Fietsen

"Je kunt het!"
Hij zei het met een heel duidelijk vraagteken. Ik geloofde er ook niets van.
"Toe dan! Vaart maken, dan gaat het vanzelf! Echt!"

Twee dagen later kon ik fietsen.
Zonder zijwieltjes!

Drie dagen later wist ik mezelf bijna knock-out te slaan door tegen een muur te fietsen.
Die muur was er pas een jaar.

Het is frapant hoe symbolisch dat fietsen is.
"Je verleert het nooit, het is als fietsen!".
Yeah right.

En het leerproces wordt ook vaak één-op-één overgenomen:
"Je kunt het zo; het is net fietsen!"
Yeah right.

Het begint met, achteraf, eenvoudige zaken als een verkeersdiploma en een zwemdiploma.
Bij je eerste examen wordt het al wat moeilijker.
En als het om de liefde gaat...

Misschien moet ik eerst leren fietsen

Rijkdom

Blokkade

Tot mijn ontsteltenis lees ik het volgende:

Indiase Blogger-sites geblokkeerd

Indiase gebruikers van de blogsite Blogger kunnen hun weblog niet meer bekijken. Indiase Internet Service Providers, zoals Spectranet, Mahanagar Telephone Nigam Limited (MTNL), Reliance Powersurfer, Airtel Broadband en Sify, hebben de blogsite geblokkeerd.


De site rediff.com meldt dat de blokkering werd opgemerkt door een lerares op 15 juli. Toen zij één van de blogs wilde bezoeken kreeg ze de melding ‘site blocked’. Een telefoontje naar haar isp Spectranet wees inderdaad uit dat sommige sites waren geblokkeerd, omdat de Indiase overheid dat had opgelegd.

Rediff.com kreeg van een woordvoerder van de National Internet exchange of India te horen dat het Departement of Telecommunications (DoT) de isp’s een lijst heeft gestuurd van 22 sites die geblokkeerd moeten worden.

Een aantal bloggers hebben zich inmiddels verzameld in het Bloggers Collectieve om bezwaar te maken tegen de beslissing van de Indiase overheid

----

Hoewel ik natuurlijk weet dat dit soort praktijken bestaan heb ik dit stukje toch met verbazing en ontsteltenis gelezen. Wat denkt een regering te bereiken met dit soort akties? Denkt ze te voorkomen dat het buitenland slecht van ze denkt? Het lijkt me dat het tegenovergestelde wordt bereikt.

Aan de andere kant: wat doen we met deze informatie? We (mensen uit het 'vrije' westen) nemen het voor kennisgeving aan, verbazen ons wellicht, schrijven misschien zelfs een blogje om vervolgens over te gaan naar de orde van de dag.
Eigenlijk best wel hypocriet. En zo gaat het met meer. We horen en zien van een tsunami (een woord dat we tot dan toe niet kenden) en zijn begaan met het lot van al die mensen.
Er woedt een storm met de naam Katrina. Hele volksstammen raken ontheemd om waarschijnlijk nooit meer terug te keren. De regering heeft het zelfs over een etnische zuivering...
Een land bombardeert steden van een land dat kwade zielen onderdak verleent. Vanwege het ontvoeren van 2 soldaten worden nu tientallen (honderden?) onschuldige burgers gedood. En, anderhalf jaar na de vorige, is er weer een tsunami. In het zelfde gebied. Nu al (dit schrijf ik een dag na de tsunami) zijn er meer dan 300 doden te betreuren.

En ik tik dit stukje op mijn laptop.

Of is er misschien toch iets dat we kunnen doen?

Waar dan?

Het is al laat. Of vroeg. 't Is maar hoe je het bekijkt.
Een half uur geleden de vuilnisbak aan de straat gezet.
De groene.

Nu, bloglezend door het internet, niet gelukkiger geworden.
Denkend aan Israël en Libanon. Al die onschuldige mensen.

Links blogje over muziek.
Rechts blogje over rare sokken.

Er zijn momenten waarop ik de wereld niet meer begrijp.
Momenten waarop ik denk dat iedereen de weg kwijt is.

Maar dat zal ongetwijfeld aan mij liggen.

Thuis

Het verleden speelt een vrij grote rol in mijn leven. Niet zoveel meer als vroeger (?!) maar toch genoeg. Dat is op zich ook niet meer dan logisch; je wordt immers gevormd door wat je hebt meegemaakt. Door de bank genomen heb ik best een beschermde jeugd gehad. Natuurlijk liepen sommige zaken minder dan gepland, maar dat komt in de beste families voor.

Tijdens de jaren op de lagere school was ik behoorlijk onzeker. Ik was meestal het jochie dat na schooltijd nog "even" in elkaar werd geslagen. Ik leerde van mijn ouders dat geweld niet de juiste weg is. Ik leerde weg te lopen als ik klappen kreeg.

Op de middelbare school veranderde alles. Ik kreeg meer zelfvertrouwen en daarbij ook heel veel vrienden. Mijn loopbaan aldaar werd beloond met mijn eerste grote liefde.

Ergens in dat hele traject zijn mijn ouders gescheiden. Er ontstonden problemen in de verhouding tussen mij en mijn ouders. Uiteindelijk is het, na jaren, weer helemaal goed gekomen maar het heeft wel tot gevolg gehad dat ik heel vroeg in mijn leven bewust koos mijn eigen weg te gaan.

Hoe meer ik mijn best deed om los te komen van mijn familie, hoe meer ik van hun herkende in mezelf. Niet alleen in grote lijnen, ook van die hele kleine dingetjes [klik].

Ik ontdekte langzaam maar zeker dat, hoewel mijn ouders geen direkte invloed meer op mijn leven hadden, mijn doen en laten erg door hun beïnvloed werd.

Nu weet ik dat ik een heleboel kennis en inzichten heb kunnen opdoen juist omdat zij mijn ouders zijn. Natuurlijk, de laatste stap heb ik zelf gezet, maar zij hebben mij getoond waar de weg is.

Elke stap die je maakt in je leven is het gevolg van een keuze. Soms twijfel je lang voordat je een stap doet, soms ren je doelbewust. Bij veel keuzen in mijn leven heb ik me afgevraagd wat mijn vader er van vond. Hoewel hij mij altijd alle ruimte gaf een keuze te maken, had hij het er moeilijk mee zijn mening te geven. En als een keuze goed uitpakte, dan was dat eigenlijk de gewoonste zaak van de wereld. Ik zag wel dat-ie trots was, maar hij zei het nooit.

Tot vandaag.

Op een moment dat ik het niet verwachte liet hij merken dat hij vierkant achter me staat en trots is op zijn zoon.

Tsja, wat kan ik erover zeggen?
Ik kan alleen maar zeggen dat ik er ontzettend blij mee ben.

Een tijdje geleden had ik het gevoel dat ik was thuisgekomen.
Nu weet ik het zeker.

Tussen gisteren en morgen

Alweer te laat
Om deel te nemen
Aan mijn verleden

Nog te vroeg
Om te denken
Aan de dag van morgen

Daarom nu
Kijken naar de volle maan
En denken aan jou

Plaatje

Soms sta je versteld van de kracht van de eenvoud.
De schoonheid die je zonder moeite mag ontmoeten.

Weblog en Privacy

In een reactie op een eerdere post stelde Moniq dat we (bloggers) het niet meer zo nauw nemen met onze privacy. Dat we vroeger een "Lief Dagboek" hadden met een groot slot waar zelfs onze familie niet in kon lezen en dat we nu alles zomaar in de openbaarheid gooien. Wat is er met ons aan de hand?

Om eerlijk te zijn denk ik niet dat we hebben ingeleverd als het om onze privacy gaat voor wat betreft het bloggen. Voor mij geldt in ieder geval dat ik weliswaar persoonlijke zaken in de openbaarheid breng, maar wel binnen de door mij gestelde grenzen. Ik bepaal wat ik schrijf. Ik bepaal wat jij van mij te weten komt.

Daarnaast denk ik dat een weblog niet te vergelijken is met een dagboek. Ten eerste vanwege de (waarschijnlijke) beperking die iedere blogger zichzelf oplegt als het gaat om het beschrijven van details. En ten tweede omdat we, al dan niet bewust, een totaal andere reden hebben om te schrijven.
In het lieve dagboek van vroeger schreven we zaken die we, volgens onszelf, met niemand konden of mochten delen. Het schrijven in het dagboek had een soort van bevrijding in zich. Een fenomeen dat wel wordt beschreven als "van je af schrijven". Een belangrijk onderdeel in het proces van acceptatie.
Nu, voor mij toch gauw zo'n twintig jaar later, schrijven we met iets minder gevoelige details op het wereldwijde web. Maar dan niet alleen om het weergeven van feitjes. Niet alleen om van ons af te schrijven. Maar meer om juist in contact te komen met anderen. Mensen aanmoedigen tot het reageren op een artikeltje.

Maar waarom willen we dat nu eigenlijk?
Gaat het hier om te leren wat anderen denken? Gaat het om contacten op te doen? Gaat het om het strelen van je eigen ego?

Om heel eerlijk te zijn: ik weet het niet. Voor mij is het denk ik erg belangrijk om te schrijven en vind ik het ook belangrijk te lezen wat anderen schrijven. Ik vind het fijn om reacties van anderen te lezen, maar ze zijn niet noodzakelijk voor mij om een mening te kunnen vormen.

Ik denk niet dat we hebben ingeleverd aan privacy. We zijn er volgens mij zelfs in geslaagd om te schrijven en een klankbord te hebben zonder onszelf helemaal bloot te geven. Ik vertel veel over mezelf op mijn weblog maar het is minder persoonlijk dan destijds in mijn dagboek...

Ganzebord

Het kost mij heel veel moeite dit op een goede manier onder woorden te brengen. De aanloop tot de kern zal lang zijn. Vele woorden zullen gewist en herschreven worden. Het moment van de waarheid uitgesteld.

Zij heeft al lang geleden aangegeven waar de grenzen liggen. En, hoewel ze vaak moeite heeft gedaan diezelfde grenzen te ontkennen, nog steeds laat ze weten dat er iets is dat er niet meer toe doet.

"Nee, het gaat niet om jou. Niet om wie je bent. Meer om wat je zegt. Of juist niet zegt. En zo."

Ik ben zo arrogant te beweren dat ik weet wat het inhoudt om je in haar situatie te bevinden. Daarom vind ik het ook zo belangrijk haar de ruimte te geven. Zichzelf in staat te stellen te kiezen. Niet voor het een of voor het ander, maar voor haar eigen leven.

En toch.

Het is zo moeilijk. Je ziet het gebeuren. Je denkt te weten welke kant het op gaat. Je wil graag bijsturen, advies geven. En op tijd herinner je hoe het toen ging, bij jezelf. Je wilt er zelf achter komen. Zelf jouw weg vinden. Ongedwongen. Zonder hulp.

Tsja.
Daar zit ik dan. Midden in de nacht achter mijn pc in de hoop door verwoed tikken mijn frustratie van me te schrijven. Mijn zoveelste biertje op. Mijn laatste peuk drukte ik twee jaar geleden al uit. Zo af en toe lijkt het erop dat "leven" niets meer is dan een rotstreek. Een soort van ganzebord (ik vertik het om die tussen-n te schrijven) waarbij je aan het eind in de gaten krijgt hoe het eigenlijk had gemoeten, maar dan is het al te laat.

Wil de laatste het licht uit doen?

WK (vervolg)

Portugal er ook uit.
En dan hebben we dus een finale tussen Italië en Frankrijk.
Geen Nederland.
Geen Duitsland.

Ik had eerder een post met een nogal negatieve bijklank. Nogal strijdlustig eigenlijk wel. En, ik werd er terecht op gewezen, ik vraag me af waar dit vandaan komt.

Als kind kwam ik met mijn ouders regelmatig in Duitsland. De taal en de cultuur heb ik leren kennen en ik vond het de grootste zaak van de wereld. Een aantal vrienden van me zijn Duits. En ik ben er een voorstander van om op 4 mei samen met de Duitsers de slachtoffers van de tweede wereldoorlog te herdenken.

Kortom: ik heb helemaal niets tegen Duitsland.

Behalve wanneer het om voetbal gaat.
Woede wanneer ze winnen van Nederland. Echte woede.
Leedvermaak wanneer ze er door Italië uitgetikt worden.
Ik schrik van mezelf.

Kan iemand mij uitleggen waar dit vandaan komt?

Lohues II

Voor de liefhebbers van goede muziek en de Drentse taal: lohues

Lohues

Hé, ik weet niet onder welke naam je zult reageren, maar ik wil het toch even gezegd hebben: dankjewel!

Lohues is geweldig! Samen met de "Louisiana Blues Club" zet-ie onvervalste blues neer. Ik vun Drents altied al 'n mooie toal, moar dit is prachtig! Doar knap ik wel van op!

Ongelooflijk hoe goed dat klinkt. Ik word er helemaal blij van. Iedere regel van zijn teksten zorgt voor een nieuwe glimlach. Alsof je thuis komt.

Dankjewel!!

WK

Schade, Deutschland, alles ist vorbei...

Een goede buur

Persoonlijk heb ik de computer altijd als een geschenk uit de hemel beschouwd. Afgezien van mijn 'nerd' -periode ben ik er echter altijd heel 'gewoon' mee omgegaan. Ik besteed wel veel tijd aan mijn pc, en nu ook aan mijn laptop, maar ik ben niet meer freakerig op zoek naar nieuwe dingen. Wat altijd is gebleven is de drang om mensen te leren kennen.

Velen hebben jarenlang beweerd dat de computer zal zorgen voor een groter individualisme in onze samenleving. De noodzaak om mensen face-to-face te leren kennen zal afnemen. De komst van het internet heeft deze aanname bij velen versterkt. En eigenlijk heb ik zelf ook lang die overtuiging gehad. Ik merk echter, net als anderen, dat de computer en het internet een vast gegeven is geworden in ons dagelijks leven. Dat wat vroeger de telefoon was, is nu het internet.

Het is een middel geworden. Een middel om bijvoorbeeld informatie te zoeken. Ik geloof dat de encyclopedie in boekvorm voorgoed verleden tijd is (ik heb dit niet uitgezocht, weet jij hier meer over laat het me even weten). Alles wat je wilt weten kun je koegelen (hoe schrijf je een g die veel op een n en een k lijkt?). En, zo blijkt nu, ook als je je sociale contacten wilt onderhouden kun je terecht op het wereldwijde web. Nu doel ik hier niet zozeer op datingsites als wel op de gigantische hoeveelheid weblogs die er heden ten dage te vinden zijn.

Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik geen tientallen weblogs in de gaten houd. Er zijn er een paar die ik dagelijks bezoek. En vanaf deze plek wil ik jullie bedanken voor het feit dat jullie bloggen. Ik heb het gevoel dat ik er rijker van wordt. En ik denk ook dat dit nu precies de gedachte is die achter internet zit: mensen dichter bij elkaar brengen. Of je nu in het Verre Oosten woont, in Europa of in één van de Amerika's: je bent een goede buur. En zoals we allen weten: da's beter dan een verre vriend!

Kiekeboe

Gisteren wat foto's gemaakt. En wil deze wel met jullie delen (klik op de foto voor groter formaat. Stuur mij een mailtje als je het origineel wilt hebben):


Voor allerlei opmerkingen in de kantlijn [klik]


Den Haag


Goed, ik heb me een poosje in kunnen houden. Maar nu moet het toch echt van mijn hart. Afgelopen donderdag zat ik, zoals gewoonlijk, in het hotel en keek ik met meer dan gewone belangstelling naar de NOS met de live-uitzending vanuit de Tweede Kamer. Zou Verdonk nu dan eindelijk opstappen? Zou het kabinet nu eindelijk inzien dat het zo niet langer kan?
Ijdele hoop, zo bleek.
En D66 kon ondertussen niet anders dan voet bij stuk houden. De manier waarop ze het brachten was uiterst zuiver. Ik bedoel: het kabinet mocht zelf bepalen op welke manier er een eind kwam aan het ministerschap van mevrouw Verdonk. En ze lieten ook geen twijfel bestaan over de ernst van het dreigement.
Het enige dat ze tegenhadden was het feit dat ze D66 waren.

Goed, lang verhaal kort: het kabinet viel.
Balkenende II valt. Verkiezingen!

De vreugde die ik voelde werd niet veroorzaakt door het vallen van het kabinet. De vreugde kwam op bij het idee dat dit kabinet niet in staat zal worden gesteld om vlak voor de verkiezingen met kadootjes te gaan strooien. Jarenlang hebben we met zijn allen, dat wil zeggen: wij die geen tonnen per jaar verdienen, moeten inleveren. Jarenlang hebben we stapjes terug moeten doen. Jarenlang hebben we gezien hoe wij, trots en tolerant Nederland, omgaan met asielzoekers. En dan zou Balkie dan nu gaan strooien met belastingvoordelen... Ons sigaren uit eigen doos geven.
Dit zou niet meer gebeuren.

En toen...

Toen las ik in het NRC dat Lubbers (!) Balkenende III zal gaan formeren om zo toch een volwaardig, missionair, kabinet te hebben tot de verkiezingen.

De missionaris-houding begint nu behoorlijk veel op een doggy style te lijken waarin sociaal Nederland in de Bend Over Mode staat.

Dit keer zeg ik geen Dankjewel!!!

Licht

Een nieuwe layout. Nee, dat is niet waar. De layout is gebleven; de kleurstelling is anders. En het plaatje. Te licht? Te clinisch? Laat me even weten wat je ervan vindt.

Schoonheid

Door een post van Moniq werd ik aan het denken gezet. Dat wil zeggen, ik wil eigenlijk uitgebreider reageren op haar artikeltje dan redelijkerwijs mogelijk is in reactie op haar eigen site. Waar gaat het over? Nou klik hier en lees het stukje even. Misschien moet je dan ook nog even deze lezen.

Hoewel, naar mijn mening, Moniq helemaal niet de intentie had om een discussie te beginnen over schoonheid, meenden veel lezeressen hier toch een opmerking over te moeten maken. Naar mijn mening, zeg het me als ik me vergis, wilde Moniq alleen maar aangeven dat ze in staat is een flirt als een flirt te zien.

Hoe dan ook, de discussie is wat mij betreft dan nu ook gestart. En ik zou het dan niet zozeer over schoonheidsidealen willen hebben als wel over het feit dat we ons, kennelijk, laten beperken in onze vrijheid door schaamte. Schaamte die wordt veroorzaakt door vermeende ideeen van anderen. Een aantal lezeressen van Moniq geeft aan zich te schamen voor haar eigen lichaam. Even afgezien van het feit dat ik dit per definitie klinklare onzin vind wil ik stilstaan bij de vraag waar de schaamte vandaan komt. Is het niet zo dat we, dag in dag uit, geconfronteerd worden met het schoonheidsideaal? Door advertenties, TV-programma's, websites en ga zo maar door?

Gisteravond, na het voetballen, zapte ik langs Veronica. Veronica's lekkerste. Op een 'idols' -manier worden jongens en meisjes ten overstaan van duizenden (er zullen toch geen miljoenen kijkers zijn toch?) afgebrand vanwege te kleine borsten, te grote tanden, een lelijke lach (!).

Hoeveel kan een mens verdragen en een positief zelfbeeld houden?
Hoe weinig is nodig om je in een kleedkamer te schamen voor je eigen lijf?

Het is natuurlijk allemaal behoorlijk retorisch. En ik weet ook wel dat dit fenomeen niet sinds gisteren bestaat. Ik zou het alleen zo mooi vinden als we ons af en toe eens zouden dwingen zélf na te denken. Laten we eens proberen het mooie en positieve van een ander te zien. Wellicht dat we dan ook in staat zijn ons zelfbeeld ten positieve bij te stellen.

Nu dan

Nee, het ging niet over Verdonk.
Ik schreef de vorige post voordat de uitkomst van het debat bekend was. Op zich is zij altijd een goed onderwerp voor een artikeltje, maar nee, dit keer niet.

Heel flauw natuurlijk. Echt heel flauw. En toch...

Twee posts geleden (deze dus) heb ik de magische grens van 100 posts bereikt. En daar kwam ik te laat achter. Ik was te ver in de tijd gegaan om hier tijdig een passend artikeltje bij te schrijven.

Goed, nu zit ik op 102. Ik weet dat jullie al veel meer geblogd hebben. Ook al veel langer. Op zich is 100 ook niet zo bijzonder. En toch...

Anton is niet bepaald iemand van de discipline.
Ook niet van regelmaat.
Zeker niet van plichtmatigheden.

Dus eigenlijk verdien ik best een klein pluimpje.