Feestdagen

Het lijkt er op, tenminste sinds vandaag (voor mijn gevoel is het nog dinsdag), dat de lente is begonnen. Bij mij vertaalt zich dat ieder jaar weer in een soort van feestgevoel. Het paasweekend nog in het achterhoofd en koninginnedag komt er al weer aan. Op de voet gevolgd door 5 mei en aan de horizon al een glimp van het pinksterweekend.

En het mooiste van alles, schrik niet, vind ik 4 mei.

Ieder jaar gaan we, met de kinderen, naar Westerbork. En dat gevoel wat er dan heerst, dat gevoel is zo bijzonder!

Het begint al met de (korte) reis met de auto. De kinderen willen nogmaals horen wat het nou eigenlijk is, 4 mei. En over Duitsers en Joden. En wat is nou eigenlijk een concentratiekamp? En wat hadden de Joden dan gedaan?

In de buurt van het voormalig Kamp Westerbork is een radiosterrenwacht. Een hele straat met enorme radiotelescopen. Als je daar loopt voel je je ontzettend klein. Op 4 mei, en alleen op 4 mei, kun je er met de auto komen. Onder telescopen kan je je auto parkeren. Alle telescopen staan op die avond in de rouw-stand: met de "neus" naar beneden. Kippevel!

Alle bezoekers verzamelen zich voor het hek. Het hek is net als toen meer dan twee meter hoog en gemaakt van prikkeldraad. Slagbomen voor een zwaar ijzeren hek maken het nog strenger. Het hek gaat open en de lange stoet loopt langzaam en fluisterend naar het monument.

Ik ga hier nu niet de hele ceremonie beschrijven. Waar het om gaat is de sfeer, het gevoel. Al die mensen die daar zijn op dat moment voelen zich met elkaar verbonden. Er is sprake van een eenheid.

En op 5 mei vieren we feest. En daarna blijven we accepteren dat we mensen uit ons land sturen.

Waar heb ik de afslag gemist?

Kuren

Het lijkt er ondertussen op dat het publiceren van een artikeltje vooral afhankelijk is van de gemoedsrust van PowerBlog. Als echt eigenzinnig sourceforge-projectje heeft het zo zijn kuren. Af en toe de pc resetten doet wonderen...

Maar het plaatsen van een titel kan kennelijk alleen via de website.

Zucht

Overdenking

Op weg naar mezelf
Ontmoet ik enkele obstakels
Het gekke is
Dat bij het overwinnen
Er nieuwe ontstaan

De vraag is nu
Blijf je de hindernissen nemen
Of ga je ze
Uiteindelijk accepteren?

Welke overwinning
Heb je nodig
Voor het bereiken
Van je doel?

Stel dat het overwinnen
Van obstakels
Mijn doel is...

Pasen

Ik kan hier hele verhalen gaan vertellen over eieren zoeken, vogeltjes, narcissen en nog veel meer. Ik denk dat deze foto boekdelen spreekt. Ik hou dus mijn mond...

File

Het was een beetje druk vandaag denk ik. Ik heb zo'n flauw vermoeden zeg maar. Voor de duidelijkheid: Het zwarte driehoekje op de foto ben ik en het stukje weg waar ik op rijd is de A28 tussen Utrecht en Hoevelaken (zo'n 25 kilometer) en daar deed ik ongeveer 2 uur (!) over (en toen was ik nog niet halverwege huis...)

Vanwege studie

Zoals velen van jullie zullen weten ben ik sinds dit jaar weer student. Voor deze studie (leraar Nederlands) moet ik ook aantonen dat ik iets kan met ICT. Mmmpf. Nou ja, moet maar dan.

Terwijl jullie dit lezen doen jullie mee aan mijn opdracht. Ik moet namelijk een presentatie maken waarin ik iets vertel over bijvoorbeeld een hobby. Guess what: bloggen blijkt hobby!

En is dit niet weird? Mijn blog in mijn blog!
Wauw.

Nu wordt er ook gevraagd een mediaclip in de presentatie te plaatsen. Bijvoorbeeld een wav-, mp3- of midi-bestand. Kennelijk nemen mijn docenten het niet zo nou met auteursrechten. Ik heb gezocht (en op video-google kom je leuke dingen tegen) maar helaas niet zo snel iets kunnen vinden. Wel vond ik daar heel interessante video's over blogging. En ik weet nog niet hoe ik het ga doen, maar ik ben vast van plan binnenkort hier een eigen video te plaatsen! Maar goed, ik moet nu verder met het zoeken naar "mediaclips", ik kom later weer terug!

Loesje

Beetje beter

Ik hoorde dat het met haar al weer wat beter gaat. Als het goed is mag ze woensdag al weer naar huis. Wat er precies aan de hand is weet ik (nog) niet, maar de donkere wolk is vertrokken...

Moeilijk

Elke dag zie ik uit naar het moment dat ik met mijn weblog bezig mag zijn. En als het dan zover is, is het weer een teleurstelling. Meestal weet ik gewoonweg niet wat ik moet schrijven. Soms weet ik wel wat ik wil schrijven maar is het veel te persoonlijk. En een weblog is nou eenmaal geen "lief dagboek".

Een familielid is al lange tijd ziek.
Iedere inspanning is er een teveel, eten doet ze bijna niet.
En dat al heel lang.

Een paar dagen geleden hebben we (een aantal familieleden) het dan eindelijk toch voor elkaar gekregen dat ze naar een dokter ging. En dat ze zich dit keer niet moest laten afschepen met een of ander pilletje.

Sinds een paar dagen is ze opgenomen in het ziekenhuis. Een flink aantal onderzoeken zijn nu gedaan; de eerste uitslagen worden maandag verwacht.

Als een donkere wolk hangt het boven ons en niemand wil het zeggen. Een enkeling heeft het uiteindelijk toch gedaan, tot grote schrik van anderen.
Vanavond (gisteravond) heb ik haar bezocht. Ze zag er best goed uit eigenlijk. Veel beter dan ze weken heeft gedaan.
En die donkere wolk lijkt nu ook een beetje te verdwijnen...

Mannen

Tsja, wie A zegt...
Zoals zovelen (kijk bij kruimels en masha) ontbreekt het mij nog al eens aan inspiratie. En ondanks dat produceren ze stuk voor stuk toch best aardige artikeltjes.

Ik vrees dat het te goed met me gaat. Het blijkt wederom dat menselijk lijden een goede voedingsbodem is voor inspiratie. En dan moet ik nu door gaan op "mannen".
Hmpf.

Calvin is the one, he invented the writer's block!

Dank je wel Calvin.

En dan zal ik binnenkort wel iets gaan vertellen over wel willen maar niet mogen.
Over mogelijkheden en obstakels.

... is dit te vertalen naar een emancipatie-blokkade?

Mannen

Vandaag toch echt meer dan 1 bijdrage.
Ik wil het hebben over emancipatie.
Huh?
Ja.
Maar dan vooral over de man
In eMANcipatie.

Ik heb aantekeningen gemaakt bij deze gedachtengang:

Echte Mannen
Bavaria
McDonalds
Hotel
Werken
Kinderen
Emancipatie
Veel te winnen

Kun je het nog volgen?
Vorige week was er een uitzending van Netwerk (denk ik) waarin de positie van de man werd besproken na zoveel jaren emancipatie. Er werd geconstateerd dat, hoewel mannen zeggen het wel te willen, mannen nog steeds niet veel thuis zitten bij de kinderen. De conclusie was dat het nu tijd is voor de mannen om te emanciperen. "ze hebben veel te winnen, maar zien het nog niet als zodanig".

Om heel eerlijk te zijn beginnen mijn tenen wederom te krommen.
Ik ben opgevoed met het idee dat mannen en vrouwen gelijk zijn aan elkaar en gelijke kansen hebben. Natuurlijk heb ik gezien dat dat niet waar is. Ik heb ook gezien dat vrouwen, vanwege vrouwzijn, soms een streepje voor hebben op mannen. Dat terzijde.

Ik heb nu bijna een jaar thuis gezeten. Tijd gehad na te denken over het leven in het algemeen en dat van mij in het bijzonder.
Dat heb ik dan ook gedaan.

Mijn conclusie was dat er meer is dan alleen werken voor mijn baas.
(ik ga nu niet alle andere ellende van het afgelopen jaar beschrijven, het staat je vrij ernaar te vragen).
Reeds in het begin van mijn reintegratietraject (3x woordwaarde) ontdekte ik dat de maatschappij niet klaar is voor mijn opvattingen. Ik kan wel willen, maar de hypotheek moet ook betaald. En ik kan wel heel utopisch denken een huisman te willen zijn. Daarin sta ik toch wel alleen. In ieder geval niet gesteund door bedrijf of maatschappij.

Nu mijn vraag:

Is het niet zo dat jij en ik juist die maatschappij zijn?

Is het dan niet zo dat het juist aan ons is die maatschapij te veranderen?

(wordt vervolgd)

Kronkels

Ik weet het: de titel van deze bijdrage is weinig origineel. Simon Carmiggelt was eigenlijk de enige die dit boven zijn columns mocht schrijven. Maar, om met zijn woorden te spreken, ik epibreer het ondanks alles en zal hier toch mijn ding doen.

De voorgaande weken was hij er ook. Op maandag, bij de bar. Soms was hij bezig de barman (Oscar) te plagen, de andere keer quasi verzonken in het draaien van een shaggie (zware shag). Hij is wat kleiner dan ik, grijs kalend. Een beetje gezet. De allereerste keer dat ik hem zag schatte ik hem een voorman in de bouw. Was helemaal juist.

Hij dronk sinas.
Huh?
Ja, sinas.
Nu weet ik redelijk goed wat drinken betekent. Mensen die me kennen weten dat ik in zeer korte tijd toch enige vorm heb gedronken. Dat terzijde. Eerder, een maand of twee geleden, zag ik hem voor het eerst. Hij dronk toen mijn meest favoriete merk bier (ik ga hier geen reclame maken, krijg er niet voor betaald). Nu dus sinas. Cola ook, maar geen bier.
Ik vroeg hem of hij gestopt was met drinken.
Tijdelijk gestopt, antwoordde hij.
Moet aan mezelf denken.
Ik keek naar zijn buik en dacht het te begrijpen. Verder niet meer over gehad.

Tot gisteravond.
Dit keer dronk hij wel, weer mijn meest favoriete merk. En, eerlijk is eerlijk, ik kon hem niet bijhouden. Het was net alsof hij wat goed te maken had.

Ik ga hier niet in details treden, maar uiteindelijk vertelde hij me dat dit toch echt zijn laatste biertje was voor vanavond. In eerste instantie waren afspraken van de volgende dag zijn excuus te stoppen, later vertelde hij me dat hij gezondheidsproblemen had vanwege het drinken.
Hij heeft mensen zien vertrekken, als in dood gaan.
Hij heeft armoede gekend. Armoede waar we geen voorstelling van hebben.
Hij heeft een zoon in dezelfde leeftijd als ik. Zijn zoon heeft dezelfde naam als ik.
Hij heeft dezelfde voornaam als mijn vader.

Was dit nou zo'n schoolvoorbeeld van een teken?

Geen Internet!

Gisteren was ik op een plaats waar ik dit uitzicht had. Best aardig eigenlijk. Het is een brug over een brede rivier. Een zesbaanssnelweg wordt zo van de ene naar de andere oever geleid. Deze foto is vanochtend gemaakt, het werd lichter.
Maar daar wil ik het dus NIET over hebben. Ik willen hebben over het moment dat ik, hoewel op dezelfde plek, dit uitzicht NIET had. Vanwege donker.
In de wat betere hotels in Nederland kun je gebruik maken van zogenaamde hotspots. Draadloze gateways waarmee je met je laptopje kunt internetten.
Ideaal.
Tot blijkt dat, ondanks aanschaf van dure kraskaart, internet niet meer bestaat. Voor jou dan. Voor ieder ander waarschijnlijk wel (tenzij ook aanwezig in zelfde hotel), maar voor jou niet!

Nu blijkt maar weer hoe verwend ik ben met mijn 24uurs breedband internet. En dat nu al 3 jaar zonder storing!

Maar, nu ben ik er weer, en het is tijd om wat met die blog van mij te doen.

Zondag

Hij vierde zijn verjaardag en dus trokken we eropuit.
Naar het Hooge Noorden.
Regen en wind en ook file, ja, op zondag.
Was best gezellig. De buurjongetjes hadden een schatkaart gemaakt, maar die kaart kon hij alleen vinden als hij alle aanwijzingen in de tuin had gevonden. En op die kaart stond vermeld waar hij zijn echte kado kon vinden.

In onzichtbare inkt...

Helaas konden we niet blijven waardoor ik nog steeds niet weet wat het kado was...

Eenmaal thuisgekomen was ik behoorlijk brak. Qua rijden viel het nog wel mee, ik bedoel: het was nog niet de helft van de afstand die ik dagelijks naar mijn werk rijd. En toch, ik was kapot. Tenminste drie uur niet aanspreekbaar.

Maar nu ben ik er weer! De dag is om dus die van mij begint!
Nu nog inspiratie en ik blog weer een hele nacht bijelkaar!


(o ja, Erik heeft een foto blog geopend klik hier, dat vindt-ie vast leuk)