23 februari 2007

Mening

Het kost mij echt wel moeite om er een beetje afstand van te nemen. Eens in de zoveel tijd loop ik al (!) mijn e-mail adressen langs om te zien of ik nog belangrijke zaken gemist heb. Vandaag was ik blij verrast toen ik zag dat een compaan mij een mailtje had gestuurd. Het was al weer een tijdje geleden dat ik iets van haar had vernomen. De laatste mailwisseling was kritisch maar respectvol, over en weer, en ik was dan ook erg nieuwsgierig wat ze te melden had.

Ik zal jullie niet vermoeien met de inhoud van het mailtje. Het verbaast mij echter dat mensen geneigd zijn hun mening als wet te beschouwen. Mijn leven staat op dit moment redelijk op zijn kop en iedereen denkt daar het zijne van. Sommigen delen hun mening met mij maar laten me, tot nog toe, de ruimte hierop te reageren. Er is eigenlijk altijd sprake van een open discussie.

Op het moment dat ik te lezen krijg: "Jullie zijn stom bezig", blokkeert dat iedere vorm van discussie. Ik kan daar niet zoveel mee. Natuurlijk hebben de acties die ik onderneem gevolgen en ja: niet alle gevolgen zijn even positief. Ik vind het prima dat iemand daar een mening over heeft. Ik vind het zelfs geweldig als mensen mij, gevraagd of ongevraagd, advies geven over hoe een en ander het best aan te pakken.

Dit is een geval van erg jammer. In eerste instantie was ik geneigd een heel boos danwel assertief mailtje terug te sturen; ik realiseerde me echter dat ze me niet gevraagd had om een mening...

14 februari 2007

Druk

Druk, druk, druk. Overdag naar mijn werk, 's avonds zoveel mogelijk bij haar zijn, 's nachts een beetje slapen en in de weekends alles doen wat is blijven liggen. Zo af en toe weet ik van voren niet meer dat ik van achteren nog leef.

Het is geweldig! Ik schat dat ik ondertussen zo'n vijf kilo ben afgevallen (en dat is niet echt verschrikkelijk). Tegelijkertijd energie te veel. Verliefdheid doet rare dingen met je.

Het contact met het "oude" thuisfront loopt goed. Natuurlijk gaat niet alles even makkelijk, maar over het geheel gezien denk ik rustig te kunnen stellen dat we het aardig doen. Vooral voor de kinderen is dat erg belangrijk. Ik merk wel dat ik ze steeds meer mis. Juist op die momenten dat dochterlief een beetje ziek is of zoonlief wat aanmoediging voor school nodig heeft kan ik er niet echt voor ze zijn. Dat knaagt. Ik weet nog niet goed hoe ik het moet aanpakken, maar ik hoop hier toch op korte termijn wat meer mee te kunnen.