Lastig
Het valt niet mee. Ik woon nu sinds een paar weken in de polder, tussen voormalig huis en werk in. Logeren bij een collega. Ontzettend gastvrij natuurlijk, hij weet ook niet wat-ie in huis haalt. En zo op een kamertje zonder tv en zonder internet valt het voor mij ook niet echt mee.
In het voormalig huis lijkt alles redelijk te lopen. Ze hebben in ieder geval de zekerheid er te kunnen blijven wonen. Het gemis wordt echter wel steeds groter. En dan is een afstandpapa niet echt handig. Troosten via de telefoon werkt niet. Er even naar toe rijden kan niet. Ik stel mezelf dagelijks de vraag of ik de juiste beslissing heb genomen. Of de juiste argumenten ten grondslag liggen aan mijn besluit. En ik ben, gelukkig (?), steeds in staat me te realiseren dat dit de juiste keuze is.
Ondertussen driftig bezig nieuwe woonruimte te zoeken. Ook dat gaat niet altijd even makkelijk. De prijzen in het midden van het land liggen toch beduidend hoger dan in het Noorden. Ik moet ook zeggen dat het me wel pijn doet het schone Drenthe te verlaten. Maar ja, zoveel opties heb ik niet.
Ondanks alles ben ik nog steeds smoorverliefd. Iedere dag krijgt toch weer zijn glans als ik haar gesproken of ge-smst heb. Ze steunt me ook geweldig in deze moeilijke tijd.
Al met al is het wel moeilijk, maar zeker niet onmogelijk. Het is wel nodig dat ik af en toe van alles voldoende afstand neem om alles te kunnen overzien; er gebeurt veel in deze tijd.
7 opmerkingen:
Ik wens je heel veel sterkte...
Ellen
Heel moeilijk dit. Je zult heen en weer geslingerd worden in je gevoel voor 'thuis' en je nieuwe leven. Dat kan heel verwarrend zijn, temeer omdat er zoveel op je afkomt. Dit kost tijd. Voor allemaal. Iedereen moet wennen aan een nieuwe situatie, en verdriet is altijd erg. Ik wens je enorm veel sterkte. Dat geldt ook voor allen die hierbij betrokken zijn.
Natuurlijk, geweldig gecompliceerd allemaal. Maar uit alles blijkt, dat de liefde voor je levenspartner de hoogste prioriteit kent; en ook moet hebben. Kinderen zullen dat vroeg of laat (moeten) inzien en dat doen ze zeker als zij zelf de liefde voor hun vader niet willen verliezen. Ik wens je bij al deze dubbele gevoelens veel wijsheid toe.
@allemaal: heel erg bedankt voor jullie steun en goede wensen.
Hallo Anton. Dacht dat ik net wat geschreven had maar zie niets hierboven. Hoe is ie daar? Volhouden hoor. Geniet van de kleine dingen op dit moment en de rest komt er allemaal vanzelf achter aan.
Bij het lezen van je log krijg ik flashback na flashback. Ooit hakte ik ook zo'n moeilijke knoop door, en ik weet ook nog heel goed hoe de eerste tijd als een soort hel aanvoelde.
Tegelijkertijd bleef het besef dat ik de juiste keuze had gemaakt, en dat het dus de enige weg was naar geluk, me altijd glashelder bij. Ik proef dat jij ongeveer hetzelfde doormaakt. Nogmaals sterkte!
Wat me niet helemaal duidelijk is: zie je je kinderen nu even helemaal niet meer?
@frodo: ik zie de kinderen minimaal eens per veertien dagen. Tot nu toe blijkt het gelukkig iets frequenter te zijn. Neemt niet weg dat het altijd te weinig is.
Een reactie posten