Oude kennissen, nieuwe vrienden
Gisteren, na 20 jaar, ben ik op bezoek geweest bij een achternichtje van me. Klinkt denigrerend bedenk ik me nu: achternichtje. Alsof ze klein en achterlijk zou zijn. Niets is minder waar. Ik heb een heerlijke avond gehad waarin ik opnieuw kennis met haar heb gemaakt en natuurlijk ook met haar man.
Je (ik wel in ieder geval) hebt vooraf bepaalde ideeen over hoe zo'n ontmoeting zal verlopen. Of het moeilijk zal zijn om het gesprek gaande te houden bijvoorbeeld. We hadden elkaar zoals gezegd al twintig jaar niet meer gezien of gesproken en eigenlijk deden we dat toen ook al niet. Er was derhalve reden genoeg om te veronderstellen dat er domweg geen gemeenschappelijke interesses zouden zijn en dus ook geen gesprekstof.
Wat kan een mens zich vergissen!
Natuurlijk was er sprake van totaal verschillende levens, maar kennelijk zitten onze families zo in elkaar verstrengeld dat we ongemerkt toch veel met elkaar te maken hadden. Klinkt allemaal heel kryptisch, maar ik weet nu ook even niet hoe ik dat moet omschrijven.
Het was een heel fijne avond en ik hoop van harte dat ik er nu twee vrienden bij heb!
3 opmerkingen:
Fijn, zo'n avond... En inderdaad, hoeveel je met je familie kan hebben, blijkt pas als je ze nader leert kennen... Klinkt stom, maar zo heb ik veel geleerd van 1 nicht van mij, op de bagrafenis van mijn opa. Terwijl we elkaar verder niet spreken dan op dat soort gelegenheden... Raar eigenlijk!
@ masha: Ja da's raar eigenlijk. Snap het wel, maar is wel raar. Aan de andere kant: geniet van de mooie momenten (hoe bizar ook) en vraag je niet af "of het wel mag"!
@ Anton:
Neuh, ik vraag me niet af of het wel mag. Ik denk zelfs dat opa er een handje in had, so to say... In ieder geval is gebleken dat we vaker met elkaar moeten afspreken, en ik denk dat opa dat niet erg vind, zeg maar... ;-)
Een reactie posten