Lastig

Het valt niet mee. Ik woon nu sinds een paar weken in de polder, tussen voormalig huis en werk in. Logeren bij een collega. Ontzettend gastvrij natuurlijk, hij weet ook niet wat-ie in huis haalt. En zo op een kamertje zonder tv en zonder internet valt het voor mij ook niet echt mee.

In het voormalig huis lijkt alles redelijk te lopen. Ze hebben in ieder geval de zekerheid er te kunnen blijven wonen. Het gemis wordt echter wel steeds groter. En dan is een afstandpapa niet echt handig. Troosten via de telefoon werkt niet. Er even naar toe rijden kan niet. Ik stel mezelf dagelijks de vraag of ik de juiste beslissing heb genomen. Of de juiste argumenten ten grondslag liggen aan mijn besluit. En ik ben, gelukkig (?), steeds in staat me te realiseren dat dit de juiste keuze is.

Ondertussen driftig bezig nieuwe woonruimte te zoeken. Ook dat gaat niet altijd even makkelijk. De prijzen in het midden van het land liggen toch beduidend hoger dan in het Noorden. Ik moet ook zeggen dat het me wel pijn doet het schone Drenthe te verlaten. Maar ja, zoveel opties heb ik niet.

Ondanks alles ben ik nog steeds smoorverliefd. Iedere dag krijgt toch weer zijn glans als ik haar gesproken of ge-smst heb. Ze steunt me ook geweldig in deze moeilijke tijd.

Al met al is het wel moeilijk, maar zeker niet onmogelijk. Het is wel nodig dat ik af en toe van alles voldoende afstand neem om alles te kunnen overzien; er gebeurt veel in deze tijd.

Keuze

Tja, daar sta ik dan. Dolgelukkig en ontzettend verdrietig. De liefde van mijn leven ontmoet en min of meer gedwongen mijn gezin te verlaten. De keuze is gemaakt, ik ga door. Geen flauw idee waar het toe leidt, maar stil staan is geen optie. Het gaat Over Leven.

Update

Lang gewacht, stil gezwegen...

Er is een boel veranderd.
Ruim een maand geleden had ik al zo'n vermoeden en ondertussen is dit omgezet in werkelijkheid. Ruim een jaar lang heb ik mezelf afgevraagd of het leven dat ik had voldoende zou zijn om genoegen mee te nemen. Sinds mijn burn out ben ik het leven anders gaan zien dan ik voordien deed. Mijn hele leven heb ik gedacht dat ik het leven moest nemen zoals het was. Dat geluk iets is wat wel of niet op je pad komt. Ik zal de laatste zijn om te beweren dat ik nu alle geheimen van het leven ken, dat ik weet wat de toekomst mij zal brengen. Ik heb alleen wel geleerd dat ik zelf meer invloed op mijn toekomst heb dan ik ooit voor mogelijk had gehouden.

Ik leerde dat ik weliswaar mijn leven accepteer maar zeker ook meer verlang dan ik tot nog toe kreeg. Een van de dingen die ik echt miste was het gevoel van overweldigende liefde voor een ander. Het gekke is dat je je dit pas echt realiseert op het moment dat je het voelt.

Ja, ik ben smoorverliefd. Het voelt geweldig!
Ik weet, zoals ik al eerder schreef, eindelijk waarvoor ik leef.

Ik hoop dat iedereen dit tenminste een maal in zijn/haar leven mag voelen. Ik hoop ook dat iedereen durft in te zien dat geluk, op zijn minst voor een deel, een keuze is. Je moet die keuze alleen wel durven maken.

Kleren van de Weblog

Eigenlijk vind ik dat bij een nieuw jaar ook een nieuw pak hoort. Vandaar dat ik erg driftig bezig ben de layout van deze blog te veranderen. Helaas werkt Blogger niet altijd even goed mee waardoor ik niet kan garanderen dat mijn tekstjes leesbaar zijn.

Hopelijk hebben jullie een beetje begrip hiervoor.
Het wordt vast mooi...

2007

Hartverwarmend. De aandacht die ik de afgelopen dagen heb gekregen van vrienden en familie. Echt ontzettend fijn. Onverwacht ook. Maakt het extra fijn.

Brikaer is terug. Denk ik. Er zijn redenen genoeg voor mij om weer te schrijven. Er gebeurt zo ontzettend veel. Helaas ben ik niet in staat het onder woorden te brengen. Het enige dat ik op dit moment kan doen is jullie nieuwsgierigheid wekken. Geduld is hier het toverwoord. Echt, er moet meer water door de Rijn voordat ik specifieker kan zijn (moet ik opmerken dat het rijmt?).

Hé, dat rijmt.

Blijft flauw.

Mijn jaar is beroerd begonnen. Het vorige eindigde perfect. Nou ja, bijna perfect. Dit jaar begon met een belofte. En die belofte is er nog steeds. Je weet hoe dat gaat met beloftes. Als kind wist je al dat op een belofte niets anders dan teleurstelling kon volgen.

Ik vraag mezelf af wat ik ga doen als het inderdaad een teleurstelling wordt. Ben ik in staat terug te veren of val ik in een diep zwart gat?

De tijd zal het leren.

Ik wens iedereen een heel fijn 2007!