De meisjes in de stad hebben zich zo verleidelijk mogelijk gekleed. Dit is hun schreeuw om aandacht. En aandacht krijgen ze genoeg. Alle getrouwde mannen kijken, zichtbaar met pijn in hun hart, naar deze mooie jonge schepseltjes. Deze mannen voelen zich oud en verraden. En toch: deze mannetjes worden er wel blij van.
Enigszins gefrustreerd door de zomer zit ik in mijn hotelkamer. Het is nu juni en ik heb het vermoeden dat dit de laatste maand is dat ik in dit hotel ben. Dat is jammer. Ik heb in de korte tijd dat ik er kom vrienden gekregen in dit hotel. Nou ja, echt vrienden kun je ze niet noemen, maar ze zijn blij als ze me zien (of doen heel goed alsof) en ik ben blij dat ik hen zie (meestal wel). Na al die jaren van lange dagen en veel reistijd heb ik nu eindelijk de kans gekregen een sociaal leven op te bouwen. Voor hoelang nog?
's Avonds in de bar zie ik een groepje vrouwen zitten. De leeftijd varieert tussen de 25 en 55. Eigenlijk zijn ze allemaal mooi. Eentje heeft opgemerkt dat ik hen bespied. Ze kijkt me met grote bruine ogen aan en laat mij een ongelooflijk mooie glimlach zien. Ik schrik en wend mijn blik van haar. Dit zijn de momenten waar ik het voor doe, en verder dan dit gaan die momenten nooit. Het is het moment waarop je het gevoel krijgt nog niet uitgerangeerd te zijn. Of het waar is is niet belangrijk; mijn ego vaart er wel bij.
Een goede vriendin van me is deze week moeder geworden. Zij en haar partner hebben hier heel lang op gehoopt. Ondanks het feit dat we elkaar niet zo vaak meer ontmoeten ben ik erg blij voor haar. Ondanks het feit dat ik heel veel voor haar voel (en nog veel meer gevoeld heb) ben ik erg blij voor haar en haar partner.
Als je dit zo objectief mogelijk leest, en dat valt voor mij niet echt mee, moet je toch wel de conclusie trekken dat ik toch behoorlijk "pre occupied" ben nietwaar? Of heb ik nu het woord "nietwaar" te vaak gebruikt om origineel over te komen.
Er was een tijd dat ik veel schreef. Of liever gezegd: er waren tijden dat ik veel schreef. Meestal typeerden deze tijden zich als droevig, depressief of frustrerend. Vooral frustrerend denk ik. Nu, ook nu schrijf ik, zijn deze kwalificaties niet aan mijn leefmoment te geven. Eigenlijk zit ik behoorlijk goed in mijn vel en ben ik mij bewust van mijn positieve krachten en energie. Af en toe vraag ik me wel af of ik niet te zweverig bezig ben, maar dat duurt nooit lang. Het goede gevoel overheerst nu gewoon. En toch, toch schrijf ik. Betekent dit dat ik me toch niet zo goed voel als ik beweer? Zijn er toch problemen die mij dwingen tot schrijven?
Een wat oudere man die ook bij het groepje vrouwen zit, buigt zich naar het meisje dat zojuist naar me lachte. Ze bespreken iets met elkaar en zij kijkt naar mij. Mijn gevoel van ongemak wordt nu wel groter. Wat gaat er gebeuren? Komt hij straks naar mij? Wordt ik hier zometeen "en plain publique" belachelijk gemaakt? Ze zegt iets terug, de man gaat weer zitten en zij lacht lief naar mij. Mijn handen beginnen te beven. Als in een reflex vraag ik de ober een pilsje.
Een tijdje terug was er een of andere beurs in de omgeving waar bedrijven op het gebied van "sfeerartikelen" hun produkten toonden. Ik verzin het niet zelf, ik hoorde het achteraf van Femke. Femke is een meisje van 26 die zichzelf agent noemt. Ze verkoopt in opdracht van een bedrijf produkten aan andere bedrijven. In haar geval gaat het hier om servetten, kaarsen en glaswerk. Femke maakte een grote indruk op mij. Femke heeft lang blond haar tot op haar dijbeen... Ik ben volledig verkocht...
En toch, toch gaat het als altijd: er gebeurt helemaal niets.
