Wembley

Hieronder een deeltje van het boek "Wembley" geschreven door Richard Osinga. De manier waarop dit boek op het internet gepubliceerd wordt spreekt mij zo aan dat ik er graag aan meewerk. Als je ook mee wilt doen, klik dan op "Doe mee" onder het artikeltje.

Dit is fragment nummer 92 van het boek "Wembley" van Richard Osinga.

Sambal en pindakaas

Het is vertrouwd. De donkere weg, de lichten van de auto's, de regen in het kanaal. Halverwege stopt de bus en stapt er iemand in of uit. Dan trekt de bus weer op en rijdt verder naar Haarlem. Ook het industrieterrein kent geen geheimen meer voor me. Ik ken de grijze hallen, de lege straten, de vrachtwagens op de parkeerterreinen.
Als Djembé, Manu, Charlus of Figo me konden zien: Wembley, op weg naar zijn werk. Wembley, die nooit naar school ging, Wembley die nooit een baan had. Wembley, die nooit iets anders deed dan voetballen.
In een plastic zak heb ik sneden van het brood dat men hier eet. Ik heb zacht, wit brood gekocht bij de bakker, want dat doet me denken aan thuis. Ik heb er sambal op gesmeerd, het is goedkoop en het smaakt goed. Wit brood met sambal, het is het beste dat Nederland te bieden heeft.
Als ik de sambal proef denk ik aan mijn moeder. Mijn moeder kon de beste hete saus maken van de hele wijk. Mama is overleden tijdens het wk in Italië. Ik was nog klein, zo klein dat ik me weinig van haar herinner. Wat ik me herinner, zijn kleine dingen; de smaak van haar hete saus, de geur van haar zweet als ze de maniok had gestampt, haar lach als mijn vader thuiskwam en de frons boven haar ogen als ze boos was omdat ik gespijbeld had.
Mijn moeder was al twee weken ziek, maar ze kon niet ophouden met werken. We leefden van wat zij verdiende als kokkin. Ze was elke dag zieker. Ze zweette aan een stuk, maar haar zweet rook niet hetzelfde. Het was een zure geur, ze zweette ziekte, ze rook al naar de dood.
's Avonds kwam de marabout. Hij sprak zachtjes in een taal die ik niet verstond. Hij vouwde stukjes papier en deed ze in kleine leren enveloppen. Hij duwde met zijn duim op mijn moeders voorhoofd.
De volgende ochtend was ze dood.

Naar het begin - Doe mee - Lees verder >>