Feestdagen

Het lijkt er op, tenminste sinds vandaag (voor mijn gevoel is het nog dinsdag), dat de lente is begonnen. Bij mij vertaalt zich dat ieder jaar weer in een soort van feestgevoel. Het paasweekend nog in het achterhoofd en koninginnedag komt er al weer aan. Op de voet gevolgd door 5 mei en aan de horizon al een glimp van het pinksterweekend.

En het mooiste van alles, schrik niet, vind ik 4 mei.

Ieder jaar gaan we, met de kinderen, naar Westerbork. En dat gevoel wat er dan heerst, dat gevoel is zo bijzonder!

Het begint al met de (korte) reis met de auto. De kinderen willen nogmaals horen wat het nou eigenlijk is, 4 mei. En over Duitsers en Joden. En wat is nou eigenlijk een concentratiekamp? En wat hadden de Joden dan gedaan?

In de buurt van het voormalig Kamp Westerbork is een radiosterrenwacht. Een hele straat met enorme radiotelescopen. Als je daar loopt voel je je ontzettend klein. Op 4 mei, en alleen op 4 mei, kun je er met de auto komen. Onder telescopen kan je je auto parkeren. Alle telescopen staan op die avond in de rouw-stand: met de "neus" naar beneden. Kippevel!

Alle bezoekers verzamelen zich voor het hek. Het hek is net als toen meer dan twee meter hoog en gemaakt van prikkeldraad. Slagbomen voor een zwaar ijzeren hek maken het nog strenger. Het hek gaat open en de lange stoet loopt langzaam en fluisterend naar het monument.

Ik ga hier nu niet de hele ceremonie beschrijven. Waar het om gaat is de sfeer, het gevoel. Al die mensen die daar zijn op dat moment voelen zich met elkaar verbonden. Er is sprake van een eenheid.

En op 5 mei vieren we feest. En daarna blijven we accepteren dat we mensen uit ons land sturen.

Waar heb ik de afslag gemist?