. In het zelfde gebied. Nu al (dit schrijf ik een dag na de tsunami) zijn er meer dan 300 doden te betreuren.
En ik tik dit stukje op mijn laptop.
Of is er misschien toch iets dat we kunnen doen?
Het is al laat. Of vroeg. 't Is maar hoe je het bekijkt.
Een half uur geleden de vuilnisbak aan de straat gezet.
De groene.
Nu, bloglezend door het internet, niet gelukkiger geworden.
Denkend aan Israël en Libanon. Al die onschuldige mensen.
Links blogje over muziek.
Rechts blogje over rare sokken.
Er zijn momenten waarop ik de wereld niet meer begrijp.
Momenten waarop ik denk dat iedereen de weg kwijt is.
Maar dat zal ongetwijfeld aan mij liggen.
Het verleden speelt een vrij grote rol in mijn leven. Niet zoveel meer als vroeger (?!) maar toch genoeg. Dat is op zich ook niet meer dan logisch; je wordt immers gevormd door wat je hebt meegemaakt. Door de bank genomen heb ik best een beschermde jeugd gehad. Natuurlijk liepen sommige zaken minder dan gepland, maar dat komt in de beste families voor.
Tijdens de jaren op de lagere school was ik behoorlijk onzeker. Ik was meestal het jochie dat na schooltijd nog "even" in elkaar werd geslagen. Ik leerde van mijn ouders dat geweld niet de juiste weg is. Ik leerde weg te lopen als ik klappen kreeg.
Op de middelbare school veranderde alles. Ik kreeg meer zelfvertrouwen en daarbij ook heel veel vrienden. Mijn loopbaan aldaar werd beloond met mijn eerste grote liefde.
Ergens in dat hele traject zijn mijn ouders gescheiden. Er ontstonden problemen in de verhouding tussen mij en mijn ouders. Uiteindelijk is het, na jaren, weer helemaal goed gekomen maar het heeft wel tot gevolg gehad dat ik heel vroeg in mijn leven bewust koos mijn eigen weg te gaan.
Hoe meer ik mijn best deed om los te komen van mijn familie, hoe meer ik van hun herkende in mezelf. Niet alleen in grote lijnen, ook van die hele kleine dingetjes [klik].
Ik ontdekte langzaam maar zeker dat, hoewel mijn ouders geen direkte invloed meer op mijn leven hadden, mijn doen en laten erg door hun beïnvloed werd.
Nu weet ik dat ik een heleboel kennis en inzichten heb kunnen opdoen juist omdat zij mijn ouders zijn. Natuurlijk, de laatste stap heb ik zelf gezet, maar zij hebben mij getoond waar de weg is.
Elke stap die je maakt in je leven is het gevolg van een keuze. Soms twijfel je lang voordat je een stap doet, soms ren je doelbewust. Bij veel keuzen in mijn leven heb ik me afgevraagd wat mijn vader er van vond. Hoewel hij mij altijd alle ruimte gaf een keuze te maken, had hij het er moeilijk mee zijn mening te geven. En als een keuze goed uitpakte, dan was dat eigenlijk de gewoonste zaak van de wereld. Ik zag wel dat-ie trots was, maar hij zei het nooit.
Tot vandaag.
Op een moment dat ik het niet verwachte liet hij merken dat hij vierkant achter me staat en trots is op zijn zoon.
Tsja, wat kan ik erover zeggen?
Ik kan alleen maar zeggen dat ik er ontzettend blij mee ben.
Een tijdje geleden had ik het gevoel dat ik was thuisgekomen.
Nu weet ik het zeker.
Alweer te laat
Om deel te nemen
Aan mijn verleden
Nog te vroeg
Om te denken
Aan de dag van morgen
Daarom nu
Kijken naar de volle maan
En denken aan jou
Soms sta je versteld van de kracht van de eenvoud.
De schoonheid die je zonder moeite mag ontmoeten.
In een reactie op een eerdere post stelde Moniq dat we (bloggers) het niet meer zo nauw nemen met onze privacy. Dat we vroeger een "Lief Dagboek" hadden met een groot slot waar zelfs onze familie niet in kon lezen en dat we nu alles zomaar in de openbaarheid gooien. Wat is er met ons aan de hand?
Om eerlijk te zijn denk ik niet dat we hebben ingeleverd als het om onze privacy gaat voor wat betreft het bloggen. Voor mij geldt in ieder geval dat ik weliswaar persoonlijke zaken in de openbaarheid breng, maar wel binnen de door mij gestelde grenzen. Ik bepaal wat ik schrijf. Ik bepaal wat jij van mij te weten komt.
Daarnaast denk ik dat een weblog niet te vergelijken is met een dagboek. Ten eerste vanwege de (waarschijnlijke) beperking die iedere blogger zichzelf oplegt als het gaat om het beschrijven van details. En ten tweede omdat we, al dan niet bewust, een totaal andere reden hebben om te schrijven.
In het lieve dagboek van vroeger schreven we zaken die we, volgens onszelf, met niemand konden of mochten delen. Het schrijven in het dagboek had een soort van bevrijding in zich. Een fenomeen dat wel wordt beschreven als "van je af schrijven". Een belangrijk onderdeel in het proces van acceptatie.
Nu, voor mij toch gauw zo'n twintig jaar later, schrijven we met iets minder gevoelige details op het wereldwijde web. Maar dan niet alleen om het weergeven van feitjes. Niet alleen om van ons af te schrijven. Maar meer om juist in contact te komen met anderen. Mensen aanmoedigen tot het reageren op een artikeltje.
Maar waarom willen we dat nu eigenlijk?
Gaat het hier om te leren wat anderen denken? Gaat het om contacten op te doen? Gaat het om het strelen van je eigen ego?
Om heel eerlijk te zijn: ik weet het niet. Voor mij is het denk ik erg belangrijk om te schrijven en vind ik het ook belangrijk te lezen wat anderen schrijven. Ik vind het fijn om reacties van anderen te lezen, maar ze zijn niet noodzakelijk voor mij om een mening te kunnen vormen.
Ik denk niet dat we hebben ingeleverd aan privacy. We zijn er volgens mij zelfs in geslaagd om te schrijven en een klankbord te hebben zonder onszelf helemaal bloot te geven. Ik vertel veel over mezelf op mijn weblog maar het is minder persoonlijk dan destijds in mijn dagboek...
Het kost mij heel veel moeite dit op een goede manier onder woorden te brengen. De aanloop tot de kern zal lang zijn. Vele woorden zullen gewist en herschreven worden. Het moment van de waarheid uitgesteld.
Zij heeft al lang geleden aangegeven waar de grenzen liggen. En, hoewel ze vaak moeite heeft gedaan diezelfde grenzen te ontkennen, nog steeds laat ze weten dat er iets is dat er niet meer toe doet.
"Nee, het gaat niet om jou. Niet om wie je bent. Meer om wat je zegt. Of juist niet zegt. En zo."
Ik ben zo arrogant te beweren dat ik weet wat het inhoudt om je in haar situatie te bevinden. Daarom vind ik het ook zo belangrijk haar de ruimte te geven. Zichzelf in staat te stellen te kiezen. Niet voor het een of voor het ander, maar voor haar eigen leven.
En toch.
Het is zo moeilijk. Je ziet het gebeuren. Je denkt te weten welke kant het op gaat. Je wil graag bijsturen, advies geven. En op tijd herinner je hoe het toen ging, bij jezelf. Je wilt er zelf achter komen. Zelf jouw weg vinden. Ongedwongen. Zonder hulp.
Tsja.
Daar zit ik dan. Midden in de nacht achter mijn pc in de hoop door verwoed tikken mijn frustratie van me te schrijven. Mijn zoveelste biertje op. Mijn laatste peuk drukte ik twee jaar geleden al uit. Zo af en toe lijkt het erop dat "leven" niets meer is dan een rotstreek. Een soort van ganzebord (ik vertik het om die tussen-n te schrijven) waarbij je aan het eind in de gaten krijgt hoe het eigenlijk had gemoeten, maar dan is het al te laat.
Wil de laatste het licht uit doen?
Portugal er ook uit.
En dan hebben we dus een finale tussen Italië en Frankrijk.
Geen Nederland.
Geen Duitsland.
Ik had eerder een post met een nogal negatieve bijklank. Nogal strijdlustig eigenlijk wel. En, ik werd er terecht op gewezen, ik vraag me af waar dit vandaan komt.
Als kind kwam ik met mijn ouders regelmatig in Duitsland. De taal en de cultuur heb ik leren kennen en ik vond het de grootste zaak van de wereld. Een aantal vrienden van me zijn Duits. En ik ben er een voorstander van om op 4 mei samen met de Duitsers de slachtoffers van de tweede wereldoorlog te herdenken.
Kortom: ik heb helemaal niets tegen Duitsland.
Behalve wanneer het om voetbal gaat.
Woede wanneer ze winnen van Nederland. Echte woede.
Leedvermaak wanneer ze er door Italië uitgetikt worden.
Ik schrik van mezelf.
Kan iemand mij uitleggen waar dit vandaan komt?
Hé, ik weet niet onder welke naam je zult reageren, maar ik wil het toch even gezegd hebben: dankjewel!
Lohues is geweldig! Samen met de "Louisiana Blues Club" zet-ie onvervalste blues neer. Ik vun Drents altied al 'n mooie toal, moar dit is prachtig! Doar knap ik wel van op!
Ongelooflijk hoe goed dat klinkt. Ik word er helemaal blij van. Iedere regel van zijn teksten zorgt voor een nieuwe glimlach. Alsof je thuis komt.
Dankjewel!!
Persoonlijk heb ik de computer altijd als een geschenk uit de hemel beschouwd. Afgezien van mijn 'nerd' -periode ben ik er echter altijd heel 'gewoon' mee omgegaan. Ik besteed wel veel tijd aan mijn pc, en nu ook aan mijn laptop, maar ik ben niet meer freakerig op zoek naar nieuwe dingen. Wat altijd is gebleven is de drang om mensen te leren kennen.
Velen hebben jarenlang beweerd dat de computer zal zorgen voor een groter individualisme in onze samenleving. De noodzaak om mensen face-to-face te leren kennen zal afnemen. De komst van het internet heeft deze aanname bij velen versterkt. En eigenlijk heb ik zelf ook lang die overtuiging gehad. Ik merk echter, net als anderen, dat de computer en het internet een vast gegeven is geworden in ons dagelijks leven. Dat wat vroeger de telefoon was, is nu het internet.
Het is een middel geworden. Een middel om bijvoorbeeld informatie te zoeken. Ik geloof dat de encyclopedie in boekvorm voorgoed verleden tijd is (ik heb dit niet uitgezocht, weet jij hier meer over laat het me even weten). Alles wat je wilt weten kun je koegelen (hoe schrijf je een g die veel op een n en een k lijkt?). En, zo blijkt nu, ook als je je sociale contacten wilt onderhouden kun je terecht op het wereldwijde web. Nu doel ik hier niet zozeer op datingsites als wel op de gigantische hoeveelheid weblogs die er heden ten dage te vinden zijn.
Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik geen tientallen weblogs in de gaten houd. Er zijn er een paar die ik dagelijks bezoek. En vanaf deze plek wil ik jullie bedanken voor het feit dat jullie bloggen. Ik heb het gevoel dat ik er rijker van wordt. En ik denk ook dat dit nu precies de gedachte is die achter internet zit: mensen dichter bij elkaar brengen. Of je nu in het Verre Oosten woont, in Europa of in één van de Amerika's: je bent een goede buur. En zoals we allen weten: da's beter dan een verre vriend!
Gisteren wat foto's gemaakt. En wil deze wel met jullie delen (klik op de foto voor groter formaat. Stuur mij een mailtje als je het origineel wilt hebben):
Voor allerlei opmerkingen in de kantlijn [klik]
Den Haag
Goed, ik heb me een poosje in kunnen houden. Maar nu moet het toch echt van mijn hart. Afgelopen donderdag zat ik, zoals gewoonlijk, in het hotel en keek ik met meer dan gewone belangstelling naar de NOS met de live-uitzending vanuit de Tweede Kamer. Zou Verdonk nu dan eindelijk opstappen? Zou het kabinet nu eindelijk inzien dat het zo niet langer kan?
Ijdele hoop, zo bleek.
En D66 kon ondertussen niet anders dan voet bij stuk houden. De manier waarop ze het brachten was uiterst zuiver. Ik bedoel: het kabinet mocht zelf bepalen op welke manier er een eind kwam aan het ministerschap van mevrouw Verdonk. En ze lieten ook geen twijfel bestaan over de ernst van het dreigement.
Het enige dat ze tegenhadden was het feit dat ze D66 waren.
Goed, lang verhaal kort: het kabinet viel.
Balkenende II valt. Verkiezingen!
De vreugde die ik voelde werd niet veroorzaakt door het vallen van het kabinet. De vreugde kwam op bij het idee dat dit kabinet niet in staat zal worden gesteld om vlak voor de verkiezingen met kadootjes te gaan strooien. Jarenlang hebben we met zijn allen, dat wil zeggen: wij die geen tonnen per jaar verdienen, moeten inleveren. Jarenlang hebben we stapjes terug moeten doen. Jarenlang hebben we gezien hoe wij, trots en tolerant Nederland, omgaan met asielzoekers. En dan zou Balkie dan nu gaan strooien met belastingvoordelen... Ons sigaren uit eigen doos geven.
Dit zou niet meer gebeuren.
En toen...
Toen las ik in het NRC dat Lubbers (!) Balkenende III zal gaan formeren om zo toch een volwaardig, missionair, kabinet te hebben tot de verkiezingen.
De missionaris-houding begint nu behoorlijk veel op een doggy style te lijken waarin sociaal Nederland in de Bend Over Mode staat.
Dit keer zeg ik geen Dankjewel!!!
Een nieuwe layout. Nee, dat is niet waar. De layout is gebleven; de kleurstelling is anders. En het plaatje. Te licht? Te clinisch? Laat me even weten wat je ervan vindt.
Door een post van Moniq werd ik aan het denken gezet. Dat wil zeggen, ik wil eigenlijk uitgebreider reageren op haar artikeltje dan redelijkerwijs mogelijk is in reactie op haar eigen site. Waar gaat het over? Nou klik hier en lees het stukje even. Misschien moet je dan ook nog even deze lezen.
Hoewel, naar mijn mening, Moniq helemaal niet de intentie had om een discussie te beginnen over schoonheid, meenden veel lezeressen hier toch een opmerking over te moeten maken. Naar mijn mening, zeg het me als ik me vergis, wilde Moniq alleen maar aangeven dat ze in staat is een flirt als een flirt te zien.
Hoe dan ook, de discussie is wat mij betreft dan nu ook gestart. En ik zou het dan niet zozeer over schoonheidsidealen willen hebben als wel over het feit dat we ons, kennelijk, laten beperken in onze vrijheid door schaamte. Schaamte die wordt veroorzaakt door vermeende ideeen van anderen. Een aantal lezeressen van Moniq geeft aan zich te schamen voor haar eigen lichaam. Even afgezien van het feit dat ik dit per definitie klinklare onzin vind wil ik stilstaan bij de vraag waar de schaamte vandaan komt. Is het niet zo dat we, dag in dag uit, geconfronteerd worden met het schoonheidsideaal? Door advertenties, TV-programma's, websites en ga zo maar door?
Gisteravond, na het voetballen, zapte ik langs Veronica. Veronica's lekkerste. Op een 'idols' -manier worden jongens en meisjes ten overstaan van duizenden (er zullen toch geen miljoenen kijkers zijn toch?) afgebrand vanwege te kleine borsten, te grote tanden, een lelijke lach (!).
Hoeveel kan een mens verdragen en een positief zelfbeeld houden?
Hoe weinig is nodig om je in een kleedkamer te schamen voor je eigen lijf?
Het is natuurlijk allemaal behoorlijk retorisch. En ik weet ook wel dat dit fenomeen niet sinds gisteren bestaat. Ik zou het alleen zo mooi vinden als we ons af en toe eens zouden dwingen zélf na te denken. Laten we eens proberen het mooie en positieve van een ander te zien. Wellicht dat we dan ook in staat zijn ons zelfbeeld ten positieve bij te stellen.
Nee, het ging niet over Verdonk.
Ik schreef de vorige post voordat de uitkomst van het debat bekend was. Op zich is zij altijd een goed onderwerp voor een artikeltje, maar nee, dit keer niet.
Heel flauw natuurlijk. Echt heel flauw. En toch...
Twee posts geleden (deze dus) heb ik de magische grens van 100 posts bereikt. En daar kwam ik te laat achter. Ik was te ver in de tijd gegaan om hier tijdig een passend artikeltje bij te schrijven.
Goed, nu zit ik op 102. Ik weet dat jullie al veel meer geblogd hebben. Ook al veel langer. Op zich is 100 ook niet zo bijzonder. En toch...
Anton is niet bepaald iemand van de discipline.
Ook niet van regelmaat.
Zeker niet van plichtmatigheden.
Dus eigenlijk verdien ik best een klein pluimpje.
Ik ben te ver gegaan.
Echt, ik had het niet in de gaten.
Het was ook niet de bedoeling het zover te laten komen.
Nu is het eigenlijk mosterd na de maaltijd.
Als ik het eerder had geweten, ja dan. Dan had ik er wel iets mee gedaan. Dan had ik jullie waarschijnlijk dit ook niet aan hoeven doen. Maar het is niet anders. De feiten zijn zoals ze zijn. Ze ontkennen of negeren heeft totaal geen zin.
Het is nu even de vraag hoe ik nu verder moet. Dat ik er iets mee moet lijkt me duidelijk. Ik kan het nog wel even uitstellen, maar daar wordt het zeker niet makkelijker van. Ik weet het niet.
Iemand suggesties?
Allereerst: met mij gaat het goed.
Iedereen vraagt het aan me. Ik vind dat ontzettend lief. Maar ik kan ook moeilijk omgaan met bezorgdheid als het niet nodig is.
Met haar gaat het nog steeds niet goed. Ze is, vlak voordat haar moeder kwam te overlijden, opgenomen in het ziekenhuis (waar haar moeder overleed...). Er is wel sprake van enige vooruitgang, maar er zit niet echt vaart achter.
Haar dochter is nu al een aantal weken thuis.
Burnout.
Waar ken ik dat van?
Nee, ik wil hier niet lullig over doen. Ik weet hoe vervelend het is. Pas nu kom ik erachter hoe moeilijk het voor een buitenstaander is. Iedere hulp die je aanbiedt, in welke vorm dan ook, wordt afgewezen.
De voetballende gitarist is volgens mij bezig een nieuw stuk in te studeren. Speciaal voor zijn vader. Het lukt hem nog niet helemaal en dat frustreert hem.
Ze moeten het allemaal zelf doen.
Er komt een dag dat ik in staat ben ze de volledige ruimte te geven.
Hoop ik.
Deze post schrijf ik in het prille begin van de langste dag van 2006. Vandaag is officieel de zomer begonnen.
Vroeger, toen ik goed getraind was in het bespeuren van keerzijden, zou ik gezegd hebben dat we vanaf vandaag weer terug gaan...
De langste dag. Het meeste daglicht per 24 uur. De meeste kans om te genieten van de dag. Nu ik er over nadenk is dit in mijn geval eigenlijk meer de kortste dag. Ik leef op wanneer het donker is, wanneer iedereen naar bed is (vandaag de hele wedstrijd Engeland-Zweden geslapen, ik werd wakker om half twaalf...).
Ergo: het is de vraag wat die langste dag nu eigenlijk voor betekenis heeft.
In voorgaande jaren was het voor mij zo dat in november de ellende begon. Vanaf november (vroeger was dat oktober maar het klimaat verandert...) ben ik bezig met uitzien naar de lente. Als het dan eindelijk lente wordt in juni (vroeger was dat maart maar het klimaat verandert...) dan hunker ik naar de zomer. En als de zomer voorbij is, is het weer november (maar dat zou dit jaar best wel eens december kunnen zijn omdat het klimaat verandert...).
Waarom zijn die jaargetijden, de hoeveelheid zonlicht, zo belangrijk voor mij? Ik ben echt een nachtmens. Ik bedoel: ik zou best de opvolger van Jules Deelder kunnen zijn (ik ben tenslotte geboren in Rotterdam)!
Dit zijn nou van die dingen die er volgens mij gewoon ingesleten zijn. In de loop der jaren. En toch zou ik hier wat meer duidelijkheid over hebben. We zijn ondertussen zover geevolueerd dat we in ieder jaargetijde kunnen doen wat we willen doen. Waarom dan toch die hunker naar lente en, in wellicht mindere mate, zomer?
De meisjes in de stad hebben zich zo verleidelijk mogelijk gekleed. Dit is hun schreeuw om aandacht. En aandacht krijgen ze genoeg. Alle getrouwde mannen kijken, zichtbaar met pijn in hun hart, naar deze mooie jonge schepseltjes. Deze mannen voelen zich oud en verraden. En toch: deze mannetjes worden er wel blij van.
Enigszins gefrustreerd door de zomer zit ik in mijn hotelkamer. Het is nu juni en ik heb het vermoeden dat dit de laatste maand is dat ik in dit hotel ben. Dat is jammer. Ik heb in de korte tijd dat ik er kom vrienden gekregen in dit hotel. Nou ja, echt vrienden kun je ze niet noemen, maar ze zijn blij als ze me zien (of doen heel goed alsof) en ik ben blij dat ik hen zie (meestal wel). Na al die jaren van lange dagen en veel reistijd heb ik nu eindelijk de kans gekregen een sociaal leven op te bouwen. Voor hoelang nog?
's Avonds in de bar zie ik een groepje vrouwen zitten. De leeftijd varieert tussen de 25 en 55. Eigenlijk zijn ze allemaal mooi. Eentje heeft opgemerkt dat ik hen bespied. Ze kijkt me met grote bruine ogen aan en laat mij een ongelooflijk mooie glimlach zien. Ik schrik en wend mijn blik van haar. Dit zijn de momenten waar ik het voor doe, en verder dan dit gaan die momenten nooit. Het is het moment waarop je het gevoel krijgt nog niet uitgerangeerd te zijn. Of het waar is is niet belangrijk; mijn ego vaart er wel bij.
Een goede vriendin van me is deze week moeder geworden. Zij en haar partner hebben hier heel lang op gehoopt. Ondanks het feit dat we elkaar niet zo vaak meer ontmoeten ben ik erg blij voor haar. Ondanks het feit dat ik heel veel voor haar voel (en nog veel meer gevoeld heb) ben ik erg blij voor haar en haar partner.
Als je dit zo objectief mogelijk leest, en dat valt voor mij niet echt mee, moet je toch wel de conclusie trekken dat ik toch behoorlijk "pre occupied" ben nietwaar? Of heb ik nu het woord "nietwaar" te vaak gebruikt om origineel over te komen.
Er was een tijd dat ik veel schreef. Of liever gezegd: er waren tijden dat ik veel schreef. Meestal typeerden deze tijden zich als droevig, depressief of frustrerend. Vooral frustrerend denk ik. Nu, ook nu schrijf ik, zijn deze kwalificaties niet aan mijn leefmoment te geven. Eigenlijk zit ik behoorlijk goed in mijn vel en ben ik mij bewust van mijn positieve krachten en energie. Af en toe vraag ik me wel af of ik niet te zweverig bezig ben, maar dat duurt nooit lang. Het goede gevoel overheerst nu gewoon. En toch, toch schrijf ik. Betekent dit dat ik me toch niet zo goed voel als ik beweer? Zijn er toch problemen die mij dwingen tot schrijven?
Een wat oudere man die ook bij het groepje vrouwen zit, buigt zich naar het meisje dat zojuist naar me lachte. Ze bespreken iets met elkaar en zij kijkt naar mij. Mijn gevoel van ongemak wordt nu wel groter. Wat gaat er gebeuren? Komt hij straks naar mij? Wordt ik hier zometeen "en plain publique" belachelijk gemaakt? Ze zegt iets terug, de man gaat weer zitten en zij lacht lief naar mij. Mijn handen beginnen te beven. Als in een reflex vraag ik de ober een pilsje.
Een tijdje terug was er een of andere beurs in de omgeving waar bedrijven op het gebied van "sfeerartikelen" hun produkten toonden. Ik verzin het niet zelf, ik hoorde het achteraf van Femke. Femke is een meisje van 26 die zichzelf agent noemt. Ze verkoopt in opdracht van een bedrijf produkten aan andere bedrijven. In haar geval gaat het hier om servetten, kaarsen en glaswerk. Femke maakte een grote indruk op mij. Femke heeft lang blond haar tot op haar dijbeen... Ik ben volledig verkocht...
En toch, toch gaat het als altijd: er gebeurt helemaal niets.
Beste lezertjes, ik weet dat jullie er zijn en het spijt me oprecht. De laatste tijd ben ik een erg slechte blogger. Ik vind het hartverwarmend te zien dat jullie me toch trouw opzoeken ondanks het feit dat er niet veel nieuws gepubliceerd wordt hier.
Laat me dan van de gelegenheid gebruik maken te vermelden dat je hier wellicht wat meer kans maakt iets nieuws te zien. Op die stek werk ik samen met Theo en Erik en willen we eigenlijk een echte fotoblog neerzetten. Allemaal nog toekomst muziek, maar het begin is er.
Tot gauw...
Omdat ik de titel bedenk voordat ik begin met schrijven...
Tweede pinksterdag, Whitmonday (Netherlands) zegt mijn pda.
Vanochtend een beetje aangerommeld. Fruitsalade was mijn ontbijt.
Daarna de NRC opgezocht en ditmaal "Opinie&Debat" gelezen over de verloedering van ons onderwijsstelsel (NRC 3 juni 2006, Help! Het onderwijs verzuipt!).
Ik ben even oud als de Mammoetwet en behoor geloof tot die enkele generatie die heeft geprofiteerd van deze wet. Ooit was Nederland op het gebied van onderwijs (en zorg, en wetenschap, en handel) koploper in de wereld... Het is werkelijk droevig te zien hoe wij afglijden naar het putje van Europa. Nu, vlak voor het WK, poetsen we onze trots op en zijn we als een man voor Nederland (of is het nu Holland?). Maar owee als we(!) niet winnen, dan gaat onze trots vrij vlot voornoemd putje in.
Ergens is er in dit land toch iets mis gegaan...
Zij zit ondertussen in Brussel. Met vriendin. Het zou mij niets moeten doen, maar ik voel me er niet lekker bij. Ik ben kennelijk nog niet in staat het los te laten. Als de week weer is begonnen weet ik dat ik wel wil, nu ligt dat nog anders. Denk ook aan de rest. Die kunnen toch niet zonder ons? Ergens is er bij mij toch iets mis gegaan.
Heb vandaag ook geleerd dat de Postbank het niet erg vindt als je geld van (jouw) rekening naar (jouw) geblokkeerde rekening overschrijft. Terug is echter wat lastiger. Nu hebben ze dus MIJN geld en kan IK er helemaal niets mee. Reken maar niet dat ik ze van diefstal kan betichten of zelfs maar een beetje rente kan verlangen. Ergens is er in dit land toch iets mis gegaan...
Haar oma is vanavond opgenomen in het ziekenhuis. Zij weet nog van niets. Wil haar vakantie ook niet verpesten maar moet haar toch wel op tijd inlichten toch? Het kan best wel eens zo zijn dat zij elkaar nooit meer zien...
Ik mag dit toch niet mis laten gaan?
Het duurt niet lang meer, denk ik, en dan zal hier mijn honderdste entry staan. Grappig eigenlijk, het lijkt of ik al veel meer geblogd heb. Hoe dan ook, het is een mijlpaal waar ik wellicht even bij stil zal staan.
Pinksterweekend.
Heel veel vrije tijd. Meestal weet ik daar wel raad mee. Dit keer toch eigenlijk niet. Min of meer een slaaf van het huishouden, afwachten op wat komen gaat.
Vrije tijd en geen cent te makken. Mmmm.... wordt het toch wat minder vrij van vind ik.
Zoveel maand heb ik zelden over bij mijn salaris...
Binnenkort maar wat spaargeld aanspreken. Ondanks 24-uurs maatschappij breekt het pinksterweekend mij nu wel op. Wachten tot dinsdag dus.
Vanaf morgenavond zal ik helemaal alleen zijn hier. Best een moment waar ik naar uit zie. Niet dat ik nu wilde plannen heb, maar het lijkt me wel wat.
Tot zover de stand van zaken, misschien log ik vanavond nog wat.
Hieronder een deeltje van het boek "Wembley" geschreven door Richard Osinga. De manier waarop dit boek op het internet gepubliceerd wordt spreekt mij zo aan dat ik er graag aan meewerk. Als je ook mee wilt doen, klik dan op "Doe mee" onder het artikeltje.
Naar het begin - Doe mee - Lees verder >>
H. vroeg me vorige week haar ziek te melden. Die boodschap is bij haar baas nu nog niet aangekomen. Rust krijgen is er niet echt bij dus. Niet lang na dit verzoek van H. belde "ikke" met de mededeling dat-ie met zijn vriendin op vakantie ging. De vorige was alweer drie (3!) weken geleden, vandaar. Ook niet voldoende rust dus.
Problemen met M., vriendin van H., op een goede manier opgelost. Echoot nog wel na in mijn hoofd. Heeft veel energie gekost. Tijd voor rust dus.
Ma belde: "Geobsesseerd, ik weet niet of het iets betekent, maar is leuk voor je weblog!"
Hij staat er ma.
Rust.
Met groeiende verbazing lees ik hier [klik] dat er in de provincie Groningen 4 scholen zijn die een verbod op MSN- en SMS-taal willen.
Taalverloedering en digitaal pesten worden als argumenten aangevoerd.
Mmmm. Taalverloedering. En welke taal wordt dan verloederd? Het Nederlands?
Veel mensen, en vaak zijn het taalfanatici, vergeten waar taal eigenlijk voor dient. Taal is een communicatiemiddel. Ook niet meer dan dat. De MSN-taal en SMS-taal wijken in veel opzichten behoorlijk af van wat de meesten als gangbaar Nederlands beschouwen. En dat is misschien ook wel het hele punt: het is geen Nederlands!
De talen die voor MSN en SMS zijn ontstaan vanuit armoede. In de begintijd, en voor sommigen is dat nog steeds het geval, kostte iedere byte geld. Hoe meer tijd je online besteedt, hoe meer geld het je kost. Dit schept een noodzaak tot snel en kort communiceren. Termen als ihvj en iwjnmk (resp. ik hou van je en ik wil je nooit meer kwijt) zijn in eerste instantie uit bittere noodzaak geboren. Daarnaast, en dat geldt de laatste tijd steeds meer, creeeren deze afkortingen, deze voor veel volwassenen onbegrijpelijke termen, een soort van privacy!
Meesters en juffen, leraren, vaders en moeders willen graag weten wat er gebeurd tussen de tieners. Graag willen we met zijn allen grip houden op de situatie. Nou, vergeet dat maar. Hier [klik] valt te lezen dat de achterstand van de gemiddelde leraar op zijn leerlingen als het gaat om ICT-kennis niet meer te overbruggen is.
Persoonlijk denk ik dat veel volwassenen, beter nog: veel opvoeders het verkeerde probleem willen oplossen. Taalverloedering geldt als argument, evenals digitaal pesten. Op zich legitieme redenen om iets te doen lijkt me. Maar is het werkelijk zo dat we dit voorkomen door het te verbieden?
Ik heb het idee dat we de oplossing van dit alles iets dichter bij onszelf moeten zoeken. Als wij niet in staat zijn onze kinderen fatsoen en normbesef bij te brengen, moeten we dan onze kinderen straffen voor excessen als digitaal pesten? Lijkt me niet. Juist hierom wil ik iedereen oproepen om toch vooral weer te communiceren met de kinderen. En dan heb ik het niet over preken, maar over luisteren.
Het zou me niets verbazen als wij daar iets van opstaken!
(O ja, als we het dan toch over taalverloedering hebben: Trouw plaatste dit stukje [klik] dat volgens mij wel een beetje aansluit...)
Ik ben de tel een beetje kwijt. Volgens mij is het nummer vijf. Maar het zou ook best zes kunnen zijn. Mijn verbazing is er niet minder om; het kabinet bestaat nog steeds.
Om half twee vanacht schrok ik wakker. Op de bank. De derde termijn was gaande. Ik had er geen zin meer in. Het is wonderlijk hoe politici langs elkaar kunnen kletsen. Over ruimte in een wettekst. Over wat nu jurisprudentie is en een toelichting. Blablabla.
Rita gaat het nog eens doen. Het onderzoek. De constatering. Zou Ayaan hier iets mee kunnen of willen? Of laat de situatie voor Ayaan geen ruimte om iets te kunnen of te willen?
De VVD heeft wat mij betreft nog meer gezichtsverlies geleden dan bij de gemeenteraadsverkiezingen. Verdonk zou het logischerwijze nu wel kunnen vergeten binnen de VVD. Maar, het blijft de VVD. Je weet het maar nooit. Bos kreeg veel bijval bij zijn pleidooi voor een menselijker integratie- en naturalisatiebeleid.
Het wordt nog leuk in de aanloop naar de verkiezingen!
De volledige titel van het krantenartikel was "Nederlanders zijn zo asociaal nog niet". Hoewel ik het hier helemaal niet wil hebben over dat artikeltje wil ik je best melden dat dit artikel in Trouw van woensdag 10 mei 2006 staat.
Als ik het dan niet over dit artikel wil hebben, waar dan wel over? Welnu, heel voor de hand liggend, over "De Nederlander". Even afgezien van de vraag of De Nederlander wel bestaat moet ik constateren dat ik toch zeer herhaaldelijk teleurgesteld wordt door mijn medemens. Nu heb ik het afgelopen jaar veel aan zelfreflexie (onthouden voor scrabble) gedaan dus kom niet bij me aan met: "blijf bij jezelf, leg het niet bij een ander".
Juist die mensen die ruim 3 jaar geleden over waarden en normen begonnen te zeuren, juist die mensen die ons leerden door een zure appel heen te bijten alvorens we van het zoet konden genieten, juist die mensen #$%^$#@$!!!
Goed, ademhalen. Rustig blijven.
Collega F. komt uit een Islamitisch land. Hij kent de Islam. Hij is er mee opgegroeid. F. vertelt mij dat hij het extremisme niet begrijpt. Dat zij kennelijk een andere Koran hebben dan hij. Ik leg hem uit dat ook het westen extremisten heeft en dat ik daarmee niet alleen op de moordenaars van Fortuyn of Van Gogh doel. Wij hebben ook nog gemeenschappen waar vrij bekrompen wordt gedacht. Dan heet het echter conservatisme. Dat deze mensen ook de bewegingsvrijheid of de vrijheid van meningsuiting van anderen beperken danwel veroordelen komt nooit ter sprake. Dat is nou eenmaal zo.
Ondertussen de openbaringen van leugentjes om bestwil. Haar besluit om in de VS te gaan werken is versneld genomen vanwege de comotie die in Nederland is ontstaan na de uitzending van Zembla. Typical.
De jeugd groeit op met internet. Blijkens een nieuwsberichtje ben je verslaafd aan internet wanneer je meer dan 16 uur per week "online" bent en dat eigenlijk niet wil minderen. Hmmm.
De chatbox blijkt niet alleen medium voor pesten maar brengt de jeugd zowaar dichter bijelkaar. Juist door het feit dat ze zich anders voor kunnen doen krijgen ze de ruimte open te staan voor andere culturen en religies.
Krak.
Ik oordeel niet, ik verwonder me slechts.
Hoe meer ik denk mijn doel voor ogen te hebben, hoe meer ik het gevoel heb de weg kwijt te zijn.
Help?
Collega S. vind het nodig teringherrie aan te zetten (Dirk D En De Driebubbele Discomoord). Had het nog nooit eerder gehoord. Ik was best gelukkig.
Onderwijl discussieren we over hoeveel procent van de kinderen niet van de vermeende vader zijn. 1 op 10 blijkt. Collega F. is druk doende met een concentratievragende klus. De klus blijft vragen, hij kan het niet geven. Ondertussen speel ik maar met een stressbal. Nou ja, bal? Blijkt een marketingding van een of andere automatiseerder. Grmpf. En buiten, buiten blijft de temperatuur op lopen. De zon schijnt niet fanatiek maar warm is het wel. Maandag leerden we dat de verwarming niet werkt in het pand te IJ. Vandaag ontdekten we dat we niet over airco beschikken.
Via Catholic girl komen we bij Crew slut, beide van Frank Zappa. Tsja.
Theo heeft al tijden niet meer van zich laten horen. Via via weet ik dat het allemaal wel goed zit. Maar ach, het is fijner om dat van hem zelf te horen.
Ondertussen weer terug in het hotel.
De warmte is een beetje verdwenen. De geluiden van de mensen op het terras geven me toch dat beetje vakantiegevoel waar ik naar verlang.
Hoewel ik eigenlijk aan de studie moet, weet Ned 3 mijn aandacht te trekken met een documentaire over de relatie tussen mens en aap. Ik vraag me af of ik misschien toch beter psychologie had kunnen studeren. Ach wat, dat doen we later!
Nog even aan de bar gezeten, paar pilsjes gedronken. Het was ongezellig en de barman gaf aan vroeg te willen sluiten. Het is dus eigenlijk zijn verdienste dat ik zo vroeg in bed lig.
Het weer doet eindelijk wat de gemiddelde nederlander wil en schoolgaand Nederland heeft vakantie. Ondanks mijn studie behoor ik niet tot die groep en mag ik hier overnachten. 4 nachten. Ik klaag niet hoor, eigenlijk heb ik het daar best naar mijn zin. Overdag werk ik in de buurt en hoef dus maar eventjes te rijden om op mijn werk danwel in het hotel te kunnen zijn. Daardoor heb ik extra veel tijd om aan mijn studie te werken. En de makers van dit blonde vocht helpen me daarbij. Maar van vakantie kan dus geen sprake zijn.
Het lijkt er op, tenminste sinds vandaag (voor mijn gevoel is het nog dinsdag), dat de lente is begonnen. Bij mij vertaalt zich dat ieder jaar weer in een soort van feestgevoel. Het paasweekend nog in het achterhoofd en koninginnedag komt er al weer aan. Op de voet gevolgd door 5 mei en aan de horizon al een glimp van het pinksterweekend.
En het mooiste van alles, schrik niet, vind ik 4 mei.Ieder jaar gaan we, met de kinderen, naar Westerbork. En dat gevoel wat er dan heerst, dat gevoel is zo bijzonder!
Het begint al met de (korte) reis met de auto. De kinderen willen nogmaals horen wat het nou eigenlijk is, 4 mei. En over Duitsers en Joden. En wat is nou eigenlijk een concentratiekamp? En wat hadden de Joden dan gedaan?
In de buurt van het voormalig Kamp Westerbork is een radiosterrenwacht. Een hele straat met enorme radiotelescopen. Als je daar loopt voel je je ontzettend klein. Op 4 mei, en alleen op 4 mei, kun je er met de auto komen. Onder telescopen kan je je auto parkeren. Alle telescopen staan op die avond in de rouw-stand: met de "neus" naar beneden. Kippevel!
Alle bezoekers verzamelen zich voor het hek. Het hek is net als toen meer dan twee meter hoog en gemaakt van prikkeldraad. Slagbomen voor een zwaar ijzeren hek maken het nog strenger. Het hek gaat open en de lange stoet loopt langzaam en fluisterend naar het monument.
Ik ga hier nu niet de hele ceremonie beschrijven. Waar het om gaat is de sfeer, het gevoel. Al die mensen die daar zijn op dat moment voelen zich met elkaar verbonden. Er is sprake van een eenheid.
En op 5 mei vieren we feest. En daarna blijven we accepteren dat we mensen uit ons land sturen.Waar heb ik de afslag gemist?
Het lijkt er ondertussen op dat het publiceren van een artikeltje vooral afhankelijk is van de gemoedsrust van PowerBlog. Als echt eigenzinnig sourceforge-projectje heeft het zo zijn kuren. Af en toe de pc resetten doet wonderen...
Maar het plaatsen van een titel kan kennelijk alleen via de website.
Zucht
Op weg naar mezelf
Ontmoet ik enkele obstakels
Het gekke is
Dat bij het overwinnen
Er nieuwe ontstaan
De vraag is nu
Blijf je de hindernissen nemen
Of ga je ze
Uiteindelijk accepteren?
Welke overwinning
Heb je nodig
Voor het bereiken
Van je doel?
Stel dat het overwinnen
Van obstakels
Mijn doel is...
Ik kan hier hele verhalen gaan vertellen over eieren zoeken, vogeltjes, narcissen en nog veel meer. Ik denk dat deze foto boekdelen spreekt. Ik hou dus mijn mond...
Het was een beetje druk vandaag denk ik. Ik heb zo'n flauw vermoeden zeg maar. Voor de duidelijkheid: Het zwarte driehoekje op de foto ben ik en het stukje weg waar ik op rijd is de A28 tussen Utrecht en Hoevelaken (zo'n 25 kilometer) en daar deed ik ongeveer 2 uur (!) over (en toen was ik nog niet halverwege huis...)
Zoals velen van jullie zullen weten ben ik sinds dit jaar weer student. Voor deze studie (leraar Nederlands) moet ik ook aantonen dat ik iets kan met ICT. Mmmpf. Nou ja, moet maar dan.
Terwijl jullie dit lezen doen jullie mee aan mijn opdracht. Ik moet namelijk een presentatie maken waarin ik iets vertel over bijvoorbeeld een hobby. Guess what: bloggen blijkt hobby!
En is dit niet weird? Mijn blog in mijn blog!
Wauw.
Nu wordt er ook gevraagd een mediaclip in de presentatie te plaatsen. Bijvoorbeeld een wav-, mp3- of midi-bestand. Kennelijk nemen mijn docenten het niet zo nou met auteursrechten. Ik heb gezocht (en op video-google kom je leuke dingen tegen) maar helaas niet zo snel iets kunnen vinden. Wel vond ik daar heel interessante video's over blogging. En ik weet nog niet hoe ik het ga doen, maar ik ben vast van plan binnenkort hier een eigen video te plaatsen! Maar goed, ik moet nu verder met het zoeken naar "mediaclips", ik kom later weer terug!
Ik hoorde dat het met haar al weer wat beter gaat. Als het goed is mag ze woensdag al weer naar huis. Wat er precies aan de hand is weet ik (nog) niet, maar de donkere wolk is vertrokken...
Elke dag zie ik uit naar het moment dat ik met mijn weblog bezig mag zijn. En als het dan zover is, is het weer een teleurstelling. Meestal weet ik gewoonweg niet wat ik moet schrijven. Soms weet ik wel wat ik wil schrijven maar is het veel te persoonlijk. En een weblog is nou eenmaal geen "lief dagboek".
Een familielid is al lange tijd ziek.
Iedere inspanning is er een teveel, eten doet ze bijna niet.
En dat al heel lang.
Een paar dagen geleden hebben we (een aantal familieleden) het dan eindelijk toch voor elkaar gekregen dat ze naar een dokter ging. En dat ze zich dit keer niet moest laten afschepen met een of ander pilletje.
Sinds een paar dagen is ze opgenomen in het ziekenhuis. Een flink aantal onderzoeken zijn nu gedaan; de eerste uitslagen worden maandag verwacht.
Als een donkere wolk hangt het boven ons en niemand wil het zeggen. Een enkeling heeft het uiteindelijk toch gedaan, tot grote schrik van anderen.
Vanavond (gisteravond) heb ik haar bezocht. Ze zag er best goed uit eigenlijk. Veel beter dan ze weken heeft gedaan.
En die donkere wolk lijkt nu ook een beetje te verdwijnen...
Tsja, wie A zegt...
Zoals zovelen (kijk bij kruimels en masha) ontbreekt het mij nog al eens aan inspiratie. En ondanks dat produceren ze stuk voor stuk toch best aardige artikeltjes.
Ik vrees dat het te goed met me gaat. Het blijkt wederom dat menselijk lijden een goede voedingsbodem is voor inspiratie. En dan moet ik nu door gaan op "mannen".
Hmpf.
Calvin is the one, he invented the writer's block!
Dank je wel Calvin.
En dan zal ik binnenkort wel iets gaan vertellen over wel willen maar niet mogen.
Over mogelijkheden en obstakels.
... is dit te vertalen naar een emancipatie-blokkade?
Vandaag toch echt meer dan 1 bijdrage.
Ik wil het hebben over emancipatie.
Huh?
Ja.
Maar dan vooral over de man
In eMANcipatie.
Ik heb aantekeningen gemaakt bij deze gedachtengang:
Echte Mannen
Bavaria
McDonalds
Hotel
Werken
Kinderen
Emancipatie
Veel te winnen
Kun je het nog volgen?
Vorige week was er een uitzending van Netwerk (denk ik) waarin de positie van de man werd besproken na zoveel jaren emancipatie. Er werd geconstateerd dat, hoewel mannen zeggen het wel te willen, mannen nog steeds niet veel thuis zitten bij de kinderen. De conclusie was dat het nu tijd is voor de mannen om te emanciperen. "ze hebben veel te winnen, maar zien het nog niet als zodanig".
Om heel eerlijk te zijn beginnen mijn tenen wederom te krommen.
Ik ben opgevoed met het idee dat mannen en vrouwen gelijk zijn aan elkaar en gelijke kansen hebben. Natuurlijk heb ik gezien dat dat niet waar is. Ik heb ook gezien dat vrouwen, vanwege vrouwzijn, soms een streepje voor hebben op mannen. Dat terzijde.
Ik heb nu bijna een jaar thuis gezeten. Tijd gehad na te denken over het leven in het algemeen en dat van mij in het bijzonder.
Dat heb ik dan ook gedaan.
Mijn conclusie was dat er meer is dan alleen werken voor mijn baas.
(ik ga nu niet alle andere ellende van het afgelopen jaar beschrijven, het staat je vrij ernaar te vragen).
Reeds in het begin van mijn reintegratietraject (3x woordwaarde) ontdekte ik dat de maatschappij niet klaar is voor mijn opvattingen. Ik kan wel willen, maar de hypotheek moet ook betaald. En ik kan wel heel utopisch denken een huisman te willen zijn. Daarin sta ik toch wel alleen. In ieder geval niet gesteund door bedrijf of maatschappij.
Nu mijn vraag:
Is het niet zo dat jij en ik juist die maatschappij zijn?
Is het dan niet zo dat het juist aan ons is die maatschapij te veranderen?
(wordt vervolgd)
Ik weet het: de titel van deze bijdrage is weinig origineel. Simon Carmiggelt was eigenlijk de enige die dit boven zijn columns mocht schrijven. Maar, om met zijn woorden te spreken, ik epibreer het ondanks alles en zal hier toch mijn ding doen.
De voorgaande weken was hij er ook. Op maandag, bij de bar. Soms was hij bezig de barman (Oscar) te plagen, de andere keer quasi verzonken in het draaien van een shaggie (zware shag). Hij is wat kleiner dan ik, grijs kalend. Een beetje gezet. De allereerste keer dat ik hem zag schatte ik hem een voorman in de bouw. Was helemaal juist.
Hij dronk sinas.
Huh?
Ja, sinas.
Nu weet ik redelijk goed wat drinken betekent. Mensen die me kennen weten dat ik in zeer korte tijd toch enige vorm heb gedronken. Dat terzijde. Eerder, een maand of twee geleden, zag ik hem voor het eerst. Hij dronk toen mijn meest favoriete merk bier (ik ga hier geen reclame maken, krijg er niet voor betaald). Nu dus sinas. Cola ook, maar geen bier.
Ik vroeg hem of hij gestopt was met drinken.
Tijdelijk gestopt, antwoordde hij.
Moet aan mezelf denken.
Ik keek naar zijn buik en dacht het te begrijpen. Verder niet meer over gehad.
Tot gisteravond.
Dit keer dronk hij wel, weer mijn meest favoriete merk. En, eerlijk is eerlijk, ik kon hem niet bijhouden. Het was net alsof hij wat goed te maken had.
Ik ga hier niet in details treden, maar uiteindelijk vertelde hij me dat dit toch echt zijn laatste biertje was voor vanavond. In eerste instantie waren afspraken van de volgende dag zijn excuus te stoppen, later vertelde hij me dat hij gezondheidsproblemen had vanwege het drinken.
Hij heeft mensen zien vertrekken, als in dood gaan.
Hij heeft armoede gekend. Armoede waar we geen voorstelling van hebben.
Hij heeft een zoon in dezelfde leeftijd als ik. Zijn zoon heeft dezelfde naam als ik.
Hij heeft dezelfde voornaam als mijn vader.
Was dit nou zo'n schoolvoorbeeld van een teken?
Gisteren was ik op een plaats waar ik dit uitzicht had. Best aardig eigenlijk. Het is een brug over een brede rivier. Een zesbaanssnelweg wordt zo van de ene naar de andere oever geleid. Deze foto is vanochtend gemaakt, het werd lichter.
Maar daar wil ik het dus NIET over hebben. Ik willen hebben over het moment dat ik, hoewel op dezelfde plek, dit uitzicht NIET had. Vanwege donker.
In de wat betere hotels in Nederland kun je gebruik maken van zogenaamde hotspots. Draadloze gateways waarmee je met je laptopje kunt internetten.
Ideaal.
Tot blijkt dat, ondanks aanschaf van dure kraskaart, internet niet meer bestaat. Voor jou dan. Voor ieder ander waarschijnlijk wel (tenzij ook aanwezig in zelfde hotel), maar voor jou niet!
Nu blijkt maar weer hoe verwend ik ben met mijn 24uurs breedband internet. En dat nu al 3 jaar zonder storing!
Maar, nu ben ik er weer, en het is tijd om wat met die blog van mij te doen.
Hij vierde zijn verjaardag en dus trokken we eropuit.
Naar het Hooge Noorden.
Regen en wind en ook file, ja, op zondag.
Was best gezellig. De buurjongetjes hadden een schatkaart gemaakt, maar die kaart kon hij alleen vinden als hij alle aanwijzingen in de tuin had gevonden. En op die kaart stond vermeld waar hij zijn echte kado kon vinden.
In onzichtbare inkt...
Helaas konden we niet blijven waardoor ik nog steeds niet weet wat het kado was...
Eenmaal thuisgekomen was ik behoorlijk brak. Qua rijden viel het nog wel mee, ik bedoel: het was nog niet de helft van de afstand die ik dagelijks naar mijn werk rijd. En toch, ik was kapot. Tenminste drie uur niet aanspreekbaar.
Maar nu ben ik er weer! De dag is om dus die van mij begint!
Nu nog inspiratie en ik blog weer een hele nacht bijelkaar!
(o ja, Erik heeft een foto blog geopend klik hier, dat vindt-ie vast leuk)
Google wikt en beslist
Jihad wordt gevoed door internet
En Brikaer boekt zijn dag digitaal
Als je dit nu samenvat kom je eigenlijk
tot de conclusie dat naamloze vennootschappen
besluiten welke dagboeken voeding zijn
voor de komende terroristische aanslagen.
Grmpff. Is natuurlijk veel te kort door de bocht.
Mijn spruiten smaken vanwege magnetron niet
Brikaer slachtoffer van technologische vooruitgang?
Jazeker!
Alweer een gedichtje gepubliceerd! In een vorige blog heb ik het gedichtje hier reeds geplaatst, maar nu is het ook op nederlands.nl te lezen. Klik op voorgaande link en geef jouw mening!
Whoehahaha!!
Hé, psst: ik heb IE 7 geïnstalleerd!
Ja echt! De Beta 2 preview van het net geplukt (en wel hier) en geïnstalleerd.
Ik wist dat ook IE 7 met tabs zou werken. En ik wist ook dat deze browser niet helemaal zou voldoen aan de W3C-normen. Maar dat het zó erg zou zijn...
IE 7 toont deze blog op exact dezelfde wijze als IE 6.
En met alle respect: dat is fout!
Nu ben ik ook nog in het bezit van een ander site. Die site was alleen met FireFox leesbaar. Ik had goede hoop dat ook IE 7 deze site fatsoenlijk zou tonen. Maar ook op dit punt kan ik alleen maar verbaasd schaterlachen.
Werkelijk: wat een arrogante prutsers daar bij M$ !!!
Zo, en dit is voorlopig het laatste dat ik schrijf over de nerdclub van Bill Gates.
Voor de tweede dag ben ik vandaag bezig geweest met het uiterlijk vertoon van mijn weblog. Jullie weten ondertussen dat ik een voorstander ben van FireFox. Mocht je deze weblog nu in IE bekijken, doe me een lol en installeer ook eens Firefox. Het kost je niets, en je hebt weer volledig controle over het surfen!
Lichamelijk gezien, qua spieren en botten zeg maar, ben ik niet de meest flexibele persoon. Mentaal daarentegen, gaat het me wel wat beter af. Gelukkig maar, want ik bevind me in een onmogelijke spagaat.
Het bedrijf waarvoor ik werk is behoorlijk Microsoft georienteerd. Als ik advies uitbreng aan klanten, wordt van mij verwacht dat ik dan ook voor Microsoft het evangelie predik.
De afgelopen uren heb ik de euvele moed gehad de template van mijn weblog aan te passen. En het ging wonderwel steeds beter. Langzaam maar zeker kreeg ik, met hulp van w3schools, in de gaten hoe de CSS nu eigenlijk in elkaar zit. De kleuren werden beter, de lettertypes en nu werd het tijd voor wat plaatjes...
Ook de plaatjes (in dit geval voor in de achtergrond) kwamen tevoorschijn.
En toen gebeurde het.
Ik bedacht me ineens dat er nog een andere browser bestaat: Microsoft IE!
Het verschil tussen IE en mijn eigen browser was verschrikkelijk. IE toonde nagenoeg niets. De code voor de achtergrondkleuren werd absoluut niet verwerkt. En ja, natuurlijk wist ik meteen waar het aan lag:
Hoewel IE, nog steeds, de belangrijkste browser in de wereld is, is het ook de browser die zich absoluut niet aan standaarden houdt. Firefox daarentegen volgt de standaarden zoals vastgelegd in het W3C (world wide web consortium).
Ik zou graag iedereen willen aanraden toch vooral over te stappen op Firefox. Het is waar dat straks, in de tweede helft van dit jaar, IE 7 wordt uitgebracht maar ook die voldoet niet aan de W3C-normen (wel meer dan nu, maar nog niet volledig).
Persoonlijk voel ik mezelf toch weer behoorlijk naief en dom. Ik verzuimde vroegtijdig te testen hoe de blog in IE toont. En toch zal ik IE promoten bij de klant...
Er wordt op dit moment onderhoud uitgevoerd op deze weblog. Excuses voor het ongemak.
Ben er wel weer klaar mee eigenlijk.
Tijdens het reintegratietraject is mijn reisafstand ter sprake gekomen. Het is natuurlijk zo dat ik zelf heb gekozen om daar te wonen en hier te werken. En vanwege auto van de zaak heb ik nooit bedacht dat het ook anders kon. Natuurlijk, ik zou kunnen verhuizen. Maar is een reden waarom ik daar woon. Aan de foto in mijn vorige blog kun je een deel van de reden herkennen. Dus dan maar heen en weer reizen.
Nu is er in de afgelopen jaren wel wat veranderd. Van ruim een uur reizen ben ik naar ruim twee uur gegaan. Nederland deed er 6 jaar over om zo vol te raken. Als deze trend doorzet hoef ik over een jaar niet meer te vertrekken. Het rijden alleen zou al 6 uur van mijn dag consumeren. Een 40-urige werkweek zou dan 64 uur van mijn tijd kosten.
Mijn baas heeft bedacht dat het wellicht handig is om mij in een hotel te stoppen. Vlak bij de zaak. Ik vind het wel aardig eigenlijk. Alle rust en 8 uur minder rijden per week.
Het onderstaande gedichtje heeft wellicht enige inleiding nodig. Het afgelopen jaar ben ik een beetje uit de roulatie geweest. Door allerlei omstandigheden zag ik het niet meer zo zitten. Voor zover ik dat kan beoordelen ben ik best wel diep gegaan. En juist dat had ik kennelijk nodig. Het was tijd voor mij om te ontdekken wat nu werkelijk belangrijk is in het leven. En, hoe gek dat ook mag klinken, dat bleek niet een dure auto te zijn!
Alle gekheid op een stokkie: met dit gedicht neem ik afscheid van een moeilijk jaar. Ik kan je niet beloven dat ik er niet meer over zal schrijven, maar toch is dit een afscheid. De foto is zondag 26 maart 2006 gemaakt bij de naburige schaapskooi. Er begint altijd een nieuw leven!
Jarenlang op zoek
Kennis zonder weten
Zoveel geleerd
En nooit wat opgestoken
Door onmacht en verbijstering
De touwtjes niet in handen
Ongeloof en pijn
De wens niet langer te leven
En op dat moment
Bezit is het enige dat je hebt
Kom je tot de conclusie
Ooit wordt het weer lente!
Je verzint het niet! Pas bij de onthulling van het gedenkteken wordt een wel heel prominente spelfout ontdekt... klik hier
...is ver te zoeken. Heb het al eerder gezegd, het gaat waarschijnlijk goed met me. Een beetje schrijver lijdt. En om de een of andere reden ben ik daarmee gestopt :).
Ik zal mijn best blijven doen, maar vandaag (gisteren) heb ik echt niets behoorlijks te schrijven.
Sorry :(
Ben een beetje aan het experimenteren met de layout. Laat me weten wat je er van vindt. En als je goed bedoelde adviezen hebt, hoor ik ze ook graag!
Nu ga ik naar bed, welterusten!
Je hebt van die momenten. Dagen ook. Soms zelfs weken.
Tijden dat je niet weet wat je nu moet schrijven. En zo'n blog verplicht toch wel.
Een beetje.
Terwijl ik naar het 8-uur journaal kijk (het mag niet meer zo genoemd worden sinds de nieuwe huisstijl van Het Journaal van de NOS) zie ik een politie-auto rijden aan de overkant van onze straat. Het is donker maar ik kan zien dat hij van de weg af gaat en het grasveld oprijdt. Op zich niet zo bijzonder zou je denken, maar aan de andere kant van het grasveld bevindt zich de gevangenis. De afgelopen 10 jaar zijn er 'slechts' 2 gevangenen ontsnapt, maar toch, dat is het eerste waar je aan denkt.
De politiewagen rijdt rond op het grasveld en stopt uiteindelijk en dooft zijn lichten.
Nu is mijn nieuwsgierigheid echt gewekt.
Wat doen ze daar?
Zie ik iets bewegen?
Het Journaal gaat ondertussen gewoon door. Ik zie iets over fractieleiders die een reis naar India maken. Ook dat heet werk en wordt waarschijnlijk heel goed vergoed...
Vlak na het Journaal moet ik even boven zijn. Terwijl ik de trap op loop hoor ik toch heel duidelijk een helikopter. Ik kijk door het dakraam naar buiten en ja hoor, een helikopter, met zoeklicht!
Wat zoeken ze? Wie?
De politiewagen bij de gevangenis is nu ook in beweging gekomen, alle lichten aan.
Tussen het grasveld en mijn huis is een vijver.
In de vijver zie ik heel duidelijk iemand zwemmen.
Is dat een ontsnapte gevangene?
Zoeken ze hem?
Ik denk even na over wat de mogelijkheden zijn en besluit 112 te bellen.
'goedenavond, 112, met wie kan ik u doorverbinden? Politie, brandweer of ambulance dienst?'
'Politie, ze zoeken iets en ik denk dat het hier in het water ligt'.
'Hier? Waar is hier? Is dat in de Dokterstraat?'
'Ja, ik heb iemand zien zwemmen!'
'Goed meneer, we geven het door. Houdt u er rekening mee dat u teruggebeld zult worden.'
'Prima, dank u wel.'
Na een paar minuten zie ik dat de buurman nieuwsgierig naar buiten is gelopen. Ik bedenk me welk gevaar hij zou kunnen lopen en spoed me naar buiten.
'Buurman, weet je wel wat er gaande is?'
'Natuurlijk Anton, het ziekenhuis verderop houdt openhuis en demonstreert ook de efficientie van de traumahelikopter! Gaaf hè?'
De telefoon gaat.
'Met de politie, u had gebeld over iemand in de vijver bij de Dokterstraat?'
Verbaasd kijk ik naar de eenden die zich heel ongemakkelijk voelen bij al dit rumoer...
(echt, ik had dit graag verzonnen...)
Mijn hele leven heb ik er al moeite mee gehad. Met mensen die "in de Heere" zijn. Ik vind het prima hoor, ze doen maar. Maar ze moeten mij er niet mee lastigvallen.
Het heeft ook wel zo zijn voordelen dat Nederland toch vrij christelijk is. Ik bedoel: je hoort mij niet klagen op 2e paas- en pinksterdag. In ruil daarvoor heb ik op die dagen ook best respect en eerbied. Met pasen (of rond die tijd) bezoek ik zelfs wel eens een Matthäus Passion en als het moet zelfs in een kerk!
We hebben dit jaar verkiezingen gehad.
Omwille van de Biddag was het op 7 maart en niet op 8 maart. Op de Biddag zouden te weinig mensen echt in de gelegenheid zijn om te stemmen denk ik.
De verkiezingen werden gewonnen door PvdA en SP.
In Goes (en er waren meer gemeentes) besloten CDA, VVD en de kleine christelijke partijen op Biddag!!! tot een nieuwe coalitie.
Ben ik nou de enige die niet in Goes woont die zich hier ontzettend over opwindt?
In het verlengde van onderstaande post heb ik het een en ander geexperimenteerd. Kijk eens hier en vertel me wat je ervan vindt. Je mag jezelf aanmelden, dan kun je ook meeschrijven als je wilt!
Op de een of andere manier moet ik er toch een positieve draai aan geven vind ik. Aan het leven in het algemeen en dat van mij in het bijzonder. Zeg maar.
Langzaam maar zeker begin ik de draai van 'normale' leven weer een beetje te pakken te krijgen, maar ik weet niet of ik er gelukkiger van wordt. Ik vraag me af of ik er iets van moet worden, al was het maar gelukkig. Ben je er nog?
Mooi.
Best wel een drukke dag gehad vandaag. Veel moeten regelen. Vooral omdat de mensen die het hadden moeten regelen dit 'vergaten'. Opnieuw bleek vandaag dat ik er als vanzelfsprekend vanuit ga dat ik het eigenlijk ook gewoon zelf moet doen. Dat ik anderen er niet mee moet lastig vallen. Dat zij mijn slaafjes niet zijn.
Zucht.
Die burnout was geen grapje. Laat ik daar vooral heel duidelijk over zijn.
Je kan er nog zulke mooie verhaaltjes en gedichtjes over schrijven (het is toch ergens goed voor), maar ik wens het niemand toe.
Aan de andere kant: eens goed over jezelf nadenken kan geen kwaad.
Ik ben ondertussen driftig op zoek naar software waarmee ik mijn eigen blog kan onderhouden op mijn eigen website. Mocht iemand van jullie tips hebben dan hoor ik ze graag. Het gaat me niet om blogger-achtige sites waarmee je naar je eigen url kunt ftp-en, maar om software die ik op mijn eigen server kan installeren (moet asp zijn).
Voor mijn werk ook op zoek naar tools voor het onderhouden van image-galleries. Iemand een idee?
Het gaat best goed met me eigenlijk. Ben weer erg druk met allerlei dingen. Een gemiddelde dag komt 24 uur tekort. Weet dus nog steeds niet wanneer ik nu eindelijk kan slapen.
Literaire inspiratie is ver te zoeken.
Ik denk dat ik te weinig lijd...
Ik struikel over mijn eigen gedachten
Hakkelend meer dan eens
Twijfel zaaiend bij het publiek
Ga ik dan eindelijk toch onderuit
Behalve mijn lijf voel ik niets
Geen liefde geen haat
Mijn verdriet lang vergeten
De hoop over het hoofd gezien
Overal krokussen en ook narcissen
Mijn licht niet meer dan een nachtkaars
Stervend zonder toeschouwers
Eenzaam in het leven
Zij zegt mij te vertrekken
Mijn ziekte verwordt tot
Haar belemmering
Mijn aanwezigheid voegt niets meer toe
Door de pijn niet
langer in staat te voelen
Door de verbazing niet
langer in staat tot verwondering
Gelaten aanschouw ik mijn desintegratie
Als kijker naar een spektakel
Van omstanders hoor ik de diagnose
Mijn leven is Uit Gebrand
Vlak voor het vuur dooft
Realiseer ik mij de onzin
Van het toen
En de kracht van het nu
Het kwaad teruggeschopt
Overtuigd van mijn eigen wil
Lach ik hem in het gezicht
Eerst mager maar dan voluit
Toen draag ik bij me
Gisteren heb ik nodig
Om morgen te bereiken
Maar vandaag ben ik hier
Hier sta ik voor u
En zeg u kijk niet te lang om
vooruit zien is goed maar
Niet langer dan nodig
Hier sta ik voor u
Zeg u
Ik Leef
NU!
---
(eerder geplaatst op nederlands.nl)
Het weekend lijkt al weer lang geleden en, nu ik op de klok kijk, is het ook al meer dan 24 uur geleden dat het zondag was! Ik leer het ook nooit! Maar goed, over dat nachtbraken wil ik het nu niet hebben.
Zoals je wel zult weten ben ik herstellende van een burn out (ik laat die spatie er tussen, ook al vindt het groene boekje dat het aan elkaar of met een koppelstreepje moet. Ik ben wat dat betreft best eigenwijs).
En, zoals je nu merkt, ik ben er nog niet helemaal.
Toch heb ik geheel vrijwillig het aantal werkzame uren per week opgeschroefd van 15 naar 32.
Ja, geheel vrijwillig.
Nu ik het hier intik klinkt het wel heel erg belachelijk: wie werkt er nu 32 uur?!
Nee, alle gekheid op een stokje: ik heb mijn werk altijd met heel veel plezier gedaan. Het afgelopen jaar ben ik grotendeels thuis geweest omdat ik uiteindelijk toch wel een beetje teleurgesteld was in a) mijn collega's en b) mijn baas en c) de westerse maatschappij en, last but not least, d) minister verDonk.
Algehele teleurstelling zou je kunnen zeggen. En nu, bijna een jaar later, is alles weer okee? Gaan we weer gewoon verder waar we gebleven waren?
Om heel eerlijk te zijn weet ik het niet. Aan de ene kant heb ik veel over mezelf geleerd de afgelopen maanden en voel ik me sterker dan ooit. Dat gevoel maakt me een stuk vrijer dan ik ooit geweest ben. Vanuit die positie kan ik nu dan ook een houding hebben van: 'ach ja, waarom ook niet'.
Aan de andere kant heb ik veel over mezelf geleerd de afgelopen maanden en voel ik me sterk dan ooit...Vanuit die positie kan ik nu dan ook een houding hebben van: 'Tsss, waarom zou ik?'
Meer werken houdt in dat ik minder tijd heb voor andere dingen. Niet alleen de 'leuke' dingen komen dan op een tweede plaats, ook mijn studie verhuist naar een lagere prioriteit. En is dat nu wel mijn bedoeling?
Drie maanden geleden kon ik beginnen en nu heb ik nog niet echt een goed begin gemaakt. Het is wel een droom waar ik het nu over heb! Ik mag dat toch niet zomaar te grabbel gooien?
Ik geloof dat ik moet concluderen dat er keuzes gemaakt moeten worden :(
Vandaag was het zover: mijn eerste schooldag!
Dagen, zo niet weken, van te voren was ik zenuwachtig. Hoe zou het zijn? Een groot gebouw vast. En ik zal er vast de weg kwijt raken. En de leraren, zouden zij een beetje rekening houden met nieuwkomers? Zouden ze streng zijn? Om over met klasgenootjes maar niet te spreken...
Vanochtend werd ik badend in het zweet wakker.
Negen uur!
Gauw onder de douche, tanden poetsen, schone onderbroek aan.
Na het ontbijt spoedde ik me naar buiten, de auto stond al klaar.
Ik stapte in en startte de motor. Op naar school!
Het was een leuke dag!
Studiegenoten leren kennen en veel te weten gekomen over de studie. Ik ben er nu helemaal klaar voor en begin vol goede moed met de
Lerarenopleiding Nederlands.
Gisteren, na 20 jaar, ben ik op bezoek geweest bij een achternichtje van me. Klinkt denigrerend bedenk ik me nu: achternichtje. Alsof ze klein en achterlijk zou zijn. Niets is minder waar. Ik heb een heerlijke avond gehad waarin ik opnieuw kennis met haar heb gemaakt en natuurlijk ook met haar man.
Je (ik wel in ieder geval) hebt vooraf bepaalde ideeen over hoe zo'n ontmoeting zal verlopen. Of het moeilijk zal zijn om het gesprek gaande te houden bijvoorbeeld. We hadden elkaar zoals gezegd al twintig jaar niet meer gezien of gesproken en eigenlijk deden we dat toen ook al niet. Er was derhalve reden genoeg om te veronderstellen dat er domweg geen gemeenschappelijke interesses zouden zijn en dus ook geen gesprekstof.
Wat kan een mens zich vergissen!
Natuurlijk was er sprake van totaal verschillende levens, maar kennelijk zitten onze families zo in elkaar verstrengeld dat we ongemerkt toch veel met elkaar te maken hadden. Klinkt allemaal heel kryptisch, maar ik weet nu ook even niet hoe ik dat moet omschrijven.
Het was een heel fijne avond en ik hoop van harte dat ik er nu twee vrienden bij heb!
The night before
Ik las zojuist dat Van Aartsen is opgestapt. Gisteravond zag ik het nog flink tekeer gaan tegen Woutertje, maar liet niets los over opstappen, of heb ik iets gemist? Nou ja, ik moet nu niet hypocriet gaan doen: het is misschien wel goed, een beetje onrust bij de VVD.
Ondertussen lijkt deze blog steeds meer een politiek karakter te krijgen. Is dat wel mijn bedoeling? Strikt genomen maakt het natuurlijk deel uit van mijn leven en dus zou ik hier met Ja kunnen antwoorden. Helemaal blij ben ik er eigenlijk toch niet mee. Ik wil niemand een mening opdringen (behalve dan dat sociaal gewoon veel beter is :D ).
En: ik heb het afgelopen jaar zo gigantisch veel tijd gehad om me met dit soort randverschijnselen van het leven bezig te houden dat ik het toch ergens kwijt moet.
The day after?
Vandaag de hele dag thuis gezeten. Vanavond ga ik op bezoek bij een achternichtje van me. Heb haar twintig jaar niet gezien. Ben erg benieuwd hoe het zal gaan. Ik hou je op de hoogte.
Het heeft even geduurd
We hebben lang moeten wachten
Maar nu heeft Balkie 2
Toch echt een enorm pak slaag gehad!
Nu moeten we toch echt even volhouden
Nog veertien maanden de goede moed erin
En dan gaan we met zijn allen
Zorgen voor een beter Nederland!
Een meerderheid van de tweede kamer
En het meisje moet naar huis
Natuurlijk is het beleid
En hebben we dit zelf gekozen
Toch?
Waarom krijg ik steeds vaker
Het gevoel dat we met zijn allen
Heel hard ons best doen
Het zo moeilijk mogelijk te maken?
Ik denk niet dat ik het ooit zal snappen.
Noem het wat je wilt, ik noem het chaos.
En, neem van mij aan, er moet veel gebeuren voordat ik ergens een stempel "chaos" op druk.
Vandaag zocht ik een CD.
Heb ik wel vaker.
Meestal ligt-ie dan onder de stapel
Op mijn bureau.
Dit keer niet.
Nu liggen al mijn cd's
Overal
Als maffiabaas noemt hij zich De Don
Om in die hoedanigheid beter
Van Leers te kunnen trekken
Op mij komt het over
Als Verbale Masturbatie
Gaapt een gat dat door velen nacht wordt genoemd.
Menigeen gebruikt deze zwarte leegte om zijn eigen zwarte leegte op te zoeken.
Schrijver dezes vindt het echter meer dan eens noodzakelijk zich toch vooral niet te ruste te leggen. Juist 's nachts leeft hij op.
Het probleem ontstaat pas vlak voor de ochtend.
Dan is het slapen nog niet gedaan maar moet hij wel naast zijn bed gaan staan.
En dat weet hij ook wel.
Hij heeft ook wel goede voornemens.
Al heel lang...
(voor de liefhebbers: kijk eens hier )
En het experiment duurt voort
Dagelijks wordt ik getroffen
Door de doelmatigheid
Van mijn vergissingen
Ondanks alle pogingen
Logica te ontdekken
Blijft mijn leven
Een chaotische nevel
Zonder mijn instemming
Is het ooit begonnen
En als de regels gevolgd worden
Zal het zonder mijn toestemming eindigen
Wat mij rest is
Tussen die extremen
De opklaring te zoeken
En het voor lief te nemen
Tja, velen hebben zich er al over verbaasd en nu is het mijn beurt.
Als je het idee hebt om een stuk te publiceren op nederlands.nl zal het je niet ontgaan dat er sprake is van een nogal wispelturig redactiebeleid. En neem van mij aan dat ik me nu erg voorzichtig uitdruk.
Meer dan eens is het me overkomen dat ik een stuk inzond en per kerende post een reactie kreeg dat mijn proza of dichtwerk niet goed genoeg was voor publicatie. Op zich, hoewel heel vervelend, is dit best te verkroppen. Ik heb echt niet de illusie dat alles wat ik schrijf goed genoeg is voor het lezend publiek. Er is echter een andere reden waarom ik me steeds meer opwind over de houding van de site-eigenaren. Bij een poging twee stukjes op één dag te publiceren werd mij verteld dat de tweede geweigerd werd vanwege het simpele feit dat ik maar één poging per dag mag doen.
Ik verzoek u NU te klikken op BELI en goed te kijken naar wat schrijver/schrijfster op 7 januari 2006 mocht publiceren.
Het wordt nu echt tijd dat ik voor mezelf ga beginnen...
