Puf?

Eigenlijk zou ik me moeten schamen. Eigenlijk doe ik dat ook wel een beetje. Het is beschamend zo weinig als ik schrijf. Ik heb het dan niet alleen over mijn weblog, ook het schrijven van korte stukjes proza of gedichten schiet er helemaal bij in. Eigenlijk is te constateren dat het weer mis is sinds ik weer naar mijn werk ga.

Ruim een half jaar geleden riep ik nog dat mijn leven definitief anders zou zijn. En nu? Nu ben ik weer op die plek waar ik ruim anderhalf jaar geleden ook was. Het enige verschil is dat ik nu het idee heb dat het vast wel weer eens beter zal worden. Tsja, wie hou je dan voor de gek?

Wat is het toch dat de sleur uiteindelijk weer wint? Is het de weg van de minste weerstand wellicht? Ik bedoel: je hebt toch de nodige verantwoordelijkheden? Zaken als "brood op de plank"? Het is toch allemaal niet zo simpel?

Ach wat, natuurlijk is het zo simpel. Het leven is zo moeilijk als je het zelf maakt.
Behalve afgelopen zondag.

Na een maand van droogte en zon werd Nederland afgelopen zondag verblijdt (?) met een enkele regen- danwel onweersbui.
Juist op tijd ontdekte ik dat het dakraam van de slaapkamer nog open stond.
Een weinig te laat merkte ik dat ook het raam van de rommelkamer nog open stond.

In die kamer bevond zich de router.
Routers kunnen slecht tegen water.
Ik kan slecht tegen routers die niets meer doen.
Wat voelde ik me afgesloten!

O, wat ben ik verslaafd aan dat internet!