Thuis

Het verleden speelt een vrij grote rol in mijn leven. Niet zoveel meer als vroeger (?!) maar toch genoeg. Dat is op zich ook niet meer dan logisch; je wordt immers gevormd door wat je hebt meegemaakt. Door de bank genomen heb ik best een beschermde jeugd gehad. Natuurlijk liepen sommige zaken minder dan gepland, maar dat komt in de beste families voor.

Tijdens de jaren op de lagere school was ik behoorlijk onzeker. Ik was meestal het jochie dat na schooltijd nog "even" in elkaar werd geslagen. Ik leerde van mijn ouders dat geweld niet de juiste weg is. Ik leerde weg te lopen als ik klappen kreeg.

Op de middelbare school veranderde alles. Ik kreeg meer zelfvertrouwen en daarbij ook heel veel vrienden. Mijn loopbaan aldaar werd beloond met mijn eerste grote liefde.

Ergens in dat hele traject zijn mijn ouders gescheiden. Er ontstonden problemen in de verhouding tussen mij en mijn ouders. Uiteindelijk is het, na jaren, weer helemaal goed gekomen maar het heeft wel tot gevolg gehad dat ik heel vroeg in mijn leven bewust koos mijn eigen weg te gaan.

Hoe meer ik mijn best deed om los te komen van mijn familie, hoe meer ik van hun herkende in mezelf. Niet alleen in grote lijnen, ook van die hele kleine dingetjes [klik].

Ik ontdekte langzaam maar zeker dat, hoewel mijn ouders geen direkte invloed meer op mijn leven hadden, mijn doen en laten erg door hun beïnvloed werd.

Nu weet ik dat ik een heleboel kennis en inzichten heb kunnen opdoen juist omdat zij mijn ouders zijn. Natuurlijk, de laatste stap heb ik zelf gezet, maar zij hebben mij getoond waar de weg is.

Elke stap die je maakt in je leven is het gevolg van een keuze. Soms twijfel je lang voordat je een stap doet, soms ren je doelbewust. Bij veel keuzen in mijn leven heb ik me afgevraagd wat mijn vader er van vond. Hoewel hij mij altijd alle ruimte gaf een keuze te maken, had hij het er moeilijk mee zijn mening te geven. En als een keuze goed uitpakte, dan was dat eigenlijk de gewoonste zaak van de wereld. Ik zag wel dat-ie trots was, maar hij zei het nooit.

Tot vandaag.

Op een moment dat ik het niet verwachte liet hij merken dat hij vierkant achter me staat en trots is op zijn zoon.

Tsja, wat kan ik erover zeggen?
Ik kan alleen maar zeggen dat ik er ontzettend blij mee ben.

Een tijdje geleden had ik het gevoel dat ik was thuisgekomen.
Nu weet ik het zeker.