Waar dan?
Het is al laat. Of vroeg. 't Is maar hoe je het bekijkt.
Een half uur geleden de vuilnisbak aan de straat gezet.
De groene.
Nu, bloglezend door het internet, niet gelukkiger geworden.
Denkend aan Israël en Libanon. Al die onschuldige mensen.
Links blogje over muziek.
Rechts blogje over rare sokken.
Er zijn momenten waarop ik de wereld niet meer begrijp.
Momenten waarop ik denk dat iedereen de weg kwijt is.
Maar dat zal ongetwijfeld aan mij liggen.
3 opmerkingen:
Het is zoals het is, je moet je alleen niet laten dollen door de media. De media is liefst zo volledig mogelijk in het ons voorschotelen van ellende. Waar het de goede dingen onder de mensen betreft (en die zijn er gelukkig volop), daar moeten we meestal zelf naar op zoek; dat levert voor de media geen hoge lees of kijkdichtheid. Israel-Libanon is gewoon hot 'at the moment', alsof er elders in de wereld niets gaande is. Zo gaat het altijd, ik bedoel maar "Wat hoor je nu nog over de Tsunami".
Dat ligt niet aan jou. Zo begreep ik de wereld een tijdje terug ook niet meer. Alles wat de mensheid elkaar aandoet, op vele fronten. Dacht dat Ik de weg kwijt was. En volgens de 'anderen' was dat ook zo. Maar ze lullen nu maar. Ik zag het juist prima, alleen wilden zij niet (mee)kijken. Het zou ze ook angstig gemaakt hebben, en dat wilden ze niet. Ze zouden óók moeten veranderen, en dat willen ze niet. Angst en gemakzucht. Ondertussen klagen ze wat...in alle 'onschuld'.
Iets in mij zegt dat mensen altijd maar doen of ze de weg weten. En dat dat niet erg is, want zonder een kleine dosis gezonde naïviteit komen we er niet, denk ik.
Een reactie posten