Ganzebord

Het kost mij heel veel moeite dit op een goede manier onder woorden te brengen. De aanloop tot de kern zal lang zijn. Vele woorden zullen gewist en herschreven worden. Het moment van de waarheid uitgesteld.

Zij heeft al lang geleden aangegeven waar de grenzen liggen. En, hoewel ze vaak moeite heeft gedaan diezelfde grenzen te ontkennen, nog steeds laat ze weten dat er iets is dat er niet meer toe doet.

"Nee, het gaat niet om jou. Niet om wie je bent. Meer om wat je zegt. Of juist niet zegt. En zo."

Ik ben zo arrogant te beweren dat ik weet wat het inhoudt om je in haar situatie te bevinden. Daarom vind ik het ook zo belangrijk haar de ruimte te geven. Zichzelf in staat te stellen te kiezen. Niet voor het een of voor het ander, maar voor haar eigen leven.

En toch.

Het is zo moeilijk. Je ziet het gebeuren. Je denkt te weten welke kant het op gaat. Je wil graag bijsturen, advies geven. En op tijd herinner je hoe het toen ging, bij jezelf. Je wilt er zelf achter komen. Zelf jouw weg vinden. Ongedwongen. Zonder hulp.

Tsja.
Daar zit ik dan. Midden in de nacht achter mijn pc in de hoop door verwoed tikken mijn frustratie van me te schrijven. Mijn zoveelste biertje op. Mijn laatste peuk drukte ik twee jaar geleden al uit. Zo af en toe lijkt het erop dat "leven" niets meer is dan een rotstreek. Een soort van ganzebord (ik vertik het om die tussen-n te schrijven) waarbij je aan het eind in de gaten krijgt hoe het eigenlijk had gemoeten, maar dan is het al te laat.

Wil de laatste het licht uit doen?