Zij had hem allang gezien en ze wist wat hij wilde.
Zij wilde het niet.
Ondanks haar tegenstribbelingen nam hij haar
hard van achteren.
Eigenlijk wond het haar wel op maar
ze was opgelucht toen hij klaar was.
Een duif is niets menselijks vreemd.
In "OnzeTaal" las ik de volgende uitspraken:
"Taalkundigen zijn mensen die onder toezicht een stapel boeken hebben gelezen."
en
"Taalkundigen zijn driftig bezig te graven, op zoek naar zelfverstopte paaseieren."
Ik vind het grenzen aan genialiteit.
Eindelijk!
Na een aantal maanden als zigeuner te hebben geleefd, afhankelijk te zijn van de goodwill van vrienden, familie en collega's, woon ik nu eindelijk in mijn eigen huisje. Zij is ook meegekomen! Ja echt. Het zag er lang naar uit dat we gingen "latten", maar dat is niet het geval. Vanaf dag 1 wonen we samen in het nieuwe huis, vlak bij de grote stad.
Mijn hele leven heb ik me voorgenomen nooit in de Randstad te gaan wonen. Als echte Drenth moest ik niet zoveel hebben van al die drukke poeha in het westen. Ik werk natuurlijk alweer bijna 8 jaar in Utrecht, maar dat is anders. Ten eerste heb ik nog niet zoveel idee van de Randstad als ik in Utrecht ben (het is net alsof die stad gewoon lekker nuchter is gebleven terwijl de hectiek eromheen alleen maar toenam) en daarnaast: werken is niet hetzelfde als wonen.
Nu dus vlak bij de grote stad.
Wel in een klein stadje in de buurt. Vanuit mijn huis ben ik lopend binnen 10 minuten in de polder met een heerlijk uitzicht en best veel rust. Je moet wel de vliegtuigen voor lief nemen, maar dat went verbazend snel.
De afgelopen weken ben ik (zijn we) druk bezig geweest met klussen en inrichten. Zoals het zich nu laat aanzien zal ik daar ook nog wel een tijdje mee bezig zijn. Het is echter absoluut geen opgave. Lekker opnieuw beginnen, je eigen plekkie. Erg clichee, maar ook erg waar.
Tussen de bedrijven door ook maar geprobeerd mijn internetaansluiting te regelen. Dit gaat helaas nog niet echt van een leien dakkie. Overstappen op UPC blijkt toch echt die problemen met zich mee te brengen die je al jaren van veel van hun klanten hoort. Ik hoop dat jullie me het kunnen vergeven dat ik niet zo regelmatig schrijf...
Er is nog niet zo heel erg veel veranderd. Nog steeds logeren in de polder, nog steeds geen eigen huis. Afwachten tot de rechtbank eindelijk een gaatje heeft gevonden de scheiding uit te spreken. Een familielid van mij heeft ongeveer op hetzelfde moment bedacht te gaan scheiden. Tegelijk met mij een advocaat (wel een andere :) ) bezocht, tegelijk de papieren verstuurd. Raakt de rechtbank de papieren kwijt... Kan het hele feest weer van voren af aan beginnen. Op zich niet zo'n ramp, ware het niet de ik mijn huis pas kan kopen als zij gescheiden is... (Begrijp je er nog iets van?).
Bij haar gaat het al niet veel beter. Bivakeren bij familie. Zo goed en zo kwaad als het gaat toch maar je "gewone ding" doen. Werken, sporten, vrienden.
Toch nadert de dag dat ik dan echt mijn eigen huisje kan gaan inrichten. Of zij dan meegaat weet ik nog niet. Maar eindelijk mijn eigen plekje! Het kan mij niet snel genoeg gaan.
Ondertussen gaat het op mijn werk als vanouds: niets te doen, beetje klusjes hier, wat dingetjes daar, maar niets dat echt zoden aan de dijk zet. Maar van mijn rust genieten, het kan zo weer omslaan...
Eindelijk is het dan zover. Lex heeft lang geleden al een poging gedaan om mij over te halen en nu, na mezelf over de drempel van angst voor het onbekende heen geholpen te hebben, heb ik het dan toch gedaan.
Ik ben overgestapt naar de Nieuwe Blogger!
Het is inderdaad waar dat ik nu makkelijker de layout kan bijwerken. Ik ben nog niet echt onder de indruk van de beschikbare templates, maar goed, daar zal ik zelf nog wel het een en ander aan knutselen.
Tot die tijd moeten jullie het doen met zonder de vuurtoren...
Het kost mij echt wel moeite om er een beetje afstand van te nemen. Eens in de zoveel tijd loop ik al (!) mijn e-mail adressen langs om te zien of ik nog belangrijke zaken gemist heb. Vandaag was ik blij verrast toen ik zag dat een compaan mij een mailtje had gestuurd. Het was al weer een tijdje geleden dat ik iets van haar had vernomen. De laatste mailwisseling was kritisch maar respectvol, over en weer, en ik was dan ook erg nieuwsgierig wat ze te melden had.
Ik zal jullie niet vermoeien met de inhoud van het mailtje. Het verbaast mij echter dat mensen geneigd zijn hun mening als wet te beschouwen. Mijn leven staat op dit moment redelijk op zijn kop en iedereen denkt daar het zijne van. Sommigen delen hun mening met mij maar laten me, tot nog toe, de ruimte hierop te reageren. Er is eigenlijk altijd sprake van een open discussie.
Op het moment dat ik te lezen krijg: "Jullie zijn stom bezig", blokkeert dat iedere vorm van discussie. Ik kan daar niet zoveel mee. Natuurlijk hebben de acties die ik onderneem gevolgen en ja: niet alle gevolgen zijn even positief. Ik vind het prima dat iemand daar een mening over heeft. Ik vind het zelfs geweldig als mensen mij, gevraagd of ongevraagd, advies geven over hoe een en ander het best aan te pakken.
Dit is een geval van erg jammer. In eerste instantie was ik geneigd een heel boos danwel assertief mailtje terug te sturen; ik realiseerde me echter dat ze me niet gevraagd had om een mening...
Druk, druk, druk. Overdag naar mijn werk, 's avonds zoveel mogelijk bij haar zijn, 's nachts een beetje slapen en in de weekends alles doen wat is blijven liggen. Zo af en toe weet ik van voren niet meer dat ik van achteren nog leef.
Het is geweldig! Ik schat dat ik ondertussen zo'n vijf kilo ben afgevallen (en dat is niet echt verschrikkelijk). Tegelijkertijd energie te veel. Verliefdheid doet rare dingen met je.
Het contact met het "oude" thuisfront loopt goed. Natuurlijk gaat niet alles even makkelijk, maar over het geheel gezien denk ik rustig te kunnen stellen dat we het aardig doen. Vooral voor de kinderen is dat erg belangrijk. Ik merk wel dat ik ze steeds meer mis. Juist op die momenten dat dochterlief een beetje ziek is of zoonlief wat aanmoediging voor school nodig heeft kan ik er niet echt voor ze zijn. Dat knaagt. Ik weet nog niet goed hoe ik het moet aanpakken, maar ik hoop hier toch op korte termijn wat meer mee te kunnen.
Het valt niet mee. Ik woon nu sinds een paar weken in de polder, tussen voormalig huis en werk in. Logeren bij een collega. Ontzettend gastvrij natuurlijk, hij weet ook niet wat-ie in huis haalt. En zo op een kamertje zonder tv en zonder internet valt het voor mij ook niet echt mee.
In het voormalig huis lijkt alles redelijk te lopen. Ze hebben in ieder geval de zekerheid er te kunnen blijven wonen. Het gemis wordt echter wel steeds groter. En dan is een afstandpapa niet echt handig. Troosten via de telefoon werkt niet. Er even naar toe rijden kan niet. Ik stel mezelf dagelijks de vraag of ik de juiste beslissing heb genomen. Of de juiste argumenten ten grondslag liggen aan mijn besluit. En ik ben, gelukkig (?), steeds in staat me te realiseren dat dit de juiste keuze is.
Ondertussen driftig bezig nieuwe woonruimte te zoeken. Ook dat gaat niet altijd even makkelijk. De prijzen in het midden van het land liggen toch beduidend hoger dan in het Noorden. Ik moet ook zeggen dat het me wel pijn doet het schone Drenthe te verlaten. Maar ja, zoveel opties heb ik niet.
Ondanks alles ben ik nog steeds smoorverliefd. Iedere dag krijgt toch weer zijn glans als ik haar gesproken of ge-smst heb. Ze steunt me ook geweldig in deze moeilijke tijd.
Al met al is het wel moeilijk, maar zeker niet onmogelijk. Het is wel nodig dat ik af en toe van alles voldoende afstand neem om alles te kunnen overzien; er gebeurt veel in deze tijd.
Tja, daar sta ik dan. Dolgelukkig en ontzettend verdrietig. De liefde van mijn leven ontmoet en min of meer gedwongen mijn gezin te verlaten. De keuze is gemaakt, ik ga door. Geen flauw idee waar het toe leidt, maar stil staan is geen optie. Het gaat Over Leven.
Lang gewacht, stil gezwegen...
Er is een boel veranderd.
Ruim een maand geleden had ik al zo'n vermoeden en ondertussen is dit omgezet in werkelijkheid. Ruim een jaar lang heb ik mezelf afgevraagd of het leven dat ik had voldoende zou zijn om genoegen mee te nemen. Sinds mijn burn out ben ik het leven anders gaan zien dan ik voordien deed. Mijn hele leven heb ik gedacht dat ik het leven moest nemen zoals het was. Dat geluk iets is wat wel of niet op je pad komt. Ik zal de laatste zijn om te beweren dat ik nu alle geheimen van het leven ken, dat ik weet wat de toekomst mij zal brengen. Ik heb alleen wel geleerd dat ik zelf meer invloed op mijn toekomst heb dan ik ooit voor mogelijk had gehouden.
Ik leerde dat ik weliswaar mijn leven accepteer maar zeker ook meer verlang dan ik tot nog toe kreeg. Een van de dingen die ik echt miste was het gevoel van overweldigende liefde voor een ander. Het gekke is dat je je dit pas echt realiseert op het moment dat je het voelt.
Ja, ik ben smoorverliefd. Het voelt geweldig!
Ik weet, zoals ik al eerder schreef, eindelijk waarvoor ik leef.
Ik hoop dat iedereen dit tenminste een maal in zijn/haar leven mag voelen. Ik hoop ook dat iedereen durft in te zien dat geluk, op zijn minst voor een deel, een keuze is. Je moet die keuze alleen wel durven maken.
Eigenlijk vind ik dat bij een nieuw jaar ook een nieuw pak hoort. Vandaar dat ik erg driftig bezig ben de layout van deze blog te veranderen. Helaas werkt Blogger niet altijd even goed mee waardoor ik niet kan garanderen dat mijn tekstjes leesbaar zijn.
Hopelijk hebben jullie een beetje begrip hiervoor.
Het wordt vast mooi...
Hartverwarmend. De aandacht die ik de afgelopen dagen heb gekregen van vrienden en familie. Echt ontzettend fijn. Onverwacht ook. Maakt het extra fijn.
Brikaer is terug. Denk ik. Er zijn redenen genoeg voor mij om weer te schrijven. Er gebeurt zo ontzettend veel. Helaas ben ik niet in staat het onder woorden te brengen. Het enige dat ik op dit moment kan doen is jullie nieuwsgierigheid wekken. Geduld is hier het toverwoord. Echt, er moet meer water door de Rijn voordat ik specifieker kan zijn (moet ik opmerken dat het rijmt?).
Hé, dat rijmt.
Blijft flauw.
Mijn jaar is beroerd begonnen. Het vorige eindigde perfect. Nou ja, bijna perfect. Dit jaar begon met een belofte. En die belofte is er nog steeds. Je weet hoe dat gaat met beloftes. Als kind wist je al dat op een belofte niets anders dan teleurstelling kon volgen.
Ik vraag mezelf af wat ik ga doen als het inderdaad een teleurstelling wordt. Ben ik in staat terug te veren of val ik in een diep zwart gat?
De tijd zal het leren.
Ik wens iedereen een heel fijn 2007!
