Hij had duidelijk een baaldag. De zondag was druilerig net als zijn humeur.
Af en toe tilde hij zijn moede hoofd en keek mij vragend en hoopvol aan. Af en toe gaf ik hem zijn zin.
Toen ik hem naar bed bracht keek hij me met zijn onschuldige ogen aan.
Zijn kwetsbaarheid en zijn onschuld grepen mij aan.
Hoe kun je je kind ervan overtuigen dat hij zijn vertrouwen waard is?
Ik geef je een kus en vertel je dat ik er altijd voor je zal zijn.
Welterusten.
Voor de gemiddelde lezer is deze blog waarschijnlijk niet te doen. Afgaande op het aantal reacties (geen) concludeer ik dat, als er al lezers zijn, deze niet begrijpen wat er gaande is op deze webstek.
Mmm.
Wat moet ik daarmee?
De begrijpende of zich verwonderende lezer zal langskomen. Daar ben ik van overtuigd. Ik hoef er derhalve niets mee. Toch moet ik een manier zien te vinden een scheiding aan te leggen tussen het verhaal van Anton en het verhaal over Anton.
hallo, bent u er nog? (dit is erg bvd en derhalve niet mogelijk)
Dit is het verhaal van Anton.
Hieronder het verhaal over Anton.
Laten we afspreken dat in het vervolg alle verhalen van Anton beginnen met "Van Anton" in de titel. De rest is van een andere redacteur (bijvoobeeld Theo) of Over Anton...
Succes!
Zij kwam vandaag op ons verzoek
Leuk om te zien en goed gebekt
Dat weet ze zelf ook
Met beide benen in de wereld
En steelt die van anderen erbij
Zoveel energie en
Zoveel motivatie
Ontzettend aanstekelijk
En een verrijking van het leven
Van eenieder
Tja, dat kun je verwachten: nodig iemand uit mee te bloggen en dan heb je best kans dat-ie het nog doet ook!
Goed.
Theo, ik wil je vraag best beantwoorden.
Door het antwoord te geven maak ik de rest van de blog volledig overbodig. Ik wil je daarom vragen geduld te hebben. Laat mij op mijn manier mijn verhaal schrijven, neem er in deel, maar neem het niet over. Ik weet dat dit min of meer in jouw aard ligt, maar doe je best!
Ik sta hier, op de onderste sport.
Sport is net zoiets als tree maar dan bij een ladder.
Gek woord eigenlijk: sport.
Eigenlijk spoort dat woord niet.
Dagen, zoniet weken, heeft hij zijn tijd verdaan in zijn appartement.
Alleen om boodschappen te doen kwam hij buiten.
Nu heeft hij er dan toch voor gekozen de stad in te gaan. Naar de kroeg van vroeger. Naar de vrienden van vroeger. Anton loopt, met zijn allerbeste humeur, door de straten van de stad. De herfstzon maakt het allemaal een beetje sprookjesachtig. De sfeer past uitstekend bij zijn stemming. Onderweg ziet hij allerlei mensen. Sommigen zijn aan het winkelen, anderen zijn overduidelijk gehaast onderweg naar een afspraak. Kinderen maken pret met een leeg blikje, kinderen huilen en zeuren om van alles. Anton, met een hemelse glimlach, loopt door.
Naar de kroeg. (gaat verder)
Het is gewoon de beste plek. Hoe langer ik erover nadenk, hoe meer ik ervan overtuigd ben. Dit is de volgende stap! Moet je je voorstellen: Tijdenlang zweef je op een plek waarvan je nooit geweten hebt dat het bestond. Al die tijd was je ergens, schijnbaar gelukkig, zonder te weten waar.
Hier ben ik. Jij ook. Gezellig zo.
Nu ik jouw volledige aandacht heb:
Heb je jezelf ooit afgevraagd waar je naar opweg bent?
Nee?
Dus je weet het al. Doelbewust ga je door het leven.
Het is pas de volgende stap.
We zijn er nog niet.
Velen denken dat dit de voorlaatste stap is.
Die mensen leven achterstevoren.
Maar dat wisten we al.
Het blijft een raadsel.
Anton bleef maar hinken. Van de ene voet op de andere. Hij bleef spelen met allerlei gedachten. Hij bleef experimenteren met aanstaande keuzes.
Maar hij maakte geen keuze!
Hoe vaak hij ook aankondigde spoedig iets te veranderen, grondig te veranderen, hij deed niets.
Ik heb toen ook al gezegd dat ik niet meer weet wat haar naam is.
Natuurlijk kan ik er nu een gaan verzinnen maar dat maakt het er niet beter op. Als dit dan toch een verslag moet zijn, dan maar één die gebasseerd is op feiten, nietwaar?
Ach, het maakt ook allemaal niet zoveel uit. Het oorspronkelijke verslag is in rook op gegaan. Beter gezegd: Naar het walhalla van de bits en bytes vertrokken.
Anton bleef hinken.
Zal hij nu dan gaan lopen?
Of touwtjespringen (of moet ik hier tussen-n-en of -s-en gaan gebruiken? touwtjenspringen, Zwieber in de rebound)?
Als je bovenaan begint, klim je achterste-voren.
Het valt niet mee
Bloggen bedoel ik
En daarnaast ook nog
Oog houden voor
Moet het toch doen
Bloggen bedoel ik
De woorden komen toch
We gaan gewoon door
Bij het verlaten
Het zeggen van vaarwel
Kwam je naderbij
Bij het geven van het antwoord
Het nemen van een beslissing
Ontstonden nieuwe inzichten
Vlak voordat je vertrok
Vroeg je me bij je te zijn
Zal ik ooit begrijpen?
Ik doe een stap opzij
Om met jou te kunnen praten
Niet omdat ik dat zo bedenk
Maar omdat dat zo hoort
We praten over jou
En ook over mij
Over wat ons bezighoudt
En over wat er niet toe doet
Over eigen benen
En vleugels jawel
Over het maken van keuzes
En wat nog komen zal
Het mooiste van alles
Is de troost die ik vind
De traan in jouw stem
En de geruststelling
We praatten een half uur
Daarna hang ik op
Leg mijn mobiel neer
En voeg weer in
Het leven
De meeste bladeren zijn
Reeds gevallen
Op straat verkleuren ze
Van rood en geel naar
Een droevig bruin
De regen gaat van gereformeerd
Naar intens doordringend
Calvinistisch
Zeiknat gaan we op weg
Naar de lente
Ben tevreden
Over het hier en
Ook het nu
Niet over het samen
En er al dan niet
Toe doen
Maakt op zich
Ook geen verschil
Uiteindelijk ben ik
Het die er toe doet
Hmmpf
Naderbij door afstand?
Dacht het niet!
Afstand groeit in stilte
Sprankjes hoop
Lossen op in duisternis
Op zoek naar
Herkenning en thuis
Op weg naar
De verandering en
Nieuwe geluiden
Bij het aanstaande beeld
Fpmmh
