Advies

Voor al die mensen
Die net als ik weleens
Twijfelen aan
Hun eigen gezondheid

Voor al die mensen
Die net als ik weleens
Zoeken naar
Antwoorden op het net

Doe het niet
Je vindt antwoorden
Waar je nog een
Vraag bij moet verzinnen

Nog even dit:

Hieronder het berichtje dat mij vooral bezighield.
Maar dan lees ik op nu.nl dit:

SANTO DOMINGO - Een vrouw uit de Dominicaanse Republiek heeft dinsdag een zesling ter wereld gebracht. De baby's, drie jongens en drie meisjes, wegen tussen de 800 en 1200 gram. Zij moeten voorlopig in het ziekenhuis blijven.
De ouders van de zesling, de 33-jarige Emilio Figuero en zijn even oude vrouw Maxima, hadden besloten tot kunstmatige bevruchting omdat zij nog een tweede zoon wilden. De vader liet na de bevalling weten zeer tevreden te zijn met de gezinsuitbreiding.

Kijk, dáár wordt ik nou wél blij van!

Zwaar @#$%#

Ik stond vandaag op het punt een vervolg te gaan schrijven op Burn Out (1).
Om goed beslagen ten ijs te komen wilde ik voor de zekerheid wat feitjes over mijn ziekte verifìeren op het web. Helaas zorgde dit voor nog meer onrust in mijn hoofd.

Morgen maar weer eens naar de huisarts en wellicht naar het lab. Ik heb het vermoeden dat er bloed geprikt moet worden.

Trusten

Hotel

Velen van jullie wisten het al: ik zat vanacht in een hotel.
En vanwege geen laptop was ik verstoken van contact met het web. Hoewel ik daar best wel tegenop zag, viel het met reuze mee. Wat me vooral opviel is dat je toch behoorlijk eenzaam kunt zijn tussen al die mensen...

Heb even getwijfeld maar ben uiteindelijk toch aan de bar gaan zitten. Heb een biertje besteld en nog één. En toen betaald. En toen naar mijn kamer.

Ja, inderdaad. Zó saai!

Daardoor echter wel de tijd gehad om alles eens goed te overdenken.
En tot de conclusie gekomen
Dat ik er nog lang niet
(uit)
ben

Sorry!!!

Ja, het is gebeurd. Ik heb het gedaan!

Als zeep schoot het uit mijn handen.

Wat?

Controle!

Bij het eerste begin van deze blog had ik mezelf toch heel erg stellig voorgenomen hier heel regelmatig nieuwsgierigen een kijkje in mijn leven te gunnen. Ik moet constateren dat dit jammerlijk mislukt is.

Het is niet bepaald een excuus maar de belangrijkste reden voor deze ontsporing was een ontsporing. Ja, het had met Trijnen, Kaartjes, Bestemmingen en Stations te maken. Maar er was nog iemand. Iemand die mij behoorlijk heeft afgeleid.
Vanwege privacy ga ik hier geen namen noemen. Zij die het moeten weten, weten het.
Ik was er met mijn kop niet meer bij. Bij mijn eigen leven dus.

Er was ook sprake van enige hoop. Maar ik denk te mogen concluderen dat deze vals was. De belangen waren niet gemeenschappelijk. Wellicht waren de wensen wel wederzijds, maar de belangen zeker niet.

Ja, ik weet het.
Raadselen.
Of: Je spreekt weer in een spiegel van Raadselen.
Die begreep ik ook niet.
Nog steeds niet.

Maar goed. Het spijt me dat het zo gelopen is.
Ik zal mijn leven beteren.

En jij: het ga je goed.

Anton Goes Solo (2)

Ik heb het laatst al eens geprobeerd.
Quick 'n' Dirty
Maar nu denk ik dat het concept levensvatbaar is:

Kijk op mijn website!

Yes (3)

Hij is wel geplaatst! En wel hier .
Het is alleen nooit mijn bedoeling geweest Trijntje weg te jagen. (klik).

Het Station

Trijntje reageerde op mijn bijdrage. Omdat ik nog niet zeker weet of mijn rereactie wel opgenomen zal worden, plaats ik hem hier:




Verdwaasd keek hij om zich heen. Iedereen stond keurig, met de koffer in de ene en het boekje in de andere hand, te wachten op wat komen ging.
Heeft dan niemand door wat er gaande is?
Hij kon het niet geloven.
Omdat hij vond dat hij toch op zijn minst een poging moest ondernemen, sprak hij de wat oudere man naast hem aan:

"Mijnheer, weet u waar u heen gaat?"
Met enig ongeloof in zijn ogen keek de man hem aan.
"Ja natuurlijk! Ik ben op weg naar Het Station!"
Nu is Theo niet geheel op zijn achterhoofd gevallen maar dit begreep hij niet."
"Het station? Welk station? Waar is dat dan?"
Daar kwam de welbekende glimlach. De glimlach van: "Och wat zielig, hij weet Het nog niet".
"Het Station, jongeman. Hoofdletter S, Het Station!"
Echt, de hoofdletter was te horen!
"Ok, goed. Stel dat ik me hier een beeld van kan vormen. Waarom gaat u daar heen?"
"Omdat dat goed is jongen! Omdat Hij dat wil."
"Hij? Wie hij?"
"De Trein! Natuurlijk heb je wel een kaartje nodig, maar als je dat eenmaal hebt, dan kun jij ook naar Het Station!"
"Ja zeg! Een kaartje. Ik wil natuurlijk wel weten waarom ik zo'n kaartje zou willen hebben, afgezien van de eventuele kosten. Wat kan ik verwachten in het station?"
"HHet SStation jongen; ik zou het erg op prijs stellen als je wat meer eerbied zou tonen. Op Het Station vind je rust, en vergeving. Het is De Plek waar je wilt zijn. De reden van jouw leven."

Theo wist niet wat hij hoorde. Deze man, die hij absoluut niet kende, vertelde vol overtuiging over HHet SStation. Nee, hij was meer bezig hem de les te lezen. De afgelopen jaren heeft Theo zich aangeleerd zich niet meer zo snel kwaad te maken. Heel veel idealen zijn al vernietigd door Den Haag en alles wat er maar een beetje bij in de buurt komt. Zijn herwonnen zelfvertrouwen heeft hem er echter weer een beetje bovenop geholpen. Theo weet nu dat hij de enige is die ervoor kan zorgen dat hij zich prettig voelt. Het woord Geluk probeert hij nog een beetje uit te stellen, maar ook dat zit er aan te komen.
En deze man vertelde hem dat Het Geluk, Het Paradijs gewoon, met een trijnkaartje, te vinden is op Het Station...

"Mijnheer, hoewel ik niet twijfel aan uw motieven wil ik u toch vragen: hoe komt het dat u dit zo zeker weet?"
De man keek nu echt boos naar Theo.
"Jongeman, als jij de reistijden uit het spoorboekje in twijfel trekt, als jij het lef hebt te twijfelen aan Het Materieel, dan ben je het niet waard te reizen!"
Theo leek even aangeslagen maar herstelde zich.
"Mijnheer, ik wil u echt niet aanvallen. Ik probeer het alleen maar te begrijpen. Maar, laat ik het anders vragen: Wie heeft u verteld over Het Station. Wie is daar geweest en heeft bij terugkomst hierover verteld. En wat heeft hij verteld?"
"Niemand keert terug van Het Station! Het is het ultieme doel! Je vindt je geluk op Het Station. Alleen wanneer je De Trein neemt, zul je op Het Station aankomen!"
Theo kon zijn oren niet geloven.
"Mijnheer, ik dank u vriendelijk voor uw tijd en geduld. Als u het mij niet kwalijk neemt, koop ik nog even geen kaartje. Ik wens u hoe dan ook een goede reis en een prettig verblijf op Het Station. Wie weet ontmoeten we elkaar nog eens! Tot ziens!"

De man knikte even en in zijn ogen was een lichte verbazing te ontdekken.

Plots werd eenieder opgeschrikt door de speakers op het perron:

"Ding! Dong! Ding!
Vanwege seinstoringen zijn alle treinen met bestemming Het Station gestremd. Er zullen zo snel mogelijk bussen worden ingezet. U dient rekening te houden met een fikse vertraging. Wij danken u voor uw begrip!"

Theo wist nu genoeg.
Vol vertrouwen en goede moed ging hij terug naar zijn Thuis.
De plek waar hij kan genieten van het leven en Fred kan uitnodigen voor een goed glas wijn.

De Spoorwegen, daar kun je mee thuisblijven!

Trijntje

Of: hoe we een kort verhaal lang kunnen maken.

Klik hier om de reactie van Trijntje te lezen... (geheel op eigen risico!)

Yes! (2)

Er is er weer 1!

Wat je moet weten vooraf:

Trijntje is een schrijfster die toch vooral evangelisch werk verricht op nederlands.nl.


Goed, mijn evangelie is hier te vinden.

Eendjes

Vanwege winter hadden ze een beetje honger. Terwijl ze werden gevoerd, heb ik ze geschoten.


klik

Anton Goes Solo

Niet zo spannend als het klinkt, maar kijk hier eens. Het is een eerste poging. Het wordt allemaal nog veel leuker!

Yes!

Ik deed al tijden een poging, maar nu is het dan toch echt gelukt!
Klik

handleiding

Anton verdween in de binaire storm die woedde op mijn met xp ingerichtte systeem. Na jaren van blauwe schermen, maar altijd weer terug, bleek xp zonder blauw alles in de war te gooien.
Bill, je wordt bedankt! Niet alleen mijn levenswerk, maar ook dat van vele generaties voor mij, verdwenen naar het walhalla van de bits. Wat mij op dat moment het meest verbaasde was het feit dat ik er helemaal niets aan kon veranderen. Het enige dat mij restte was te accepteren dat al het werk echt voor niets was geweest. Echt voor niets. Vaak heb je op zo’n moment nog wel zoiets als: ach als ik het niet gedaan had, had ik nu niet zus en zo kunnen doen. Maar nu: Echt Voor Niets!

Na een aantal weken van zeer hoge werkdruk, veel te hoge verwachtingen bij een klant en totaal geen steun van mijn eigen mensen gebeurt het dan toch echt: mijn functie wordt door een ander ingenomen. Nee, geen ontslag, gewoon van de klus gehaald. Nee, dat zeg ik niet goed. Ik werd niet van de klus gehaald. Dat zou suggereren dat mijn baas mij terughaalde. Nee, ik werd geduwd. Puur een geval van bedrijfspolitiek, glazen huisjes, ivoren torentjes. Ik weigerde deel te nemen aan achterbaks gelik en geslijm. Terwijl iedereen om mij heen breed lachend met bruine armen rondliep probeerde ik mijn ziel te redden.
In het huis van de duivel.
Terug op het hoofdkwartier werd het niet echt beter. Natuurlijk werd van alle kanten geroepen dat ik mijn uiterste best had gedaan en naar eer en geweten gehandeld had. Natuurlijk werd mij verteld dat niemand dit had kunnen volhouden, tenzij hij zou zwichten voor de gevestigde orde.
Het gevolg was echter wel dat ik van de ene dag op de andere ineens niets meer te doen had. Elke dag naar mijn duffe kantoor om ’s ochtends de pc aan te zetten. ’s Avonds weer uit en naar huis.
(ik bedenk nu dat ik dat laatste anders had moeten doen: gewoon naar huis, niet de pc uit, dan hoef je de volgende dag niet terug te komen. Dat scheelt in mijn geval toch gauw zo’n 350 kilometer per dag).

Mijn buikgriep begon in februari. Misschien was het nog januari, daar wil ik vanaf wezen. In eerste instantie best wel hevig. Buikkrampen en zo. Maar niet misselijk. Wel veel naar de wc. In maart was-ie er nog. Evenals in april. Je went eraan natuurlijk, maar ik begon hem toch wel een beetje te knijpen. Uiteindelijk toch maar naar de dokter gegaan. Een vinger naar binnen, misschien twee, ik kon het niet goed zien vanuit mijn positie. Zalfje gekregen. Moet binnen twee weken over zijn.
Twee weken gaan voorbij. Mijn klachten niet.
Weer naar de dokter. Nu hand op mijn schouder en twee vingers naar binnen.
“U maakt zich zorgen en ik denk dat dat terecht is.”
Krijgen die mensen geen training in slecht nieuwsberichten? Alsof er iemand met twee bakstenen tegen je oren mept!
Afspraak maken met specialist in nabij ziekenhuis.
Over twee weken.
Twee lange weken.
Twee hele lange weken.

Thuis.
De lente was net begonnen en ik zat thuis.
Pijn in mijn buik.
Zorgen.
Wat heb ik bereikt, wat ben ik waard?
Ben ik nog iets waard?
Ben ik de moeite waard?
Mag ik vechten? Kan ik vechten?
Of was alles voor niets?

Het waren twee hele lange weken.

Bij de specialist geen hand op mijn schouder. Ook geen vingers naar binnen. Wel een endoscoop. God wat deed dat pijn!
Ik hoor hem iets mompelen als Schoolvoorbeeld en Klassiek.
IBD.
Collitis Ulcerosa.
Zegt me niets.
Moet ik iets met pillen voor genezing?
Dit gaat niet meer over.
Niet meer over als in terminale kanker?
Niet meer over als in chronische darmkwaal.
Crohn?
Collitis Ulcerosa.
O.
Waardoor?
Waarschijnlijk, is niet zeker, waarschijnlijk door stoppen met roken.
Huh?

Niets lijkt meer op wat je vroeger dacht te zien.
Geen enkele waarheid van vroeger blijkt nog te bestaan.
Alles waar je in geloofde is weg.
Echt alles voor niets!

Ik kijk voor me en weet niet waar ik heen ga, óf ik ga.
Ik kijk achter me en weet niet waar ik ben geweest, óf ik ben geweest.

Maanden van zoeken en vragen volgen.
Langzaam maar zeker denk ik de weg te kunnen vinden.
Niet de weg die me uitlegt waarom. Maar de weg er naar toe.
Voor het eerst ontdek ik dat richting belangrijker is dan reden.
De antwoorden waren er altijd, ze wachtten alleen op de juiste vragen.

Natuurgeweld

Volkomen los geslagen
Op drift bij zware storm
Heb het er op durven wagen
Maar werd in gehaald door de norm

Of toch gevangen

Sluis Copyright (c) 2003 by A.M. Brikaer

Uitweg?

going home Copyright (c) 2005 by A.M. Brikaer








way out Copyright (c) 2004 by A.M. Brikaer

Vrijheid

Daar gaat het allemaal wel een beetje om denk ik: vrijheid. Oubollige vragen als: wat is vrijheid en wat kun je ermee? Ze komen vanzelf, je doet er niets aan. Eigenlijk ook niet zo oubollig als menigeen denkt. Ik vraag het me serieus af: bestaat er iets als vrijheid?

Nog niet zo heel erg lang geleden was ik er heilig van overtuigd dat vrijheid absoluut niet bestond.
Dat je eigenlijk min of meer toestemming had van jouw omgeving je te bewegen binnen vastgestelde grenzen. Binnen die grenzen kun je je vrij voelen. Maar is dat gelijk aan vrijheid hebben?

Een term als 'vrijheid' heeft natuurlijk een behoorlijk filosofische lading. En, als je rondsnuffelt op het web, er is veel te vinden over vrijheid op filosofische websites. Helaas, en dat heb ik al eerder opgemerkt, verwordt filosofie meer en meer tot gelul over praten.

Feit is dat ik regelmatig op het punt sta mijn vrijheid in te vullen en altijd wordt teruggeroepen door de werkelijkheid.

Wie ben jij?

De vragen worden luider
Het beeld vervaagt
Als een Engel in het Geel
Schrijf je haar naam in de lucht

Ik kwam toevallig langs
Keek naar de bloemen
Ook de roze
Bang ze te knakken

Help?

schizo

Er zijn behoorlijk wat vragen. Vragen over wie je bent en wat je doet. Vragen over waar je vandaan komt en waar je heen gaat. Meestal zullen die vragen onbeantwoord blijven. Meestal gewoon omdat ze niet gesteld worden.

Er zijn behoorlijk wat vragen. Vragen over wie ik ben en wat ik doe. Vragen over... etc.

Hij staat hier naast me.
Zijn bovenste helft dan. De rest moet nog bedacht worden. Eigenlijk net als dit hier. Het begin is er nauwelijks. Het lijkt wel wat te kunnen worden.

Jesus! Moet je dan werkelijk eerst alles uitgekauwd hebben voordat je ergens aan begint?

Het begin is er toch?
Daar heb ik toch niet moeilijk over gedaan. Ik zeg alleen maar dat de helft er is. En de andere helft nog niet.

Hoezo helft?
Weet je dan waar het gaat ophouden?
Nou?
Ben je dan werkelijk bewust bezig met uitstellen van onzekerheden omdat je er stiekum zeker van bent?

Nu ben je me kwijt.
Ik volg het niet meer. Wat wil je me nu duidelijk maken?

Ik bedoel maar!
Tjonge. Wat een eikel.

Niet zo heel erg blij

Hij had duidelijk een baaldag. De zondag was druilerig net als zijn humeur.

Af en toe tilde hij zijn moede hoofd en keek mij vragend en hoopvol aan. Af en toe gaf ik hem zijn zin.

Toen ik hem naar bed bracht keek hij me met zijn onschuldige ogen aan.
Zijn kwetsbaarheid en zijn onschuld grepen mij aan.

Hoe kun je je kind ervan overtuigen dat hij zijn vertrouwen waard is?

Ik geef je een kus en vertel je dat ik er altijd voor je zal zijn.

Welterusten.

Van Anton: uitleg

Voor de gemiddelde lezer is deze blog waarschijnlijk niet te doen. Afgaande op het aantal reacties (geen) concludeer ik dat, als er al lezers zijn, deze niet begrijpen wat er gaande is op deze webstek.

Mmm.
Wat moet ik daarmee?

De begrijpende of zich verwonderende lezer zal langskomen. Daar ben ik van overtuigd. Ik hoef er derhalve niets mee. Toch moet ik een manier zien te vinden een scheiding aan te leggen tussen het verhaal van Anton en het verhaal over Anton.

hallo, bent u er nog? (dit is erg bvd en derhalve niet mogelijk)

Dit is het verhaal van Anton.
Hieronder het verhaal over Anton.

Laten we afspreken dat in het vervolg alle verhalen van Anton beginnen met "Van Anton" in de titel. De rest is van een andere redacteur (bijvoobeeld Theo) of Over Anton...

Succes!

Zij kwam vandaag op ons verzoek
Leuk om te zien en goed gebekt
Dat weet ze zelf ook

Met beide benen in de wereld
En steelt die van anderen erbij

Zoveel energie en
Zoveel motivatie

Ontzettend aanstekelijk
En een verrijking van het leven
Van eenieder

Sport

Tja, dat kun je verwachten: nodig iemand uit mee te bloggen en dan heb je best kans dat-ie het nog doet ook!

Goed.
Theo, ik wil je vraag best beantwoorden.
Door het antwoord te geven maak ik de rest van de blog volledig overbodig. Ik wil je daarom vragen geduld te hebben. Laat mij op mijn manier mijn verhaal schrijven, neem er in deel, maar neem het niet over. Ik weet dat dit min of meer in jouw aard ligt, maar doe je best!

Ik sta hier, op de onderste sport.
Sport is net zoiets als tree maar dan bij een ladder.
Gek woord eigenlijk: sport.
Eigenlijk spoort dat woord niet.

Dagen, zoniet weken, heeft hij zijn tijd verdaan in zijn appartement.
Alleen om boodschappen te doen kwam hij buiten.
Nu heeft hij er dan toch voor gekozen de stad in te gaan. Naar de kroeg van vroeger. Naar de vrienden van vroeger. Anton loopt, met zijn allerbeste humeur, door de straten van de stad. De herfstzon maakt het allemaal een beetje sprookjesachtig. De sfeer past uitstekend bij zijn stemming. Onderweg ziet hij allerlei mensen. Sommigen zijn aan het winkelen, anderen zijn overduidelijk gehaast onderweg naar een afspraak. Kinderen maken pret met een leeg blikje, kinderen huilen en zeuren om van alles. Anton, met een hemelse glimlach, loopt door.
Naar de kroeg. (gaat verder)

Bijna beneden

Het is gewoon de beste plek. Hoe langer ik erover nadenk, hoe meer ik ervan overtuigd ben. Dit is de volgende stap! Moet je je voorstellen: Tijdenlang zweef je op een plek waarvan je nooit geweten hebt dat het bestond. Al die tijd was je ergens, schijnbaar gelukkig, zonder te weten waar.

Hier ben ik. Jij ook. Gezellig zo.
Nu ik jouw volledige aandacht heb:
Heb je jezelf ooit afgevraagd waar je naar opweg bent?
Nee?
Dus je weet het al. Doelbewust ga je door het leven.

Het is pas de volgende stap.
We zijn er nog niet.
Velen denken dat dit de voorlaatste stap is.
Die mensen leven achterstevoren.

Maar dat wisten we al.

Waar het allemaal om ging

Het blijft een raadsel.
Anton bleef maar hinken. Van de ene voet op de andere. Hij bleef spelen met allerlei gedachten. Hij bleef experimenteren met aanstaande keuzes.

Maar hij maakte geen keuze!
Hoe vaak hij ook aankondigde spoedig iets te veranderen, grondig te veranderen, hij deed niets.

Ik heb toen ook al gezegd dat ik niet meer weet wat haar naam is.
Natuurlijk kan ik er nu een gaan verzinnen maar dat maakt het er niet beter op. Als dit dan toch een verslag moet zijn, dan maar één die gebasseerd is op feiten, nietwaar?

Ach, het maakt ook allemaal niet zoveel uit. Het oorspronkelijke verslag is in rook op gegaan. Beter gezegd: Naar het walhalla van de bits en bytes vertrokken.

Anton bleef hinken.
Zal hij nu dan gaan lopen?
Of touwtjespringen (of moet ik hier tussen-n-en of -s-en gaan gebruiken? touwtjenspringen, Zwieber in de rebound)?

Als je bovenaan begint, klim je achterste-voren.

Lief dagboek

Het valt niet mee
Bloggen bedoel ik
En daarnaast ook nog
Oog houden voor

Moet het toch doen
Bloggen bedoel ik
De woorden komen toch
We gaan gewoon door

Hier en nu

Bij het verlaten
Het zeggen van vaarwel
Kwam je naderbij

Bij het geven van het antwoord
Het nemen van een beslissing
Ontstonden nieuwe inzichten

Vlak voordat je vertrok
Vroeg je me bij je te zijn

Zal ik ooit begrijpen?

Vader

Ik doe een stap opzij
Om met jou te kunnen praten
Niet omdat ik dat zo bedenk
Maar omdat dat zo hoort

We praten over jou
En ook over mij
Over wat ons bezighoudt
En over wat er niet toe doet

Over eigen benen
En vleugels jawel
Over het maken van keuzes
En wat nog komen zal

Het mooiste van alles
Is de troost die ik vind
De traan in jouw stem
En de geruststelling

We praatten een half uur
Daarna hang ik op
Leg mijn mobiel neer
En voeg weer in

Het leven

Op weg

De meeste bladeren zijn
Reeds gevallen

Op straat verkleuren ze
Van rood en geel naar
Een droevig bruin

De regen gaat van gereformeerd
Naar intens doordringend
Calvinistisch

Zeiknat gaan we op weg
Naar de lente

Jawel

Ben tevreden
Over het hier en
Ook het nu

Niet over het samen
En er al dan niet
Toe doen

Maakt op zich
Ook geen verschil

Uiteindelijk ben ik
Het die er toe doet

ognat

Hmmpf

Naderbij door afstand?
Dacht het niet!

Afstand groeit in stilte
Sprankjes hoop
Lossen op in duisternis

Op zoek naar
Herkenning en thuis

Op weg naar
De verandering en
Nieuwe geluiden
Bij het aanstaande beeld

Fpmmh

dag 1

Over Leven begint hier
Op mijn eigen weblog
Ook