En we strompelen voort
Allereerst: met mij gaat het goed.
Iedereen vraagt het aan me. Ik vind dat ontzettend lief. Maar ik kan ook moeilijk omgaan met bezorgdheid als het niet nodig is.
Met haar gaat het nog steeds niet goed. Ze is, vlak voordat haar moeder kwam te overlijden, opgenomen in het ziekenhuis (waar haar moeder overleed...). Er is wel sprake van enige vooruitgang, maar er zit niet echt vaart achter.
Haar dochter is nu al een aantal weken thuis.
Burnout.
Waar ken ik dat van?
Nee, ik wil hier niet lullig over doen. Ik weet hoe vervelend het is. Pas nu kom ik erachter hoe moeilijk het voor een buitenstaander is. Iedere hulp die je aanbiedt, in welke vorm dan ook, wordt afgewezen.
De voetballende gitarist is volgens mij bezig een nieuw stuk in te studeren. Speciaal voor zijn vader. Het lukt hem nog niet helemaal en dat frustreert hem.
Ze moeten het allemaal zelf doen.
Er komt een dag dat ik in staat ben ze de volledige ruimte te geven.
Hoop ik.
1 opmerking:
Natuurlijk had ik dit stukje al veel eerder gelezen, ik wist alleen niet zo goed wat ik moest zeggen. En ik heb het stukje ook in mijn achterhoofd gehad bij het schrijven van mijn logje vandaag. Er zijn meer mensen met dat probleem. Tragisch, Anton. Maar vooruitgang, ook al gaat het langzaam, is iets heel positiefs, en niemand kan verwachten dat zo'n probleem zich van de ene op de andere dag oplost... hoe graag we dat ook zouden willen. Heel veel kracht voor haar, én voor jou.
Een reactie posten