Anton leeft!

Anton schrijft nog/weer: http://weblog.e-braam.nl

Beestachtig

Zij had hem allang gezien en ze wist wat hij wilde.
Zij wilde het niet.
Ondanks haar tegenstribbelingen nam hij haar
hard van achteren.
Eigenlijk wond het haar wel op maar
ze was opgelucht toen hij klaar was.
Een duif is niets menselijks vreemd.

Gelezen

In "OnzeTaal" las ik de volgende uitspraken:

"Taalkundigen zijn mensen die onder toezicht een stapel boeken hebben gelezen."

en

"Taalkundigen zijn driftig bezig te graven, op zoek naar zelfverstopte paaseieren."

Ik vind het grenzen aan genialiteit.

Pffff

Eindelijk!

Na een aantal maanden als zigeuner te hebben geleefd, afhankelijk te zijn van de goodwill van vrienden, familie en collega's, woon ik nu eindelijk in mijn eigen huisje. Zij is ook meegekomen! Ja echt. Het zag er lang naar uit dat we gingen "latten", maar dat is niet het geval. Vanaf dag 1 wonen we samen in het nieuwe huis, vlak bij de grote stad.

Mijn hele leven heb ik me voorgenomen nooit in de Randstad te gaan wonen. Als echte Drenth moest ik niet zoveel hebben van al die drukke poeha in het westen. Ik werk natuurlijk alweer bijna 8 jaar in Utrecht, maar dat is anders. Ten eerste heb ik nog niet zoveel idee van de Randstad als ik in Utrecht ben (het is net alsof die stad gewoon lekker nuchter is gebleven terwijl de hectiek eromheen alleen maar toenam) en daarnaast: werken is niet hetzelfde als wonen.

Nu dus vlak bij de grote stad.
Wel in een klein stadje in de buurt. Vanuit mijn huis ben ik lopend binnen 10 minuten in de polder met een heerlijk uitzicht en best veel rust. Je moet wel de vliegtuigen voor lief nemen, maar dat went verbazend snel.

De afgelopen weken ben ik (zijn we) druk bezig geweest met klussen en inrichten. Zoals het zich nu laat aanzien zal ik daar ook nog wel een tijdje mee bezig zijn. Het is echter absoluut geen opgave. Lekker opnieuw beginnen, je eigen plekkie. Erg clichee, maar ook erg waar.

Tussen de bedrijven door ook maar geprobeerd mijn internetaansluiting te regelen. Dit gaat helaas nog niet echt van een leien dakkie. Overstappen op UPC blijkt toch echt die problemen met zich mee te brengen die je al jaren van veel van hun klanten hoort. Ik hoop dat jullie me het kunnen vergeven dat ik niet zo regelmatig schrijf...

We hobbelen voort...

Er is nog niet zo heel erg veel veranderd. Nog steeds logeren in de polder, nog steeds geen eigen huis. Afwachten tot de rechtbank eindelijk een gaatje heeft gevonden de scheiding uit te spreken. Een familielid van mij heeft ongeveer op hetzelfde moment bedacht te gaan scheiden. Tegelijk met mij een advocaat (wel een andere :) ) bezocht, tegelijk de papieren verstuurd. Raakt de rechtbank de papieren kwijt... Kan het hele feest weer van voren af aan beginnen. Op zich niet zo'n ramp, ware het niet de ik mijn huis pas kan kopen als zij gescheiden is... (Begrijp je er nog iets van?).

Bij haar gaat het al niet veel beter. Bivakeren bij familie. Zo goed en zo kwaad als het gaat toch maar je "gewone ding" doen. Werken, sporten, vrienden.

Toch nadert de dag dat ik dan echt mijn eigen huisje kan gaan inrichten. Of zij dan meegaat weet ik nog niet. Maar eindelijk mijn eigen plekje! Het kan mij niet snel genoeg gaan.

Ondertussen gaat het op mijn werk als vanouds: niets te doen, beetje klusjes hier, wat dingetjes daar, maar niets dat echt zoden aan de dijk zet. Maar van mijn rust genieten, het kan zo weer omslaan...

Kleren van de weblog (2)

Eindelijk is het dan zover. Lex heeft lang geleden al een poging gedaan om mij over te halen en nu, na mezelf over de drempel van angst voor het onbekende heen geholpen te hebben, heb ik het dan toch gedaan.
Ik ben overgestapt naar de Nieuwe Blogger!

Het is inderdaad waar dat ik nu makkelijker de layout kan bijwerken. Ik ben nog niet echt onder de indruk van de beschikbare templates, maar goed, daar zal ik zelf nog wel het een en ander aan knutselen.

Tot die tijd moeten jullie het doen met zonder de vuurtoren...

Mening

Het kost mij echt wel moeite om er een beetje afstand van te nemen. Eens in de zoveel tijd loop ik al (!) mijn e-mail adressen langs om te zien of ik nog belangrijke zaken gemist heb. Vandaag was ik blij verrast toen ik zag dat een compaan mij een mailtje had gestuurd. Het was al weer een tijdje geleden dat ik iets van haar had vernomen. De laatste mailwisseling was kritisch maar respectvol, over en weer, en ik was dan ook erg nieuwsgierig wat ze te melden had.

Ik zal jullie niet vermoeien met de inhoud van het mailtje. Het verbaast mij echter dat mensen geneigd zijn hun mening als wet te beschouwen. Mijn leven staat op dit moment redelijk op zijn kop en iedereen denkt daar het zijne van. Sommigen delen hun mening met mij maar laten me, tot nog toe, de ruimte hierop te reageren. Er is eigenlijk altijd sprake van een open discussie.

Op het moment dat ik te lezen krijg: "Jullie zijn stom bezig", blokkeert dat iedere vorm van discussie. Ik kan daar niet zoveel mee. Natuurlijk hebben de acties die ik onderneem gevolgen en ja: niet alle gevolgen zijn even positief. Ik vind het prima dat iemand daar een mening over heeft. Ik vind het zelfs geweldig als mensen mij, gevraagd of ongevraagd, advies geven over hoe een en ander het best aan te pakken.

Dit is een geval van erg jammer. In eerste instantie was ik geneigd een heel boos danwel assertief mailtje terug te sturen; ik realiseerde me echter dat ze me niet gevraagd had om een mening...