Update
Lang gewacht, stil gezwegen...
Er is een boel veranderd.
Ruim een maand geleden had ik al zo'n vermoeden en ondertussen is dit omgezet in werkelijkheid. Ruim een jaar lang heb ik mezelf afgevraagd of het leven dat ik had voldoende zou zijn om genoegen mee te nemen. Sinds mijn burn out ben ik het leven anders gaan zien dan ik voordien deed. Mijn hele leven heb ik gedacht dat ik het leven moest nemen zoals het was. Dat geluk iets is wat wel of niet op je pad komt. Ik zal de laatste zijn om te beweren dat ik nu alle geheimen van het leven ken, dat ik weet wat de toekomst mij zal brengen. Ik heb alleen wel geleerd dat ik zelf meer invloed op mijn toekomst heb dan ik ooit voor mogelijk had gehouden.
Ik leerde dat ik weliswaar mijn leven accepteer maar zeker ook meer verlang dan ik tot nog toe kreeg. Een van de dingen die ik echt miste was het gevoel van overweldigende liefde voor een ander. Het gekke is dat je je dit pas echt realiseert op het moment dat je het voelt.
Ja, ik ben smoorverliefd. Het voelt geweldig!
Ik weet, zoals ik al eerder schreef, eindelijk waarvoor ik leef.
Ik hoop dat iedereen dit tenminste een maal in zijn/haar leven mag voelen. Ik hoop ook dat iedereen durft in te zien dat geluk, op zijn minst voor een deel, een keuze is. Je moet die keuze alleen wel durven maken.
4 opmerkingen:
Als het om geluk gaat en weten waarom je leeft, tja, dat is mij wel duidelijk. En natuurlijk word je toch zo af en toe verrast en loop je - tijdelijk - min of meer verdwaasd in deze wereld rond. 't is ons - zoals zo velen (realiseer je dat goed) - ook overkomen. Deze maand precies 6 jaar geleden moesten we onze dochter Monique laten gaan en ook al heb ik nooit begrepen waarom (wil ik in feite ook niet weten, if you know what i mean), we leven als nooit tevoren. Geven elkaar het beste van ons kunnen (dat is het grote geluksgeheim) en Monique maakt daar op de een of andere manier altijd en overal deel van uit. Bij mensen, waar dat niet lukt is in mijn beleving de oorzaak dat ze 'helaas' in het aardse verdriet blijven steken en 'die andere dimensie' als surrogaat beschouwen. Dat is jammer en verdrietig tegelijk. Natuurlijk, er is geen lichaam(omhulsel) meer, maar wel die aanwezigheid; en da's ontzettend fijn en waardevol. Bovendien, als wij dat al zo voelen; dan moet dat in 'die' dimensie op z'n minst ook zo zijn. Dus.......we'll meet again, some day...daar zou ik dit schrijven mee willen beeindigen.
Fijn Anton. Verliefd zijn is een heerlijk gevoel. Het smoor is eraf bij ons maar de liefde is gebleven. Dus dat wens ik jou ook toe. En idd je kunt in zekere zin je richting zelf bepalen, je pad uitstippelen en de liefde vinden. Ik hoor weer van je....
Verliefd zijn is mooi. Ik ben ook wel eens verliefd geweest, het voelt alsof je de wereld aan kunt. Helaas duurt het maar een paar maanden. Maar daarna wordt het nog veel mooier, geniet er maar van. Dit gevoel kan niemand je afnemen.
Dit is een erg herkenbaar logje. Een punt in je leven waarin je als het ware de balans opmaakt, en beseft dat je niet gelukkig wordt van het leven te leiden zoals dat door 'de samenleving' wordt opgelegd. Het besef dat je alleen gelukkig kan (géén garantie) worden wanneer je je eigen keuzes maken. En keuzes hebben natuurlijk ook consequenties, welke ook verdrietig of zelfs pijnlijk kunnen zijn.
Geniet van je verliefdheid..... het is een kostbaar iets.
Een reactie posten